ยอดเสียดฟ้าเทียมเมฆของกุนุงอากุง คือที่สถิตแห่งพรหมมัน นาม อจินไตย ใต้ทะเลลึกสุดหยั่งมืดทมึน คือ ห้วงอเวจีลงทัณฑ์แก่คนบาป ใต้ผืนน้ำเดียวกัน สัตว์ทะเลนานาพันธุ์ที่อุดม กลับเป็นสวรรค์ของคนรักอาหารทะเล ตลาดปลาจิมบาลัน ตลาดปลาที่ตั้งเพื่อเป็นแหล่งซื้อขายอาหารทะเลรองรับสะพานปลาและแหล่งขึ้นปลาของชาวประมงพื้นบ้าน เหนือหาดทรายในเวิ้งอ่าวรูปจันทร์เสี้ยว ไม่ไกลจากย่าน กูตา แหล่งท่องเที่ยวที่สำคัญตอนใต้ของบาหลี ซึ่งเคยโดนวางระเบิดจนผู้คนล้มตายไป 200 คนเศษ และบาดเจ็บอีกไม่น้อย บนถนนเส้นเดียวกับตลาดปลา ชื่อ Jl. Pantai kedonganan ซึ่งอยู่ถัดลงมาทางใต้ของสนามบินนานาชาติ งูราไร(Ngura rai) เราเดินเข้าประตูเล็กๆ ในอาคารหลังคาต่ำ ทีปลูกคร่อมพื้นที่ ไร่เศษๆโดยประมาณ ด้านในมืดทึมทึบ พื้นนองเฉอะแฉะด้วยน้ำล้างปลา กลิ่นไอคละคลุ้งด้วยคาวทะเล ด้านในเต็มครึ่ดด้วยแผงสัตว์ทะเลสดไม่ต่ำกว่า 50 แผง สรรพสำเนียงการต่อรองราคา ภายในตลาดดังอึงอล มีทั้ง บาฮาซาชวา อังกฤษ บาหลีพื้นเมือง มีสำเนียงรัสเซียและจีนดังแทรกเป็นระยะ ผู้คนจะเนืองแน่น เมื่อตะวันชิงพลบ ปลาสดนานา จากทะเล กุ้ง กั้ง ปลาหมึก ล็อบสเตอร์ ถูกเลือกซื้อตามจริตความชอบของแต่ละชาติ หากปลาตัวใหญ่มากก็มีการแล่ขายเฉพาะส่วนเนื้อ ภาษาบาฮาซาชวา เป็นภาษาที่ใช้สื่อสารระหว่างคนค้าปลาด้วยกัน พ่อค้าแม่ค้า ส่วนใหญ่จะเป็นชาวมุสลิม มากกว่าชาวบาหลี การค้าเล็กๆ แผงลอย และรถเร่ มักจะเป็นคนชวา ที่นับถืออิสลาม เกือบทั้งสิ้น “อีแกกือมง ยูวาแฆนอ”(ปลาทูขายยังไงครับ) ผมชี้ไปที่ปลาทูอินโด และถามด้วยภาษายาวีที่ใช้กันแถบสาม จ.ชายแดนใต้บ้านเรา ปลาทูที่นี่ตัวใหญ่เนื้อหนั่นดูอวบอิ่มกว่าปลาทูก้นอ่าวไทนแถบแม่กลอง “ดูวอปูโล๊ะลีมอ อิบู” แม่ค้าตวัดสายตามองผมอย่างฉงน ค่าที่บุคลิก ดูไม่น่าใช่คนอินโดนีเซียสักเท่าไร แปลความได้ว่า ยีสิบห้าหมื่น หรือ สองแสนห้าหมื่นรูเปี๊ยะ ตามมาตราเงินอินโดฯ เธอชั่งปลาด้วยตาชั่งดิจิตอล แอบมองผมอย่าง งงๆ อีกที แล้วหยิบปลาใส่ถุงพลาสติคสีดำให้ผม ผมยิ้มให้ แล้วบอกว่า ผมเป็น "ออรังเซียม" หรือคนสยาม เธอจึงพยักหน้ายิ้มกว้าง “โอ แบงคอค” เธอร้องบอกอย่างดีใจ “แบงคอค”นั้นคือเมืองในฝันที่คนอินโดฯใฝ่ฝัน อยากมาเที่ยวสักครั้งในชีวิต ผมเดินออกจากอาคารทึมๆนั้นอีกด้าน เป็นฝั่งทะเล มีหาดทอดยาว เรือประมงพ้นบ้านจอดเต็มหน้าหาด มีสะพานปลาทอดยาวลงไปในทะเล แต่ไม่มีเรือประมงน้ำลึกมาจอดแม้แต่สักลำ บนสะพานปลาจึงกลายเป็นที่เดินชมวิวของนักท่องเที่ยว ดวงอาทิตย์คล้อยต่ำ ผู้คนถ่ายรูปกันทั่วไป มองไปทางริมหาด ถัดจากตลาดปลา เห็นร้านเป็นเพิงเล็ก ปลูกเรียงราย ส่งควันโขมงพร้อมกลิ่นหอมยั่วยวน ผู้คนจากหลายชาติ หลากสีผิว ยืนต่อคิวเรียงรายแทบทุกร้าน ในมือถือถุงดำหูหิ้วใส่ปลาสดที่ซื้อมากจากตลาดปลากันทุกคน ร้านเหล่านั้นคือร้านรับจ้างปรุงอาหารทะเลสด ที่ลูกค้าไปซื้อมาจากตลาดปลา คนรับจ้างเผาปลา มีตะแกรงใหญ่หน้าร้าน ทาซอสตามสั่ง ซึ่งมีซอส 2 ชนิด คือ ซอสถั่วและซอสเครื่องเทศ นักท่องเที่ยวจีนมักมาเป็นกลุมใหญ่ มาพร้อมๆกันหลายคันรถบัส มาเร็ว กินเร็ว กลับเร็ว ส่านพวกแบคแพคทั้งไทย ทั้งฝรั่งตะวันตก มักอ้อยอิ่งละเลียดกิน ภายบรรยากาศใต้สีที่แดงฉานของดวงอาทิตย์ที่ใกล้ลับขอบฟ้าในยามพลบฅ ร้านอาหารริมหาดที่บาหลี มีทั้งร้านหรู ที่คนจรอย่างผมได้แต่ตวัดตาแล รับลูกค้าที่แต่ตัวพริ้ง กรุยกราย มากกว่า แบคแพคเกอร์ แต่กระนั้น ร้านอาหารหรู ก็ต้องยอมแพ้พฤติกรรมของนักเดินทาง ที่นิยมเลือกซื้อปลาเอง แล้วหิ้วมาจ้างปรุง เราจึงเห็นภัตตาคารหลายแห่ง ตั้งตะแกรงรีบจ้างเผาปลาแข่งกับร้านเพิงหมาแหงน พร้อมๆกับกะบะโชว์อาหารทะเลของร้านเองพร้อมกันไป เมื่อโลกที่เคยกว้างกลับเล็กลงด้วยความก้าวหน้าของเทคโนโลยี คนชั้นกลางออกท่องโลกด้วยเงินจำกัด วัฒนธรรมการเที่ยว การใช้เงิน การใช้ชีวิต ก็เปลี่ยนไป จากหรูสู่ระดับเรียบง่ายมากขึ้น หลายครั้งที่เราเดินกระทบไหล่กับเศรษฐี ที่เที่ยวแบบซำเหมาเฉกเดียวกับเรา