"ผู้หญิง อย่างหยุดสวย" คงเป็นนิยามในอุดมคติของสาวๆหลายคน เชื่อว่าหลายคนคงเคยพูดกับตัวเองว่า "ฉันจะสวย ฉันจะผอม" และแอดก็เป็นหนึ่งในนั้นค่ะ หลายครั้งเราไม่สามารถทำมันได้ เพราะการทำเป้าหมายให้สำเร็จ การเดินตามฝันของตัวเองยากมากมาย(โคตรยาก ฮ่าๆ) ในระหว่างทางเราจำเป็นต้องทิ้งอะไรหลายสิ่งหลายอย่างในชีวิตของเราไป ซึ่งก็ไม่มีอะไรมารับประกันว่าเราจะสำเร็จหรือไปถึงได้ มิหนำซ้ำยังเสี่ยงมาก เสี่ยงที่จะเป็นตัวตลกในสายตาของผู้คน เสี่ยงที่จะเจ็บตัวและผิดหวังกับตัวเอง แต่ขอให้คุณลองไป ขอให้คุณลองเริ่ม และนิยามตัวคุณ ด้วยตัวคุณเองนะคะ (แอดเองก็กำลังพยายามอยู่เหมือนกัน ><)"อย่าปล่อยให้เสียงที่อยู่ข้างนอก ดังกว่าเสียงภายใน" ว๊าวว ประโยคแรกก็แอบคมซะแล้ว ฮ่าๆๆ ในที่สุดเราก็ได้มีโอกาสทำความรู้จักกันอย่างเป็นทางการนะคะ เพราะครั้งนี้แอดไม่ได้พาทุกคนออกเที่ยวออกเดินทาง พาฟังเพลงหรือให้เกร็ดความรู้อะไร แต่จะเป็นการมานั่งคุยกันด้วยความรู้สึกจากใจแอดจริงๆค่ะ ก่อนอื่นแอดขอแนะนำตัวก่อนนะคะ แอดชื่อ ชนิตา มีนามปากกาว่า Mei Solo Nomad ทุกคนสามารถเข้ามาพูดคุย ติดตาม เป็นกำลังใจให้แอดรังสรรค์ผลงานอื่นๆได้ผ่านช่องทางนี้และไอจี IG:Chanita_meisolonamad นะคะ > <&nbsp;แอดเคยเป็นคนหนึ่งที่เคยพยายามเปลี่ยนพยายามเป็นในสิ่งที่ทุกคนอยากเห็น เคยพยายามทำในสิ่งที่ตรงข้ามกับความรู้สึกเพื่อให้เข้าพวก เพื่อไม่ให้เป็นแกะดำในฝูงแกะขาว และเมื่อแอดใส่ความพยายามเต็มที่ใช้เวลากับมันนานมากพอ ผลงานและความพยายามไม่สูญเปล่า ผู้ใหญ่เห็นทุกคนเห็น แอดได้รับรางวัลได้รับคำชมจากผู้ใหญ่ แอดรู้สึกดีใจและใจชื้นมาก และด้วยความเป็นเด็กไร้เดียงสา แอดหอบรางวัลพกใบหน้ายิ้มแย้มและความดีใจวิ่งตรงไปยังกลุ่มพวกเขา เพื่อบอกว่านี่เรามีศักยภาพมากพอที่จะเข้าพวกเป็นเพื่อนกับพวกแกแล้วนะ แต่เปล่าเลย ดูเหมือนแอดจะโดดเด่นเกินไปในตอนนั้น เลยทำได้แค่มีตัวตนในยามจำเป็น ลับหลังแอดก็เป็นทอปปิกหลักในวงที่ทุกคนสนทนากันอย่างสนุกสนาน ^_^แอดไม่รู้จะทำอย่างไรดี ฮ่าๆ ที่เราพยายาม เราไม่ได้ต้องการโด่ดเด่นที่สปอร์ตไลท์ต้องส่องมาที่เรา เราก็แค่อยากมีเพื่อนที่เป็นเพื่อนจริงๆ ดังนั้นเพื่อหวังว่าจะกลายเป็นที่ยอมรับได้อย่างแท้จริง ความไร้เดียงสานี้จึงคิดออกได้แค่ว่า อย่าทำอะไรที่แตกต่างทั้งๆที่มันฝืน เรารู้ ทำเป็น ทำได้แต่ก็อย่าได้เสนอตัว "งานวิชาการที่เธอถนัดเธอก็รับหน้าที่ไปสิและเขียนชื่อพวกฉันลงไปก็พอ ถ้ามีอะไรให้ช่วยก็บอกนะ" และพวกเขาก็จากไป