สวัสดีครับ……ผมเจ้าแมวดำ มีหนังเก่ามาแนะนำ เด็กยุคใหม่อาจยังไม่เคยดู เป็นหนังของประเทศเกาหลี หนังเรื่องนี้บอกเลยซึ้งมาก หนังแนวดราม่า ชื่อเรื่องก็คือ The way home (คุณยายของผมดีที่สุดในโลก) ผมก็จะสปอยให้อ่านกันนะครับเรื่องราวมีอยู่ว่า ซังอูเด็กน้อยวัย 7 ขวบ ต้องไปอยู่กับยายที่ชนบท เพราะช่วงนี้แม่ของเขาต้องหางานทำจึงไม่ว่างจะดูซังอู แม่ของซังอูได้พาซังอูขึ้นรถโดยสารไปชนบทเพื่อไปหายาย ระหว่าทางเขาก็ถามถึงยายว่า โหดไหม ? ดุมากหรือเปล่า? หูตึงด้วยหรืเปล่า ? พอไปถึงซังอู มาถึงทางเข้าบ้านของยาย ซังอูก็งอแงไม่อยากอยู่ที่นี่ แต่ยังไงแม่พาซังอูมาถึงบ้านยายจนได้ พอมาถึงแม่ก็เข้าไปคุยกับยาย ซังวูได้นั่งรออยู่ข้างนอก แม่ได้บอกกับยายว่าจะเอาซังวูมาฝากไว้ด้วยซัก 2 เดือน และแม่ก็เล่าเรื่องเกี่ยวชีวิตเธอให้ สามีของเธอได้หย่าล้างกับเธอไปตั้งนานแล้ว ตอนนี้ก็ตกงาน จึงต้องเอาซังวูฝากไว้ที่นี่ก่อน และก็ขอโทษที่ไม่เคยพาหลานมาหาเลยจากนั้นแม่ได้เดินไปตามซังวูให้เข้าไปหายาย แม่ได้บอกกับยายว่าซังวูนั้นเป็นเด็กเลี้ยงง่าย ซังอูด้วยความที่เป็นเด็กดื้อก็ไม่ยอมสวัสดียาย แล้วยังบอกว่ายายนั้นดูสกปรก แม่ก็เลยดุเขา แม่ได้เอายาบำรุงออกมาให้ยาย และก็ขอตัวกลับก่อน เพราะเดี๋ยววจะไม่ทันรถเที่ยวสุดท้าย ยายที่เป็นใบ้ ก็พยายามทำภาษาอยู่นอนด้วยสักคืนก่อน เพราะไม่ได้เจอกันมาหลายปีแล้ว แต่แม่ของซังวูก็บอกว่ากลับก่อนนะ ยายและซังวูก็ได้เดินออกมาส่ง พอรถโดยสารออกตัวไป ยายได้บอกซังวูให้กลับบ้านแต่ซังอูก็ตะหวาดใส่บอกว่าอย่ามายุ่ง ยายได้เอามือลูบท้องเป็นภาษามือแปลว่าขอโทษ ซังวูได้ด่ายายกลัยไปอีกว่า ยายใบ้งีเง่าปัญญาอ่อน ยายก็ไม่ได้ตอบโต้อะไร และยังหันกลับไปเรียกหลานให้ตามมา ซังวูก็เดินตามยายไป แต่ยายหันมาหาเขาเขาก็จะหยุดเดินทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ซังอูได้ใช้ชีวิตอยู่กับยายไปเรื่อย ๆ ซึ่งแน่นอนว่าซังอูนั้นยังไม่ยอมรับยาย และก็ไม่ค่อยสนใจยายมากเท่าไหร่ แต่อยู่มาวันหนึ่งเขาเล่นเครื่องเกมส์จนแบตหมด เขาจึงไปขอเงินยายซื้อแบต แต่ยายนั้นก็ไม่มีให้ แต่ซังวูนั้นไม่เชื่อจึงค้นหาของในบ้าน แต่ก็ไม่เจอเลยสักบาท เขาก็ไปตามตื้อขอเงินยายอีกแต่ยายนั้นก็ไม่มี