ภาพปก - ผู้เขียนพิมพ์ครั้งแรก - ตุลาคม 2556 / สำนักพิมพ์ – happen!ng / ผู้เขียน - จักรพันธุ์ ขวัญมงคลราคา (บนปก) 220 บาท (พิกัด ที่ร้าน happen!ng shop - ชั้น 3 ของหอศิลปกรุงเทพฯ - ราคา 50 บาท)ในที่นี้ นาย นาง นางสาว ไม่ใช่คำนำหน้าชื่อจริงที่ต้องการให้คุณเลือกในการกรอกแบบฟอร์ม แต่เป็นชื่อหนังสือรวม 34 เรื่องสั้น เล่มที่ไม่มีคำนำทั้งจากสำนักพิมพ์และนักเขียน ซึ่งผมไม่รู้ว่าพวกเขาขี้เกียจเขียน จงใจที่จะไม่เขียน หรืออยากเขียนแต่ไม่รู้จะเขียนอะไร! (ฮา)เรื่องสั้นแต่ละเรื่อง เปิดด้วยหน้าซ้ายเป็นหน้ากระดาษสีส้มล้วน มีภาพวาดใบหน้าของตัวละครหลักสักตัวอยู่ตรงกลาง ส่วนหน้าขวา มีชื่อเรื่องอยู่ที่หัวกระดาษ เป็นชื่อของตัวละครสักตัว (ยกเว้นเรื่องสั้นเพียง 3 เรื่องที่ตัวละครหลักไม่ใช่มนุษย์) ถัดมาเป็นตัวหนังสือของเรื่องสั้นอ่านสนุก ความยาว 1-4 หน้ากระดาษต่อเรื่อง และหน้าที่เป็นตัวหนังสือทั้งหมดถูกปิดล้อมด้วยภาพวาดเชือกสีส้มเส้นหนึ่ง เป็นแบบแผนเดียวกันตลอดทั้งเล่มภาพปกหน้า - ผู้เขียนเรื่องสั้นในเล่มมีหลายรสชาติ หลายเรื่องให้อารมณ์คล้ายเรื่องตลกที่เล่าสู่กันฟังในวงสนทนาระหว่างเพื่อนฝูง ส่วนใหญ่ไม่ใช่เรื่องที่เกิดขึ้นจริง แต่มาจากจินตนาการหรือแรงบันดาลใจจากเหตุการณ์จริงที่ผู้เขียนพบเจอ ทำให้เรื่องที่ออกมามีความแฟนตาซี และผู้อ่านอย่างเรามักคาดเดาบทสรุปได้ยากหรือไม่ได้เลย กระทั่งบรรทัดสุดท้ายของเรื่อง - ที่เป็นเหมือนช่วงทดเวลาบาดเจ็บในการแข่งขันฟุตบอล - ซึ่งมักมีเหตุการณ์ การกระทำหรือคำพูดที่หักมุมให้ผู้อ่านได้แปลกใจจนเผลออมยิ้มหรือหัวเราะออกมาแต่อย่าคาดหวังว่าทุกเรื่องสั้นจะให้สิ่งเหล่านั้นกับเราได้ เพราะบางเรื่องก็มาแนวคมคาย ชวนให้ขบคิด หรือเน้นมู๊ด - อบอุ่น โรแมนติก เหงา ซึม ซาบซึ้ง - เช่นกัน ท้ายสุดหากอ่านจบแล้วไม่เก็ต งุนงงจนเผลออุทานว่า “เฮ้ย มาถึงจุดนี้ได้ไงวะ” เหตุจากบางทีระหว่างทางอาจเผลออ่านข้าม หรือหลงลืมเนื้อหาบางช่วงไป ก็ต้องย้อนกลับไปอ่านใหม่อีกครั้งด้วยความอยากรู้อยากเข้าใจ ภาพปกหลัง - ผู้เขียนไม่รู้ผมคิดเองหรือเปล่า แต่มีสิ่งหนึ่งเป็นกิมมิคที่ผู้เขียนตั้งใจสอดแทรกไว้ ซึ่งผมชื่นชม และรู้สึกว่าเท่ดี นั่นคือการเขียนชื่อตัวละครในเรื่อง, ตัวละครทุกตัวในเล่มเป็นมนุษย์ (ส่วนจะเป็นมนุษย์ที่มีวิญญาณหรือไร้วิญญาณ - ก็อีกเรื่อง) ไม่มีสิ่งมีชีวิตชนิดอื่นแม้แต่ตัวเดียว โดยที่การเขียนชื่อตัวละครมักใช้ชื่อจริงโดยมีคำนำหน้าชื่ออย่าง ‘นาย’ ‘นาง’ หรือ ‘นางสาว’ (เข้าใจว่าต้องการให้พ้องกับชื่อหนังสือ) ไม่มีการเขียนชื่อใครด้วยชื่อจริงเฉยๆ (ยกเว้นชื่อเรื่อง) เช่น นายบุญเหลือ นางนิดา นางสาวสราลี และมีส่วนน้อยที่ใช้คำอื่นเป็นคำนำหน้าชื่อ เช่น เด็กชายถั่วพู ลุงบุญเติม อีกทั้งส่วนน้อยกว่านั้น หากจำเป็นต้องบอกอาชีพของตัวละคร ก็มีการใส่คำหน้าชื่อที่บอก ‘อาชีพ’ มาด้วย - ยกตัวอย่าง ดร.