( ท่าเรือโยโกฮาม่า ) มาญี่ปุ่นอะไรก็ดีแต่ค่าครองชีพที่นี่สูงจริง ๆ ..เงินพันเยนแทบไม่มีความหมายอะไร..ดื่มเบียร์สองขวดก็หมดแล้ว..ทำให้นึกถึงบ้านเรา..กำแบงค์พันเข้าเซเว่นฯหรือโลตัสเหมือนไม่ค่อยได้อะไรเท่าไหร่..เฮ้อ..ก่อนจะเริ่มครูซญี่ปุ่น(ผู้เขียนทำงานเรือสำราญ)ทางบริษัทต้องส่งคนมาเทรนพนักงานทั้งเรื่องวัฒนธรรมและภาษาญี่ปุ่นเบื้องต้น..เทรนเนอร์ถามพนักงานว่าถ้าพูดถึงญี่ปุ่นจะนึกถึงอะไร..บางคนก็ตอบซูชิ..ฟูจิยามา..กิโมโน..เกอิชา..สงครามโลกครั้งที่สอง...แต่ผู้เขียนตอบว่าอายิโนะโมะโต๊ะ..ได้ผล..ฮาตูมกันทั้งห้อง....ฮา....เท่าที่เห็นญี่ปุ่นมาต้องยอมรับว่าระบบขนส่งมวลชนเค้าดีมาก..ดีจริง ๆ...ผู้เขียนเดินทางจากโยโกฮามาไปโตเกียวโดยรถไฟฟ้าใช้เวลาเพียงสามสิบนาที..ซึ่งถ้านั่งรถบัสต้องใช้เวลาร่วมสองชั่วโมง...โยโกฮามาถึงโตเกียวก็คงประมาณสระบุรีถึงกรุงเทพฯ... ( ทางขึ้นลงสถานีรถไฟชิบูย่า ในโตเกียว ) แต่ปัญหาในการเดินทางรวมทั้งการทำงานก็คือ..คนญี่ปุ่นพูดอังกฤษได้น้อยมาก..ทำให้มีปัญหาพอสมควร...การซื้อตั๋วรถไฟก็ค่อนข้างลำบากเพราะรถไฟญี่ปุ่นเยอะมาก ๆ แทบจะทุกนาที...ยังดีที่ตู้ซื้อตั๋วเป็นภาษาอังกฤษแต่กว่าจะเข้าใจก็เสียเวลา..ต้องดูปลายทางที่จะลงเหมือนบ้านเราจะได้เลือกราคาถูก..แต่ตอนขึ้นรถก็ต้องเลือกเอาเอง..มีแบบธรรมดา..ด่วน..ด่วนมาก...ธรรมดาก็จอดทุกป้าย..ด่วนก็ป้ายเว้นป้าย..ด่วนมากก็จอดป้ายเว้นสามป้าย...เข้าท่าดี..บ้านเราน่าเอามาใช้บ้าง...บางสายก็วิ่งนอกเมืองเป็นธรรมดาแต่พอเข้าเมืองก็กลายเป็นด่วน..ต้องดูให้ดีไม่งั้นเลยป้าย...สถานีรถไฟฟ้าก็โอ้โฮ..อลังการ...เหมือนมีเมืองอยู่ใต้ดิน..มิน่าล่ะบนดินรถถึงไม่ติดเลย...ลองนึกถึงสถานีรถไฟฟ้าสยามนะ..เหมือนอย่างนั้นแต่มันลงไปอยู่ใต้ดินสามชั้นสี่ชั้น..จากโยโกฮามาไปลงสถานีชิบูย่า..โตเกียวกว่าจะหาทางออกก็แทบแย่..ใหญ่จริง ๆ ( สะพานลอยใกล้กับโตคิวพลาซ่า โตเกียว ) ...เดินไปเดินมาแถวสถานีชิบูย่าก็เจอร้านอาหารไทยเลยเข้าไปอุดหนุน..กินก๋วยเตี๋ยวคนละชามกับเพื่อน..เบียร์สิงห์อีกคนละสองขวด..เช็คบิลออกมาเกือบสี่พันเยน..โอ้โฮแฮะ...มิน่าล่ะเขาถึงต้องผลิตแบงค์หมื่นเยนใช้... ( หน้าร้านอาหารไทยที่ชิบูย่า โตเกียว ) ถามน้องเด็กเสิร์ฟคนไทยว่า..พี่จะไปชินจูกุเดินไปได้ไหม??..ไอ้น้องตอบว่าเดินได้เลยพี่...แต่พอเดินไปซักยี่สิบนาทีไม่มีวี่แววเลยถามฝรั่งข้างทาง..คุณมาดามถามกลับมาว่า..ยูจะเดินจริงเหรอ?แต่ก็บอกทางให้...เดินไปอีกหน่อยเลยเรียกแท็กซี่...มิเตอร์สตาร์ทเลยที่740เยน..โห..ถึงชินจูกุเลยโดนไปประมาณ1400เยน...แท็กซี่ก็ดี๊ดีมีใบเสร็จให้ด้วย..รูดการ์ดก็ได้...เงินทอนครบทุกบาท..ไม่เหมือนบ้านเราจะเอาเกินอยู่เรื่อย.... ( บริเวณย่านชินจูกุ ) พอขากลับจะกลับรถไฟปรากฏว่าหาที่ซื้อตั๋วไม่ได้...มีตู้ขายตั๋วเต็มไปหมดแต่ไม่กล้าซื้อเพราะไม่มีของบริษัทที่นั่งตอนมา...ตอนมานั่งโตเกียวไลน์ก็เลยจำไว้ว่าต้องกลับอันเดิม...ไปถามประชาสัมพันธ์กว่าจะเข้าใจกันก็งงอยู่นาน..สรุปว่า..คล้ายๆขนส่งหมอชิตถ้าจะนั่งราชสีมาทัวร์ก็ขึ้นไปชั้นสอง..ถ้าสุรนารีแอร์ก็เดินไปอีกหน่อย...เฮ้อ..กลับไปนี้ว่าจะไปเรียนภาษาญี่ปุ่น..ฮา... ( รถรางญี่ปุ่น ) อีกอันนึงที่ประทับใจมากก็คือรถราง..ญี่ปุ่นมีรถรางแทบทุกเมือง..สะดวก..ประหยัด...ขึ้นได้เลยจ่ายเงินตอนลง...คนเขามีระเบียบวินัยจริง ๆ ไม่มีการโกงค่าโดยสาร...ขึ้นไปทีแรกที่นางาซากิก็งงว่าจะจ่ายเงินยังไง...ก็สังเกตดูเห็นคนอื่นเขาไปหยอดเหรียญตรงทางลงตรงคนขับ...พอตอนลงผู้เขียนก็เลยหยอดเหรียญร้อยเยนลงไปก็มีเศษตังค์ไหลออกมาก็เลยเก็บมาหมดเดินลงรถเฉย...เสียงคนขับตระโกนโหวกเหวกตามหลังมา...ฟังกันไม่เข้าใจ..ผู้เขียนเลยล้วงกระเป๋ากำเศษเหรียญยื่นให้..คนขับหยิบเหรียญร้อยกับเหรียญยี่สิบหยอดใส่อีกตู้หนึ่ง..อ้าวเฮ้ย..หน้าแตกเลย...ตู้ที่หยอดตอนก่อนลงมันเป็นตู้แลกเศษเหรียญนี่หว่า...ดีนะที่ฟังเขาด่าไม่รู้เรื่อง...ฮา เครดิตภาพ : ผู้เขียน