ผีเรียกคน

ณ  ค่ำคืนที่ฉันทิ้งตัวลงนอนด้วยความอ่อนล้าบนเตียงนอนแสนนุ่มนิ่ม  ผล็อยหลับไปได้ไม่นาน  ฉันก็เหมือนได้ยินเสียงอะไรบางอย่างดังแว่วเข้ามาในหูของฉัน

“แบม … แบม …” เสียงที่ไม่คุ้นหูเอาสักเลย  ทำเอาฉันลืมตาขึ้นมาท่ามกลางความมืดมิดภายในห้องนอน  ฉันลุกขึ้นเดินไปเปิดไฟ  และลองเดินออกไปข้างนอกห้องนอน  เผื่อว่าจะเป็นเสียงของแม่ที่เรียกฉันก็ได้  แต่เมื่อเดินออกไปกลับไม่พบใคร  เมื่อเปิดประตูห้องนอนพ่อแม่ ก็พบว่าท่านทั้งสองนอนหลับสนิท  ฉันจึงกลับไปที่ห้องนอนตามเดิม  และปิดไฟลงทิ้งตัวลงนอน  ผ่านไปไม่กี่นาที  ก็ได้ยินเสียงเดิมเรียกชื่อฉันอีกแล้ว

“แบม … แบม …” ตอนนี้ฉันชักใจไม่ดี  ไม่กล้านอนต่อ  รีบลุกขึ้นมาเปิดไฟในห้องนอนจนสว่างจ้า

เครดิตรูปภาพ : ภาพโดย StockSnap จาก Pixabay

ก๊อก ก๊อก  ก๊อก เสียงเคาะประตูห้องนอนดังจากด้านนอก  ทำให้หัวใจของฉันแทบตกลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม  ในเมื่อไม่ใช่แม่  ไม่ใช่พ่อ  แล้วจะเป็นได้ล่ะ  ถ้าไม่ใช่ … ผี !!! คิดได้ดังนั้นฉันจึงเปิดเสียงเพลงดังลั่นในห้องนอน  เพื่อกลบเสียงเรียกหน้าประตู  จะให้ออกไปหาพ่อแม่ก็ไม่กล้าเปิดประตูออกไป  จึงตัดสินใจกดโทร.แม่   และก็ยินเสียงโทรศัพท์ดังอยู่ข้างนอก  ทำให้รู้ทันทีว่าพ่อไม่ได้เอาโทรศัพท์เข้าไปไว้ในห้องนอน

“แบม …” ฉันรีบวิ่งกลับไปที่เตียงนอนและกระโดดขึ้นที่นอนในทันที

“นะโมตัสสะ  ภะคะวะโต   อะระหะโต  สัมมาสัมพุทธัสสะ … ” ฉันสวดมนต์ทั้งที่ปากสั่น  มือสั่น  จนถึงเช้าก็มีคนมาเคาะประตูเรียกฉันอีก

“แบม !  แบม !” แต่รอบนี้เป็นเสียงของแม่ฉันเอง  ฉันดีใจยิ้มไม่หุบ  รีบวิ่งไปเปิดประตูห้องในทันที และโผเข้ากอดแม่ทั้งน้ำตา  พร้อมกับเล่าเหตุการณ์เมื่อคืนให้ฟัง  พ่อและแม่จึงพาฉันไปทำบุญอุทิศส่วนกุศลและกรวดน้ำให้เจ้ากรรมนายเวรที่วัดใกล้บ้าน  หลังจากนั้นเป็นต้นมา  ฉันก็ไม่ได้ยินเสียงของเธอมาเรียกชื่อฉันอีกเลย

====================

เล่าเรื่องโดย : Neemmy BK

เครดิตรูปภาพหน้าปก : ภาพโดย Nick Magwood จาก Pixabay