คำพูดความคิดร้อยแปดพันเก้าที่อยู่ข้างในใจ แอดเก็บและกลืนมันลงไป เพียงเพราะแอดกลัวที่จะแตกต่างและถูกผลักไสในแง่ของความรู้สึกไปมากกว่านี้พอนานเข้าหลายปี เป็นสิบๆปี มันกลายเป็นตัวตนหนึ่งที่หัวใจแอดได้แบ่งพื้นที่ให้กับมันไปแล้ว แอดเก็บตัวตนนี้ไว้ทั้งๆที่ไม่ชอบและอึดอัด เพราะแอดไม่มีความกล้าและมั่นใจมากพอที่จะเปลี่ยนแปลงและบอกว่า "ฉันอึดอัดและนี่ไม่ใช่ตัวฉันที่ฉันชอบ" แต่ดูเหมือนสิ่งที่แอดไม่ชอบกลับเป็นตัวแอดที่ทุกคนเห็น เป็นแอดที่ทุกคนเชื่อ และบอกว่านี่แหละคือแอด แอดที่ไม่มีวันจะกลายเป็นแบบนู้นแบบนี้หรอก และนี่คือภาพจำ"แอด"ในสายตาของทุกคน แอดกลายเป็นคนขี้กลัว กลัวว่าทุกคนจะได้ยินเสียงที่แท้จริงจากข้างในของแอด แอดกลัวไม่เป็นที่ยอมรับ(ทั้งๆที่ก็อาจไม่เคยได้รับมันเลย) กลัวที่จะแตกต่าง แอดเป็นสิ่งที่อยู่ตรงข้ามกับหนังสือเล่มหนึ่งที่มีชื่อว่า "กล้าที่จะถูกเกลียด" เลยก็ว่าได้แต่ก่อนที่แอดจะกลายเป็นคนขี้กลัว ก่อนที่แอดจะถูกผู้คนนิยามความเป็นตัวแอด โดยที่แอดจะรู้ตัวหรือไม่รู้ตัวก็ตาม แอดเคยเป็นเด็กหญิงที่แก่นเฟี้ยว มีความสุข และสนุกกับการใช้ชีวิตในทุกๆวัน สมัยเด็กช่วงอนุบาลช่วงประถมต้น แอดซึ่งเป็นน้องเล็กยังไม่ได้รับหน้าที่เรื่องงานบ้าน การตื่นเช้ามาในช่วงวันหยุดเป็นเรื่องน่าเบื่อสำหรับแอด โดยเฉพาะแอดไม่ได้ติดการดูการ์ตูนในช่วง 6-7 โมงเช้า และแอดก็ไม่ได้รับอนุญาตให้ออกไปเที่ยวเล่นนอกบ้าน แต่ด้วยความอยากไปเที่ยวเล่นที่บ้านเพื่อนสมัยเด็กที่อยู่ข้างบ้านหรือตรงข้ามบ้าน การที่แอดไม่สามารถเดินออกไปเที่ยวเล่นผ่านประตูรั้วหน้าบ้านได้ แอดจึงปีนกำแพงรั้วบ้านออกไปแม้บนกำแพงรั้วบ้านแอดจะเต็มไปด้วยตะปูก็ตาม บางทีผ่านไปแค่ 2 ชั่วโมงหรือครึ่งวันก็ถูกตามกลับบ้าน ด้วยเสียงอันก้องกังวานของคุณแม่ที่ร้องตะโกนเรียกจากหน้าบ้าน หรือถ้าวันไหนไม่ถูกตาม แอดออกไปเที่ยวเล่นช่วงบ่ายกลับถึงบ้านช่วงค่ำ เหมือนแอดรู้ว่าทำอะไรผิดไป หัวใจเต้นไวมากกลัวโดนคนที่บ้านดุด่า ซึ่งสถานการณ์ก็ไม่ได้แย่เท่าที่จินตนาการไว้ แอดไม่ได้ถูกดุด่า แค่โดนถามและแอดก็แค่ตอบคำถามนั้นไป ช่วงเล่นแอดก็เล่นเต็มที่ ช่วงเรียนแอดก็เรียนเต็มที่ ตอนนั้นแอดแค่รู้สึกสนุกกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้ากับสิ่งที่ได้ทำ สนุกกับการทำทุกอย่างเต็มที่แค่นั้นเอง (แอดเป็นเด็กชนบทนะคะ แฮ่ๆ)แอดคืออนุบาลเด็กโข่ง >< ประชันความอินดี้ ?? ฮ่าๆแต่นั่นก็คือความเป็นเด็กน้อย วัยเด็กที่ไม่ต้องรับรู้อะไรมากมาย