ซังอูโกรธจึงว่าวิธีแกล้ง คือ เอารองเท้าไปซ่อน ทำให้ยายต้องเดินตีนเปล่า แต่ยายนั้นไม่มีท่าทีโกรธหลานเลย แต่ทันใดนั้นซังวูได้เห็นปิ่นปักผมของยายซึ่งน่าจะเอาไปขายซื้อแบตได้ เขาจึงแอบขโมยปิ่นปักผมของตอนยายหลับและก็เดินไปตามหมูบ้าน แต่เมื่อเดินไปก็ไม่เจอร้านสักที แล้วก็มีชาวบ้านผ่านมาเห็นก็ได้บอกที่ตั้งของร้านค้าให้ซังวู ซังวูรีบไปที่ร้านค้าแต่เจ้าก็ไม่มีของที่เขาต้องการ เจ้าของร้านจึงให้บอกไปดูอีกร้าน แต่อีกก็ไม่มีเหมือนกัน ซังวูเสียใจเดินร้องให้กลับบ้าน แต่เขาก็ไม่ยอมเข้าบ้านสักทีเพรากลัวความผิดที่ไปขโมยปิ่นของยายมา แต่ยายนั้นก็เดินมาพอดี ซังวูก็กลัวความผิดไม่กล้าพูดอะไร ยายนั้นไม่ได้โกรธหลานเลย ยายเดินผ่านซังวูไปเฉย ๆ ซังอูจึงถามยายจะไปไหน แล้วซังวูก็เดินนำกลับบ้านและยายก็เดินตาม ความแสบของซังอูนั้นมีมากมายเลยล่ะครับ แต่ยายไม่เคยโกรธหลานเลยสักครั้ง และทั้งคู่ก็เริ่มผูกพันกัน เพื่อน ๆ ลองไปหาดูนะครับ ถ้ายังไม่เคยดู พล็อตเรื่องดีมาก ซึ้งมาก แรก ๆ คือไม่เข้าใจตัวละครที่เป็นหลานเลย แต่หลัง ๆ มา คือ หลานเริ่มนิสัยดีขึ้น รู้จักเป็นห่วงยายจากที่ไม่เคยยอมรับยายตัวเองเลย มีหลายฉากมากที่ทำน้ำตาผมไหล ผมชอบฉากที่ซังวูเช็ดตัวให้ยายและฉากที่ยายพาซังวูไปขายของที่ตลาดในเมืองหลังขายของเช็ดยายได้พาซังวูไปกินข้าวในร้านอาหาร ยายได้เสียสละให้ซังวูกินส่วนยายนั่งกินแค่น้ำชา ฉากนี้น้ำผมไหลเลยครับการเดินเรื่องลื่นไหลดีครับ ไม่ค่อยขัดใจ ยายที่เป็นใบ้และไม่มีเงิน เธอพร้อมที่จะเพื่อหลานทุกอย่าง ใครที่ดูคุณจะรู้ซึ้งกับการกระทำของคุณยาย ถึงแม้เธอจะเป็นใบ้แต่ก็สื่อออกมาได้ดีเป็นหนังที่ผมดูตั้งแต่เด็กและร้องให้หนักมาก ตอนเด็ผมไม่ชอบหนังประเภทนี้เลย แต่พอดูไปอินเฉยเลย เป็นหนังที่ดีที่ ที่ถ่ายทอดความรักของยายที่มีต่อหลานมาได้ดีมากนักแสดงที่รับบทเป็น ซังอู (ยูซึงโฮ)แสดงได้ดีมากครับ ตอนเด็กน่ารักขนาดนี้ โตมาก็หล่อมากครับ ผลงานตอนโตที่ผมเคยดู ก็มี I am not robot ไม่เรื่องไหนก็แสดงดี คุณก็แสดงออกมาได้ดีมากครับ ดูจบร้องให้หนักมากบอกเลย ถ้าใครจะดูนี่ต้องเตรียมทิชชู่ไว้เลย ดูแล้วนึกถึงตอนที่ยายเลี้ยงผมเด็ก ๆ เลย ครับถ้าใครอยากดูก็ไปหาดูได้เลย The way home ขอบคุณภาพประกอบ