ภู ร้อยตำรวจเอกเอกนรินทร์ ดีเจโอ๊ต หมอเสกภาพ - https://bit.ly/3e85B2Cเรื่องสั้นเรื่องหนึ่งในเล่ม มีตัวละครนำเป็นชายหญิงคู่หนึ่ง ชื่อของทั้งคู่ถูกเขียนโดยตัวละครหญิงใช้ชื่อจริงโดยไม่มีคำนำหน้าชื่อ ส่วนตัวละครชายถูกเขียนชื่อว่า ‘นายรอย’ และตลอดการดำเนินเรื่อง ไม่ว่าจะเรียกเธอกี่ครั้งๆ ก็ยังปรากฏเพียงชื่อจริง จะเรียกเขากี่ครั้งๆ ก็ใช้ว่า ‘นายรอย’ จนมาถึงย่อหน้าสุดท้ายที่เป็นบทสรุปของเรื่องราวทั้งหมด คำว่า ‘นาย’ ได้หายไปจากชื่อเขา และที่จริงแล้วทั้งคู่เป็นมนุษย์ที่… (เกือบสปอยล์…)ผมเกือบเข้าใจผิดว่า ตัวละครผีจะไม่มีการเขียนคำนำหน้าชื่อจริง แต่ถ้าตัวละครมนุษย์จะมีการเขียนคำนำหน้าชื่อจริง จนอ่านมาถึงหน้า 81 เรื่องสั้นที่ ‘นายปรีดา’ เป็นผี แต่ไม่ถูกเรียกว่า ‘ปรีดา’ แสดงว่าที่ผ่านมาตลอด 80 หน้ากระดาษ ผมคิดไปเองว่าการใช้คำนำหน้าชื่อเป็นกิมมิคของนักเขียน (ย้อนกลับไปอ่านสองย่อหน้าที่แล้ว) ซึ่งอันที่จริงไม่ใช่หรอก เป็นแค่ความบังเอิญมากกว่าภาพปกหน้า - ผู้เขียนอีกหนึ่งข้อสังเกตคือ ชื่อตัวละครส่วนใหญ่มักเป็นชื่อไทย ยกเว้นเรื่องสั้นเรื่องหนึ่งที่มีตัวละครชื่อ ‘บัวลอยด์’ ซึ่งสังเกตว่าเพียงนำคำที่มีความเป็นไทยอยู่สูงอย่าง ‘บัวลอย’ (นึกถึงขนมหวานราดกะทิ กับชื่อเพลงของวงดนตรีเพื่อชีวิต) มาเติม ‘ด์’ เข้าไป เท่านี้ชื่อไทยๆ ก็จะมีความเป็นอินเตอร์ขึ้นมาแล้ว – ไม่เชื่อคุณลองออกเสียงคำว่า "บัวลอยด์" ดูสิ เมื่ออ่านไปเรื่อยๆ เราอาจพบว่า ด้วยบุคลิก ลักษณะนิสัย วิธีคิด คำพูด หรือการกระทำบางอย่างของตัวละครในเรื่อง ได้ทำให้เรานึกถึง (เขินอายที่จะใช้คำว่า ‘คิดถึง’) ใครบางคนหรือหลายคนที่เคยผ่านเข้ามาในชีวิตเรา แม้เพียงช่วงเวลาสั้นๆ หรือกินเวลายาวนาน ไม่ว่าจะเป็นคนที่โทรผิดมาเมื่อวานตอนเช้า คนที่นั่งกินข้าวติดกันเมื่อคืน คนที่ยิ้มให้กันตรงหน้าปาก…พอแล้ว! (ขอบคุณเพลงของคุณบี้ สุกฤษฎ์ที่ทำให้ได้เล่นมุกนี้)ภาพปกหลัง - ผู้เขียนหากให้เล่าเรื่องย่อของเรื่องสั้นแต่ละเรื่องที่มันก็สั้นมากอยู่แล้ว (อีกทั้งผมอาจเผลอเผยเหตุการณ์สำคัญในเรื่องออกมา) คงไม่สนุกและได้อรรถรสเท่ากับการได้อ่านหนังสือเล่มนี้ด้วยตัวเอง เพราะจะหาหนังสือที่เล่มกะทัดรัด บางและเบา มีจำนวนแค่ 124 หน้า พกพาไปไหนสะดวก อีกทั้งอ่านง่ายและคลายเครียดได้จริงแบบนี้ - เป็นเรื่องที่หากันไม่ได้ง่ายๆ จริงๆ.