ภาพ โดยผู้เขียนดูเหมือนว่าผืนดินที่ว่างเปล่าหลังโรงเรียนปอวิทยา ผืนดินที่กำลังจะเป็นของโรงเรียนอย่างเต็มภาคภูมิ จากผ้าป่าศิษย์เก่าผู้รักในสถาบันและกัลยาณมิตรที่มีจิตเมตตาร่วมกันจัดทำผ้าป่าซื้อไว้ให้โรงเรียนเพื่อสร้างแหล่งเรียนรู้ เพื่อรองรับการขยายตัวของโรงเรียนในอนาคต ในขณะที่ยังไม่ได้ก่อสร้างที่ดินอันว่างเปล่าที่เต็มไปด้วยดิน ดิน ดิน และดิน จะเป็นที่เล่นของเด็ก ๆ ทุกวันและทุกเวลาที่ว่างเว้นจากการเรียนในห้องเรียนไปเสียแล้วเป้าหมายของที่ดินผืนนี้คือการสร้างสนามกีฬาของโรงเรียนและเป็นเป็นสนามกีฬาของเยาวชนทั้งตำบล เนื่องจากตำบลปอ อำเภอเวียงแก่น จังหวัดเชียงราย ตั้งอยู่ในหุบเขา การจะหาสนามกีฬาที่กว้างเพียงพอสำหรับเตะฟุตบอล หรือกีฬาชนิดอื่น ๆ จึงค่อนข้างยาก เมื่อหลังโรงเรียนมีพื้นที่เกษตรกรรม แต่เหมาะสำหรับการทำสนามกีฬาและสร้างอาคารเรียน เพื่อรองรับการขยายตัวทางการศึกษาในอนาคต แม้จะไม่มีงบประมาณสนับสนุนจากแผ่นดินสำหรับการจัดซื้อ เมื่อมีผู้ใหญ่เห็นความจำเป็นและให้ความสำคัญจึงเป็นที่มาของที่ดินอันว่างเปล่าผืนนี้ และต่อไปที่ดินผืนนี้จะเต็มไปด้วยหญ้าสีเขียว อาคารโรงยิม สนามเด็กเล่นที่มีเครื่องเล่นครบครันที่เด็ก ๆ สามารถเล่นเครื่องเล่นได้อย่างมีความสุขและปลอดภัย หรืออาจจะมีอาคารเรียนเพิ่มเติมด้วย นี่คือความหวังของชาวปอวิทยาและเยาวชนตำบลปอ แต่ก็นะตอนที่ยังไม่มีอะไร เด็ก ๆ ขอเล่นก่อนละกันเล่นอะไรนะเหรอ ก็วิ่ง วิ่ง กระโดด คลุกฝุ่น แต่เชื่อมั้ยว่าเด็กๆ สนุกมาก ฝุ่นที่มีอยู่ไม่ใช่อุปสรรคของการเล่น ก็คนชนบทนะคะไม่มีห้างให้เดินเล่นรับแอร์เย็น ๆ ไม่มีโรงหนังให้เข้าไปดู จะมีก็แต่โทรศัพท์มือถือ หรือโทรทัศน์แต่เชื่อเถอะเด็ก ๆ ที่นี่น้อยคนที่จะมีโทรศัพท์เป็นของตนเอง แต่ถึงมีโรงเรียนก็ไม่อนุญาตให้นำมาเล่นในโรงเรียนอยู่ดีภาพ โดยผู้เขียนเล่นสไลเดอร์บนดินก็เป็นการเล่นที่เด็ก ๆ นั่งบนพื้นดินแล้วไหลตัวเองไปตามความสูงของพื้นที่ หรือแม้แต่เป็นการเล่นกระโดดสูง ไม่ต้องมีอุปกรณ์อะไรเด็กๆ ก็เล่นได้ ถึงจะเจ็บบ้างไรบ้าง นั่นคือบทเรียนของชีวิต เพราะชีวิตต้องล้มบ้าง ลุกบ้าง เป็นไปตามธรรมชาติ แต่การเล่นก็ก่อเกิดน้ำใจที่ดีต่อกัน เล่นหาสมบัติ สมบัติของเด็ก ๆ ก็คือเมล็ดข้าวโพดที่หลงเหลือจากการไถกลบ เพื่อปรับพื้นที่ให้เป็นสนามโรงเรียนในอนาคต และมีเมล็ดข้าวโพด ต้นข้าวโพดจากไร่ข้าง ๆ ที่ผ่านการเก็บเกี่ยวแล้วแต่ยังเหลือต้นไว้ ทั้งยังมีดอกและใบของยาสูบจากไร่ด้านข้างให้ได้ดูได้ชม ถึงจะเหนื่อย เหงื่อไหลไคลย้อย แต่ความสนุกไม่ต้องพูดถึงสุด ๆ ของความสนุกสนาน เพราะเห็นว่างเมื่อไรเด็ก ๆ มักจะวิ่งไปที่สนามหลังโรงเรียนทันที ผู้ใหญ่ที่นั่งรับประทานอาหารอยู่บนอาคารก็เห็นถึงความสนุกสนานของเด็ก ๆ ในทุกวัน เป็นภาพความน่ารักสำหรับผู้ใหญ่หลาย ๆ คน ภาพ โดยผู้เขียน ความหวังในการสร้างหลายสิ่งหลายอย่าง บนผืนดินที่ว่างเปล่าผืนนี้ กับที่มาของพื้นที่ตรงนี้จึงเป็นที่มาของชื่อเรื่อง ผืนดินว่างเปล่า เรื่องเล่าเก่าก่อน เพราะกว่าจะได้พื้นที่แห่งนี้ ต้องใช้เวลาหลายปี และใช้ความสมัครสมานสามัคคีของศิษย์เก่า ศิษย์ปัจจุบัน ผู้ปกครอง กัลยาณมิตรมากมายซึ่งจะกลายเป็นที่มาของผืนดินที่รุ่นน้องได้ใช้เล่น ใช้เรียนรู้และทำกิจกรรมต่าง ๆ ได้ระลึกนึกถึงชั่วกาลนาน