ภาพปกจาก Pixabay.com “ไม่อ้วนเอาเท่าไหร่” เพลงของมะลิลาบราซิลเลี่ยนเพลงนี้ให้ความรู้สึกเหมือนอย่างกับว่าคนอ้วนอยากอ้วน จนคนร้องต้องออกมาร้องบอกว่า “ถ้าไม่อ้วนจะเอาเท่าไหร่ ยอมจ่ายให้เลย” เหมือนคนอ้วนอยากอ้วนเสียเหลือเกิน… แต่ที่จริงแล้วคนอ้วนไม่ได้อยากอ้วนหรอก แค่ไม่รู้ว่าทำอย่างไรถึงจะไม่อ้วน หรือไม่ก็รู้ แต่ทำไม่ได้ ไม่ได้อยากอ้วน แค่อยากทานอาหารอร่อย ๆ (ที่มีแคลอรี่มาก) ในเวลาที่ไม่ควรทาน (เช่นตอนดึก) ในปริมาณที่มากเกินไป แล้วก็อาจมีขี้เกียจออกกำลังกายด้วย ไม่ได้อยากอ้วน เพราะความอ้วนทำให้ตัวหนัก เดินเหินลำบาก ไม่สวยไม่หล่อ พูดง่าย ๆ ก็คือเป็นที่น่ารังเกียจมากกว่าน่ารัก เป็นที่น่าพิศวาสน้อยกว่าคนหุ่นดี คนหุ่นดีไม่รู้หรอกว่าเรื่องกางเกงเป็นปัญหาหนึ่งของคนอ้วน พุงที่ใหญ่ทำให้คนอ้วนมีรอบเอวใหญ่กว่ารอบสะโพก เวลาเดิน น้ำหนักของกางเกงบวกกับน้ำหนักของสิ่งของที่อยู่ในกระเป๋าจึงคอยเหนี่ยวรั้งให้กางเกงคอยจะรูดลงมาหลุดตูดอยู่เรื่อยไป คนอ้วนจึงต้องคอยดึงกางเกงเอาไว้บ่อย ๆ ไม่อย่างนั้นอาจมีโอกาสโป๊ โชว์ความน่ารัก (น้อยกว่าคนอื่นเขา) ออกมา ที่จริงก็เคยมีผู้คิดสายโยงกางเกงออกมาใช้ช่วยเหนี่ยวรั้งไว้ไม่ให้ขอบกางเกงเลื่อนหลุดลงไป แต่แล้วภาพยนตร์เรื่องหนึ่งก็เอาสายโยงกางเกงไปผูกโยงเข้ากับความปัญญาอ่อน ทำให้สายโยงกางเกงกลายเป็นสายแสดงความเป็นเอ๋อเหรอไป เพราะฉะนั้นคงต้องใช้เวลาอีกหลายปีกว่าคนอ้วนหรือใครก็ตามจะสามารถนำสายโยงกางเกงกลับมาใช้ได้อย่างสบายใจอีกครั้ง ผมเองเป็นนักกีฬามาตั้งแต่เริ่มหนุ่ม เล่นกล้ามด้วย จึงมีรูปร่างแบบนักกีฬา ฟิตแอนด์เฟิร์มมาโดยตลอด จวบจนมีความสูงวัยเข้ามาเยือน ความอ้วนก็เลยถามหา ไม่ได้เรียก มันมาเอง... แล้วก็เลยประสบปัญหาเกี่ยวกับกางเกงอย่างที่เล่าให้ฟัง จนกระทั่งวันนั้น วันที่ผมเข้าไปเลือกกางเกงอยู่ในร้านเอาท์เล็ต แล้วมีคนขายที่ตัวใหญ่ไม่ได้น้อยหน้าไปกว่ากันสักเท่าไหร่เข้ามาแนะนำว่า “มีกางเกงยืด” “ใส่สบาย” “ดูเหมือนกางเกงธรรมดา” เมื่อลองดูแล้วจึงได้รู้ว่า “นี่คือสวรรค์ของคนมีพุงชัด ๆ” มันคือทางออกของคนมีพุง