แค่ใช้ชีวิตตามสถาพแวดล้อมและสิ่งที่มีในตอนนั้นโดยไม่คิดอะไร แต่พอเริ่มเปลี่ยนวัย เริ่มเติบโต ไม่ว่าจะช่วงวัยไหน กลับมามีความท้าทาย ความยาก อุปสรรคปัญหาต่างๆเข้ามาแวะเวียนให้เราได้เรียนรู้ ได้สัมผัสอยู่เรื่อย ไม่แปลกที่เราจะหลงทาง ไม่ผิดที่เราจะอ่อนแอร้องไห้ และเป็นเรื่องปกติมากที่เราจะเคยกักขังความรู้สึกตัวตนของตัวเอง ปล่อยให้ตัวเองจมอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆมืดๆกับความรู้สึกดิ่งดาวน์ น้ำตาและเสียงสะอื้นไห้ที่พยายามข่มไว้แต่มันกลับดื้อดึงและไหลทะลักราวเขื่อนแตก หรือแม้แต่การ กด บีบ ขยี้ตัวเราให้แตกสลายเป็นผุยผงด้วยตัวเราเองแอดเข้าใจว่ามันยาก แอดเข้าใจว่าต้องรวบรวมพลังความกล้าที่มีอยู่ทั้งหมดของเราในการออกแรงผลักประตู แล้วก้าวเท้าออกไปสัมผัสกับโลกนี้อีกครั้งหนึ่ง การใส่เกราะป้องกันตัวเองและระมัดระวังทุกฝีก้าวเป็นสัญชาติญาณที่มนุษย์อาจเลือกปฏิบัติ ออกไปเผชิญโลกครั้งนี้อย่าเพิ่งรีบที่จะลงไปเป็นผู้เล่น ลองออกไปเป็นผู้ชมก่อนก็ได้นะคะ ออกไปพร้อมกับการเปิดตาเปิดใจให้เป็นกลาง ไม่แน่ว่าเราอาจเจอสิ่งดีๆเล็กๆที่เราไม่เคยมองเห็นมันมาก่อนหรือมองข้ามมันไปก็ได้นะคะสุดท้าย ไม่ว่าคุณจะอยู่ในวัยไหน กำลังเผชิญ หรือผ่านอะไรมาบ้าง แอดอยากบอกว่าทุกคนเก่งมากๆเลยนะคะ และแอดก็ขอเป็นกำลังใจให้อยู่ตรงนี้ ถ้าหากได้ยินเสียงข้างใน เสียงหัวใจของตัวเองแล้ว โอบกอดมันไว้และตามเสียงร้องนั้นไปนะคะ ถ้ามันไม่เป็นการทำร้ายคุณและทำร้ายใคร อย่าปล่อยให้เสียงหรืออะไรก็ตามมากำหนดนิยามและตีกรอบความเป็นตัวเรา หากเราไม่ต้องการ ไปเป็นตัวคุณที่คุณเองจะรัก ที่คุณเองก็ชอบและอยากกลายเป็นกันนะคะ (แอดเองก็กำลังพยายาม กำลังเรียนรู้ และเติบโตไปพร้อมกับทุกคนเหมือนกันค่ะ ^^ แอดเพิ่งได้ยินเสียงเต้นที่ดังอยู่ในอกข้างซ้าย และไม่อยากที่จะผลักไสและวิ่งหนีมันอีกแล้ว >< ) แอดขอฝากข้อความส่งท้ายอีกนิดนะคะ "ต้นทุนชีวิตสำคัญ แต่ที่สำคัญกว่าคือหัวใจ คือพลังความเชื่อว่าเราทำมันได้" ฝากถึงตัวเอง อิอิ ครั้งนี้เสียงดังนะเนี่ย ฮ่าๆๆ ขอบคุณมากๆนะคะทุกคน >__< ยาวเลยค่ะ และนี่ก็คือมุมหนึ่งของแอด ความเป็นหญิง พลังของผู้หญิงคนหนึ่ง ที่มานั่งพูดคุยกับทุกคนด้วยหัวใจ และความรู้สึกแบบเรียลๆจริงๆค่ะ เป็นกำลังใจให้เสมอนะคะ-Mei Solo Nomadสามารถรับชม เฮอร์ ตัวตนผู้หญิงเอเชีย ได้ที่ทรูไอดี ภาพทั้งหมดโดย (Mei Solo Nomad) คอมมูนิตี้โลกคนรักหนัง ห้องหวีดซีรีส์ดังออกใหม่มาแรง ป้ายยาหนังดีหนังโดน