ใบแดงใบสุดท้ายกับชีวิตของฉัน

             มีหลายคนที่ต้องใช้ชีวิตกับคำว่า สุดท้ายที่สุดเเล้วนะ ในหลายเหตุผลหลายกรณีเหมือนอย่างกับฉันใบแดงใบสุดท้ายในชีวิตประจำวันมันเป็นอะไรที่หดหู่เศร้าใจและมันไร้กำลังใจมากในความรู้สึกตอนนั้นมันสับสนวุ่นวายและคนที่นึกถึงเป็นคนแรกและคนสุดท้ายก็คือครอบครัวอยากให้พวกเขารับรู้เหลือเกินว่าวันนี้ชีวิตของลูกพวกเขาเป็นอย่างไรบ้างสบายดีเหมือนอยู่ที่บ้านเราไหม ?

         ส่วนตัวฉันเลือกที่จะเก็บเรื่องราวเหล่านั้นไว้กับตัวฉันเอง ฉันพูดกับตัวเองเสมอว่า  เรายังยืนด้วยขาของเราได้นะ  ฉันพูดกับตัวเองทุกวันแบบนี้จนชิน ได้แต่คิดเสมอว่าตัวฉันเองเมื่อตอนเป็นเด็กได้อยู่กับครอบครัวที่บ้านที่มีกับข้าวฝีมือคุณแม่กินบนโต๊ะอาหารที่พร้อมหน้าพร้อมตาไม่เคยได้รับรู้ถึงความรู้สึกที่โดดเดี่ยวแบบนี้เลย 

         มันน่าแปลกใจดีนะที่ในรูปนี้ไม่ใช่กับข้าวฝีมือของคุณแม่แต่มันเป็นกับข้าวของคุณแม่เหมือนกันแต่ไม่ใช่แม่ของเรามันกับกลายเป็น " แม่ค้า " ไปซะงั้น แต่นั้นมันไม่ใช่ปัญหาใหญ่ซักเท่าไหร่หรอกเพราะฉันเป็นคนกินง่ายอยู่ง่ายปัญหามันเกิดขึ้นตรงที่ว่า..

               ฉันที่เหลือเงินติดตัวไม่กี่บาทก็ได้แต่คิดว่าจะหาเงินได้จากไหนให้เร็วที่สุด แล้วถ้าหาไม่ได้จะเป็นยังไงจะหิวมากแค่ไหนจะใช้ชีวิตต่อไปยังไง ในใจอยากจะหยิบโทรศัพท์แล้วโทรออกเบอร์ที่บันทึกในรายชื่อว่า " MOM " เหลือเกินแต่ฉันโตมากับประโยคที่ว่า "ตอนเด็กทุกคนแกล้งไม่สบายเผื่อไม่อยากไปโรงเรียน พอโตมาแกล้งบอกว่าสบายดีทั้งๆที่จริงแล้วไม่เลย " แต่ทุกปัญหาย่อมมีทางออกเสมอ จู่ๆในหัวก็คิดขึ้นได้ว่า " ขายของออนไลน์ " ฉันจึงหยิบของใช้และเสื้อผ้าที่ไม่ค่อยได้ใช้ไปขายในกลุ่มของ Facebook ผลตอบรับมันดีมากกว่าที่คิดไว้เยอะเลยและมันก็ได้สอนว่าทุกปัญหามันมีทางออกเสมอ