ชายชรา กับยุค 4.0

“เค้าไม่ได้ทิ้งเราหรอก เค้าก็ออกไปทำงาน หาเงินมาให้เราใช้อะแหละ เดือนหนึ่งจะมาที มาทีก็ซื้อขนมมาให้กิน มาแค่วันเดียวก็ดีใจแล้ว” ชายชรากล่าวพร้อมด้วยสายตาที่อ้างว้างและพร่ามัว ที่อาศัยอยู่ตามลำพัง ภายในบ้านไม้ที่มองเผิน ๆ นึกว่าบ้านร้าง

สังคมวัยทำงานของคนยุค 4.0 ยุคที่อะไร ๆ ก็แสนจะง่ายดาย มีเทคโนโลยีที่ทันสมัย มีการขนส่ง การติดต่อสื่อสารที่สะดวกสบาย สามารถทำให้คนที่อยู่คนละซีกโลกได้พูดคุยกัน ได้เจอหน้ากันทุกวัน และก็เป็นยุคที่ทำให้เรานั้นสามารถทำงานได้ทุกที่ทุกเวลาที่คุณต้องการ ทำให้คุณมีเวลาในการใช้ชีวิตประจำวันมากยิ่งขึ้น จนอาจหลงลืมไปว่า ได้ติดต่อกับทางบ้านครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่?

บางครั้งการที่คุณทำงานอย่างหนักเพื่อที่จะได้ส่งเงินให้ทางบ้านไว้ใช้จ่ายในชีวิตประจำวัน นั้นอาจไม่ใช่ประเด็นสำคัญสำหรับชีวิตใครบางคนที่รู้สึกอ้างว้าง ที่ไม่รู้จะอยู่ถึงอีกเมื่อไหร่ จะตายวันไหน สิ่งที่เค้าต้องการจริง ๆ นั้นคืออะไร เราจะเข้าใจเค้าไหม แล้วเราจะเข้าใจเค้าได้อย่างไร เราจะเป็นฝ่ายรอให้เวลานั้นมาถึงก่อน เราถึงจะเข้าใจมัน หรือเราจะเรียนรู้กับมันก่อน ก่อนที่ความอ้างว้างนั้นจะมาถึง อยู่ที่คุณเลือก ว่าคุณให้ความสำคัญกับสิ่งไหน

เอาตามความรู้สึกลึก ๆ ของมนุษย์แล้ว ส่วนใหญ่ก็คงต้องการมีความสุขในบั้นปลายของชีวิต มีครอบครัวที่น่ารักและอบอุ่น หรือถ้าตายจากกันไป ก็ยังมีลูกหลานมาส่ง เพราะจิตใจของมนุษย์นั้น ต้องการความรัก ความห่วงใย ไม่อย่างนั้นมนุษย์อย่างเรา ๆ คงไม่ได้เกิดขึ้นมาบนโลกใบนี้หรอก

ตอนนี้ยุค 4.0 แล้ว ยุคที่เทคโนโลยีทำให้เราได้คุยและได้เข้าใจกันมากขึ้น อย่าต้องให้คนยุคก่อนมานั่งรอเรา แต่เป็นเราที่ต้องเข้าใจและใส่ใจความรู้สึกของคนในครอบครัว เริ่มจากการหยิบโทรศัพท์กดโทร. หาทางบ้าน ถ่ายรูปส่งไลน์ให้พ่อกับแม่ดูว่ากำลังทำอะไรอยู่ สิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ เหล่านั้นที่คุณอาจมองว่าไม่สำคัญ เพราะมันทำง่ายดายเกินไป แต่มันอาจเป็นสิ่งที่ใครบางคนต้องการและเฝ้ารอ... เฝ้ารอด้วยความรักและความห่วงใย

ภาพโดย Augusty