คืนนั้นมันสยอง

              อาคารโอ่อ่าหรูซอย 84 ย่านลาดพร้าว​ ในสำนักงานห้องแอร์เย็นฉ่ำ​ มีป้ายใหญ่ติดหน้าทางเข้า "นิตยสาร​ ขนหัวลุก" แน่นอนไม่ต้องบอกใครก็รู้ว่าที่นี่คือแหล่งพิมพ์หนังสือแนวผี​ ผวา​ สยดสยองนิตยสารที่อยู่แนวหน้าต้น ๆ ฉบับหนึ่ง

"ผู้อ่านทางบ้านส่งเมล์มาว่าให้ไปพิสูจน์หมู่บ้านที่อุดรหน่อย​ ข่าวว่าผีเฮี้ยนนัก" บก.ร่างท้วมใส่แว่นหนาเตอะพูดขึ้นกับนักเขียนคอลัมน์ผี หุ่นอวบอ้วนนาม​ "อเวจี" แต่ใคร ๆ ในออฟฟิศมักเรียกพี่อ้วนตามรูปร่าง

"คุณไปทำสกู๊ปนี้ทีนะ​ ให้เจ้านทีไปเป็นเพื่อนด้วย"  ว่าพลางหยิบซองสีขาวยื่นให้ "อ่ะนี่เบี้ยเลี้ยงไว้ใช้จ่าย 2 คนนะ​ รายละเอียดกับที่อยู่ในซองนั่นแหละ​" นายอ้วนยกมือไหว้ก่อนรับซองนั่นมา

"สกู๊ปนี้เผยแพร่เมื่อไหร่หนังสือเราดังเปรี้ยงปร้างแน่​ ฮ่า ๆ" บก.หนังสือชื่อดังหัวเราะร่าให้​ ราวกับเป็นตัวเองเป็นผู้กำชัย

               บ้านยกสูงใต้ถุนโปร่ง​ ในบ้านแสงสลัว ๆ ด้วยมีแต่ตะเกียงดวงเดียว​ ร่างหญิงแก่ๆนอนนิ่งบนเสื่อเก่าๆสภาพดูเหมือนศพแล้ว​ เจ้าอ้วนเอามือไปอังที่จมูก "อ๊ะ​ นี่แกตายแล้วนี่นา.. ตายเมื่อไหร่เนี่ย.. " "อ้าว​ ไรฟะ​ ปอบจะมาตายง่ายๆได้ไง.." ตาลุงนั่นเปรยอย่างแปลกใจ

ภาพปกและประกอบโดย simomwijersจากpixabay

"เอาไงล่ะทีนี้​ลุง​ มีคนตายก็ต้องไปแจ้งผู้ใหญ่นะจะได้ประสานให้หมอตำรวจมาชัณสูตร.." ตาลุงนั่นบอกให้สองหนุ่มเฝ้าศพไว้ก่อน​ ส่วนแกจะไปติดต่อผู้ใหญ่บ้านเอง​  แกไปแล้ว​ บรรยากาศในบ้านเริ่มอึมครึม​ ศพที่นอนนิ่ง​ พลันนั้นมันเริ่มขยับค่อย ๆ พองขึ้น ๆ.. จนบวมอืดราวกับตายมาหลายวันแล้ว​ลุกขึ้นนั่งหันมามองควั่บ

"ไอ้​ อ้วน​ เอ็งเห็นหยั่งข้าเห็น.. มั้ย.. " " เออ​  เห็น.. เห็นชัดเลยว่ะ.."  "ทำไงต่อดี.."

"ถามโง่ ๆ​ เผ่น​ เผ่นซีวะ​ น.. นั่นมันผีนะ.." ไม่ต้องให้พูดซ้ำ​ ต่างกระโจนลงบ้านโดยไม่แตะบันไดสักขั้น​ ข้างหน้านั่นตาลุงกำลังเดินมากับพระชรารูปหนึ่ง​ "ลุงง​ ผี​ ยายนั่นมันเป็นผี​ พองอืดลุกขึ้นนั่ง" ตาลุงนั่นไม่เห็นตกใจอะไร​ แต่กลับแสยะยิ้ม "หืมม​ ก็ไม่เห็นแปลกนี่​ พวกเอ็งมาทำข่าวเรื่องผีก็ต้องเจอผีสิ.. ข้ายังเป็นเลย.."  ให้ตายเหอะ​ หัวลุงนั่นหลุดหล่นตุ้บลงพื้น​ แกก้มลงหยิบเฉย​ "เหอ ๆ .. ข้าก็ตกต้นมะม่วงคอหักตายเหมียนกัล.. ฮี่ ๆ .. "
สุด ๆ ล่ะหนีผีมาเจอผี​ สองหนุ่มทรุดลงไปไหนไม่ถูก​ พลันฉุกคิดได้เมื่อเห็นพระรูปนั้น​ 

" หลวงพ่อ​ ช่วยที  ผ.. ผี​ ผีทั้งนั้น​.. " " อาตมาไม่รู้จะช่วยยังไง​ ผีมันไม่กลัวอาตมาน่ะสิ.." ผีคอขาดนั่นมันเดินมาขวางพระเอาไว้ "ทำไม​ ผีไม่กลัวพระ.. " " ผีน่ะกลัวพระ​ แต่ผีมันไม่กลัวผีนะโยม.."  "อะไร​ หมายความว่าไง.." หลวงพ่อพูดแปลก..?? และทันใด​ พระชรารูปนั้นก็แปรเปลี่ยนร่างกายเปื่อยเน่าเฟะ​ จีวรขาดรุ่งริ่งดวงตาแดงก่ำทะลัก​ ผี​ ผีอีกแล้ว​ ไม่ต้องถามกันสักคำ​สองหนุ่มใส่ตีนหมาโกยอ้าวไปที่รถสตาร์ทหมายขับออกหนี​ รถเจ้ากรรมดันไม่เป็นใจทำไงก็ไม่ติด​ สองหนุ่มแหกปากสุดเสียงพลันสติดับวูบ

              เช้าแล้ว​ เจ้าอ้วนกับนทีฟื้นลืมตามาก็เห็นชาวบ้านมายืนมุงดูเต็ม​ ลุงแก่ๆคนหนึ่งบอกว่า​ จุดที่สองคนมาโดนผีหลอกน่ะมันคือป่าช้า​ เส้นทางก่อนจะเข้าหมู่บ้านอีกที​ ทางนี้เขาเลิกใช้มานานแล้ว​ "หมู่บ้านที่จะเข้าไปน่ะต้องอ้อมไปอีกทาง"  "โอยย.. ช่างเถ๊อะ​ ไม่ไปแล้ว​ แค่นี้ก็จะช็อคตาย​ เหตุการณ์เมื่อคืนก็เจอจัง ๆ เอาไปเขียนได้อยู่หรอก​" ว่าแล้วก็ยกมือท่วมหัวสาธุกัน//

=================