ผีขอน้ำ

เมื่อประมาณห้าสิบปีที่ผ่านมา บ้านเกิดของผู้เล่าอยู่อำเภอเล็ก ๆ ในภาคตะวันออก ยังไม่มีไฟฟ้า ถนนยังเป็นถนนลูกรัง โรงพยาบาลประจำอำเภอก็เป็นโรงพยาบาลเล็ก ๆ คล้ายสถานีอนามัย หรือโรงพยาบาลส่งเสริมสุขภาพตำบลในปัจจุบัน หมอรวมถึงบุคลากรมีน้อย อุปกรณ์ทางการแพทย์ที่มีอยู่ก็ไม่เพียงพอต่อความต้องการ ฉะนั้นใครที่ป่วยอาการหนัก ๆ ต้องส่งโรงพยาบาลประจำจังหวัด ซึ่งอยู่ไกลจากอำเภอที่ผู้เล่าอยู่ประมาณห้าสิบกิโลเมตร

วันหนึ่งมีผู้ป่วยชายรายหนึ่งเป็นโรคหัวใจ ทางโรงพยาบาลประจำอำเภอจึงส่งไปรักษาตัวที่โรงพยาบาลประจำจังหวัด ซึ่งการเดินทางสมัยนั้นต้องใช้รถสองแถว และรถสองแถวจะมีแค่ 2 รอบ ต่อวัน คือเช้าหนึ่งรอบ และเย็นหนึ่งรอบเท่านั้น ใช้เวลาในการเดินทางประมาณหนึ่งชั่วโมงครึ่งจึงจะถึงโรงพยาบาลปลายทาง

ตอนขาไปโรงพยาบาลประจำจังหวัด มีญาติของคนไข้ไปด้วย แต่เมื่อรักษาตัวอยู่สองวัน คนไข้ก็ได้เสียชีวิตในเวลากลางดึกของคืนถัดมา รุ่งเช้าญาติมายื่นเอกสารเกี่ยวกับผู้ตายและเมื่อทำเรื่องเรียบร้อย จึงได้เหมารถสองแถวเพื่อเอาบรรทุกศพกลับบ้านเพื่อทำพิธีศพ

แต่ด้วยความไม่ระวังของบางคน ทำให้ผ้าที่ห่อศพหลุดออก เปิดให้เห็นหน้าตาของศพ และทันทีที่คนขับรถเห็น ก็ถึงกับช็อคเพราะ ศพที่เห็น เป็นคนเดียวกับที่ขอน้ำกิน และช่วยบอกทางมาตลอด

หลังจากทางญาติผู้ตายได้เห็นอาการของคนขับรถ จึงได้เข้ามาถามไถ่ และรับรู้เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น ทางญาติยืนยันว่าไม่มีใครนั่งมาด้วย เพราะญาติที่เฝ้าผู้ตายที่โรงพยาบาลได้แยกกลับมาก่อนเพื่อมาเตรียมงานศพ มีเพียงคนขับรถสองแถวกับศพหลังรถเท่านั้นที่โดยสารมาด้วยกัน

ทางคนขับรถจึงขอร่วมทำบุญกับเจ้าภาพงานศพ และทำบุญกรวดน้ำไปให้ เพื่อไม่ให้ผีตนนี้มาขอน้ำกินจากตนเองอีก!

ขอบคุณภาพประกอบจาก pixabay

ขอบคุณภาพหน้าปกโดย Somchai Chitprathak จาก Pixabay