มันเป็นเหมือนการค้นพบแสงสว่างที่รอมานาน วันนั้นผมซื้อกางเกงขาสั้นมาใช้สามตัว แล้วติดใจ จนภายหลังต้องกลับไป “กว้าน” ซื้อมาอีกสามหรือสี่ตัว บวกกับกางเกงขายาวอีกสองตัว หลังจากนั้นก็ไม่กลับไปซื้อกางเกงธรรมดาใส่อีกเลย แฟนซื้อกางเกงธรรมดามาให้ยังถึงกับมีโกรธ ภาพถ่ายโดยนักเขียน สาเหตุที่ผมชอบกางเกงแบบนี้อย่างมากมายก็เพราะ มีความยืดหยุ่นดี เนื่องจากเป็นกางเกงยืด ตัวผมรอบเอว 40 นิ้ว ซื้อกางเกงนี้ที่ขนาด 38 นิ้วก็ใส่สบาย ต่อให้อ้วนขึ้นไปอีกสามถึงสี่นิ้วก็ยังใส่สบาย หรือจะผอมลงไปเป็น 38 นิ้วก็ต้องใส่ได้อยู่แล้ว เพราะมันเป็นขนาด 38 นิ้วโดยตรงอยู่แล้ว ส่วนถ้าผอมลงไปมาก ๆ จริง ๆ ก็ไม่ต้องเป็นห่วง เพราะจะหากางเกงได้ง่ายอยู่แล้ว ของเก่าก็มี นุ่ม ใส่สะดวก ลุกนั่งสบาย ความเป็นกางเกงยืดทำให้ไม่รัดพุ่ง ไม่รัดตัว ไม่อึดอัด สวย ดูดี เหมือนกางเกงธรรมดา (สวยกว่าด้วย) ภาพถ่ายโดยนักเขียน แค่นี้ก็ทำให้กางเกงชนิดนี้เป็นกางเกงในฝันสำหรับคนมีพุงแล้วละครับ เรียกได้ว่าเป็น “สวรรค์ดี ๆ นี่เอง” ผมไม่ได้ค่าโฆษณา ไม่ได้เป็นตัวแทนจำหน่าย แค่อยากให้คนมีพุงได้ทราบว่ามีกางเกงแบบนี้อยู่ในโลก ถ้าท่านอยากได้ลองไปหาดูตามเอาท์เล็ต จะได้ราคาถูกหน่อย ผมเคยลองหาในอีเบย์ พบว่าราคามันแพงเอาเรื่อง (ขนาดในอีเบย์นะเนี่ย) ที่จริงค่ากางเกงไม่เท่าไหร่ แต่ค่าส่งสิเป็นพัน... ถ้าเมืองไทยเรามีใครนำมาขาย ในราคาที่โอเค ก็คงเป็นสวรรค์ของคนมีพุง และผมเชื่อว่าน่าจะเป็นสวรรค์ของนักธุรกิจคนนั้นด้วย เพราะคนมีพุงทุกคนย่อมจะต้องเต็มใจควักกระเป๋าซื้อมันมาใช้อย่างแน่นอน หมายเหตุ: - ภาพทั้งหมดผมถ่ายด้วยตัวเอง โดยใช้ตัวเองเป็นนายแบบ - กางเกงอาจดูไม่ใหม่แล้ว เพราะมีอายุเป็นปีแล้ว แต่ยังคงสวมใส่สบายเหมือนเดิม - ที่ต้องการเน้นคือ เป็นกางเกงที่ดูเหมือนกางเกงขาสั้นธรรมดา แต่เป็นผ้ายืด ทำให้สวมใส่สบายมาก ๆ - ร้านที่ผมเคยพบว่ามีกางเกงประเภทนี้ขาย มีอยู่แต่เพียง The Outlet ซึ่งมีอยู่หลายสาขา เท่าที่พบก็มีสาขาอยู่ในปั๊มป์ ปตท. บางแห่งด้วย โดยมีราคา หากจำไม่ผิดก็จะอยู่ที่ประมาณตัวละ 590.- บาท