https://www.canva.com/photos/MADFFGf8uGk-woman-playing-with-cat/ ถ้าจะให้พูดถึงสถานการณ์ ของโลก ในขณะนี้ คงเรียกได้ว่า เกือบทั่วทุก มุมโลก คงได้รับผลกระทบจากการระบาด ของโรค Covid 19 กันถ้วนหน้า เกือบทุกคนตกอยู่ในสถาณการณ์ที่ยากลำบากทั้ง เศรษฐกิจ ทั้งสุขภาพ กาย ใจ โรคที่เราแทบไม่รู้จักมันเลย โรคที่ไม่รู้ว่าการระบาดจะจบลงเมื่อไร การแพร่ระบาดจะรุนแรงขนาดไหน มนุษย์กำลังเผชิญกับ ศัตรูที่มองไม่เห็นตัวตน การติดต่อของเชื้อโรคที่ไม่เลือก คนรวย คนจน ไม่เลือกเชื้อชาติ ฐานะทางสังคม เมื่อมนุษย์เจอภัยที่ไม่เคยรู้จัก ไม่รู้วิธีรับมือที่ถูกต้อง จึงไม่แปลกที่มนุษย์เราจะเกิดความ กลัว หวาดระแวง วิตกกังวล และยิ่งเมื่อโรคนี้ มีพาหะนำโรค คือ มนุษย์ด้วยกันเอง https://pixabay.com/get/52e9d34b4253af14f6d1867dda35367b1d39dde75754794d_1920.png ด้วยสาเหตุดังกล่าว มนุษย์จึงใช้ความกลัว มาเป็นเหตุผล ให้ตัวเองเห็นแก่ตัว และการใช้โรคมาตัดสิน อีกฝ่ายที่อยู่ตรงข้ามกับตนเองเสมอ เราอาจเคยก่นด่า ใครสักคนที่ ไปกินค้างคาว จนเป็นผู้ติดเชื้อรายแรก และแพร่กระจายไปทั่วโลกในขณะนี้ เราอาจเคยประนาม คนที่เข้าข่ายผู้ติดเชื้อ แต่ไม่กักตัว โดยที่เราเองก็ไม่รู้เหตุผลที่แท้จริงของพวกเขา เราอาจเคยแสดงกิริยารังเกียจต่อผู้อื่น ขณะที่ต้องอยู่ใกล้ชิด หรือใช้พื้นที่สาธารณะร่วมกัน เพราะเราอาจเผลอคิดว่า คนที่อยู่ฝั่งตรงข้ามกับเราจะเป็นพาหะของโรค การแสดงกิริยารังเกียจ ต่อผู้ป่วยติดเชื้อ หรือ ผู้ที่เข้าข่ายติดเชื้อ หรือการแสดงท่าทีอื่น ๆ อันเกิดจากความกลัวของเรา จนไม่สนใจความรู้สึกของอีกฝ่าย ลืมไปว่า พวกเขาก็เป็นมนุษย์เช่นเดียวกันกับเรา https://pixabay.com/get/52e9d1434e5aab14f6d1867dda35367b1d39dde75751774f_1920.jpg การดำเนินชีวิตในสถานการณ์ที่ยากลำบากเช่นนี้ แทนที่มนุษย์จะใช้โรค มาตัดสินกัน เราควรแสดงความเห็นอกเห็นใจกัน สอบถาม ทุกข์ สุข เข้าใจกันละกัน ถามไถ่ปัญหา ที่แต่ละคนที่เผชิญมา แสดงการเห็นอกเห็นใจกัน โดยการไม่กักตุนอาหาร ไม่กักตุนสินค้าที่ใช้ในการป้องกันโรค การเอื้ออาทรต่อกัน ไม่จำหน่ายสินค้า อาหารเกินราคา และแบ่งปัน ให้แก่ผู้ที่ยากไร้ ผู้ที่ด้อยโอกาสกว่าเรา ในอดีตก็เป็นเครื่องพิสูจน์แล้วว่า ทุก ๆ วิกฤตของโลกที่ผ่านพ้นไปนั้น เกิดจากความร่วมมือ ร่วมใจ ความเข้าใจกัน เห็นอกเห็นใจกัน และการช่วยเหลือกันและกัน แทบทั้งสิ้น https://pixabay.com/get/54e5d3444353a914f6d1867dda35367b1d39dde75b567549_1920.jpg บทความนี้ อาจไม่ได้เขียนโดย นักวิชาการ หรือ ผู้เชี่ยวชาญด้านโรคติดต่อ แต่หากถูกเขียนมนุษย์ผู้หนึ่ง ซึ่งเคยเป็นผู้กระทำ และผู้ถูกกระทำ ในสถานการณ์ที่เปราะบางเช่นนี้ บทความที่จะชวนผู้อ่าน มาหยุดคิดกันสักนิด ว่า “เราถูกขอให้ เว้นระยะห่างจากกัน แต่ไม่ได้หมายถึง เราได้รับอนุญาตให้แก่ตัว จนลืมความรู้สึกของผู้อื่น มนุษย์ร่วมโลกเดียวกัน” แต่ละคนจะป้องกันตัวเองได้ดีอย่างไร อาจไม่สำคัญเท่ากับมนุษย์ทุกคนบนโลกจะผ่านพ้นวิกฤตนี้ได้อย่างไร และเราจะอยากเห็นโรคนี้มาทำลายมนุษย์ หรือมนุษย์จะเป็นผู้ทำลายมนุษย์ด้วยกันเอง เราเลือกได้เสมอ..