ภาพปกจาก https://www.warnerbros.com เมื่อกล่าวถึงหนังเรื่อง The Accountant แง่มุมหนึ่งที่ตอนแรกผู้เขียนไม่ทันได้สังเกต แต่ขณะเดียวกันพอลองมาย้อนนึก ๆ ดูก็พบว่า ‘เออ...จริงแฮะ’ ก็คือ ‘ความขัดแย้ง’ เพราะดูเหมือนว่าหนังปี 2016 เรื่องนี้ของผู้กำกับ เกวิน โอ’คอนเนอร์ จะเต็มไปด้วยความขัดแย้งหลากหลายแง่มุมผสมผสานเข้าด้วยกัน เหมือนชื่อบทความนี้ เพราะอาชีพนักบัญชี เป็นงานที่ฟังแล้วน่าจะมีแต่เรื่องน่าเบื่อ วุ่นวายอยู่แต่กับตัวเลขงบการเงินโน่นนี่นั่น ไม่น่าจะมีอะไรให้แอ็คชั่นได้เลย แต่หนังเรื่องนี้กลับนำสองสิ่งที่ดูขัดแย้งกันนี้มาผสมผสานกันได้ แถมยังดู ‘ลงตัว’ แนบเนียนไปด้วยกันอย่างไม่น่าเชื่อ ความขัดแย้งข้อแรกที่เชื่อว่าใคร ๆ คงสังเกตเห็นก็คือ ชื่อหนังภาษาไทย ‘อัจฉริยะคนบัญชีเพชฌฆาต’ ทำไมน่ะหรือ? คำว่า ‘อัจฉริยะ’ กับ ‘คนบัญชี’ (หรือที่จริงคือ ‘นักบัญชี’ ตามความหมายตรงตัวของชื่อหนังภาษาอังกฤษซึ่งเป็นอาชีพของตัวเอกของเรื่องด้วย) ก็ดูจะพอไปด้วยกันได้ แต่อีกคำที่ดูฉีกแนวไปคนละทางอย่างแท้จริงคือ ‘เพชฌฆาต’ อย่าบอกนะว่าตอนเห็นชื่อนี้ครั้งแรกคุณไม่สงสัยเลยสักนิดว่าคำสุดท้ายนี้มาเกี่ยวข้องกับสองคำแรกได้ยังไง แต่ในอีกแง่หนึ่งความที่มันขัดแย้งกันนี่แหละที่น่าจะชวนให้ผู้ชมอยากหาคำตอบ และเมื่อคุณได้ชมภาพยนตร์แล้วก็ย่อมจะ ‘เก็ต’ หรือเข้าใจได้ในที่สุดว่าทั้งสามคำนี้สะท้อน ‘ตัวตน’ ของ คริสเตียน วูล์ฟ (เบน อัฟเฟล็ค) พระเอกของเรื่องได้เป็นอย่างดี เพราะคริสเตียนนี่เองที่เป็นแหล่งรวมสารพัดเรื่องราว ‘ความขัดแย้งที่ลงตัว’ ทั้งหลายไว้ด้วยกันรูปภาพจาก https://irs.www.warnerbros.com แน่นอนว่าความขัดแย้งชัดเจนข้อที่สองก็คือตัวของ คริสเตียน วูล์ฟ เอง หนังบอกผู้ชมตั้งแต่แรก ๆ ว่าคริสเตียนมีความ ‘แตกต่าง’ บางอย่างตั้งแต่เด็ก ซึ่งสร้างความวิตกกังวลให้กับครอบครัวมาก (โดยเฉพาะแม่ ผู้ถึงขั้นมองว่านี่เป็น ‘ปัญหา’) ในฉากที่พ่อแม่พาเขาไปพบผู้เชี่ยวชาญซึ่งพยายามช่วยอธิบายว่าแม้ภาวะออทิสติกจะทำให้คริสเตียน ‘แตกต่าง’ แต่สิ่งนี้ก็ทำให้เขามาพร้อม ‘ความสามารถพิเศษ’ ที่โดดเด่นกว่าคนปกติทั่วไปเช่นกัน และความสามารถพิเศษนี้ก็ฉายแววเจิดจรัสเมื่อเขาเติบโตมาเป็นนักบัญชีอัจฉริยะที่คิดคำนวณตัวเลขมากมายได้เร็วกว่าคอมพิวเตอร์บางเครื่องซะอีก แต่ขณะเดียวกันทักษะการเข้าสังคมและมนุษยสัมพันธ์กับผู้คนทั่วไปกลับแข็งทื่อเข้าขั้นติดลบ!รูปภาพจาก https://irs.www.warnerbros.com ความขัดแย้งอีกข้อที่ผู้เขียนชอบก็คือ แม้หนังเรื่องนี้จะกล่าวถึงตัวเอกที่เป็นออทิสติก ซึ่งในแง่หนึ่งนี่น่าจะเป็นประเด็นที่เปิดโอกาสให้เขียนบทหนังดราม่าดี ๆ ซึ้ง ๆ ได้สบาย เพราะเรื่องน่าหนักใจและอุปสรรคยุ่งยากต่าง ๆ ของคนที่อยู่ในภาวะนี้และสิ่งที่ครอบครัวของพวกเขาต้องเผชิญก็เป็นต้นทุนชั้นดีสำหรับเรื่องดราม่าชั้นยอดได้แล้ว แต่ The Accountant กลับพาเราไปอีกทาง ฉีกแนวแตกต่างออกมาเป็นหนังแอ็คชั่น / อาชญากรรม เห็นได้จากเส้นเรื่องของ เรย์มอนด์ คิง (เจ.เค. ซิมมอนส์) เจ้าหน้าที่ระดับสูงแห่งหน่วยงานด้านอาชญากรรมทางการเงินของกระทรวงการคลังสหรัฐฯ และ แมรี่เบธ เมดิน่า (ซินเธีย แอดได-โรบินสัน) นักวิเคราะห์ที่ถูกคิงเรียกตัว (แกมบังคับ) ให้มาช่วยสืบเรื่อง ‘นักบัญชีลึกลับ’ ซึ่งเส้นเรื่องนี้นอกจากจะนำเสนอออกมาได้อย่างสนุกเข้มข้นเร้าใจแล้ว ยังถูกร้อยเรียงเคียงคู่ไปกับแง่มุมที่ดูไม่น่าไปกันได้อย่างประเด็นดราม่าว่าด้วยชีวิตส่วนตัวของคริสเตียน ชะตากรรมของครอบครัวของเขา ความทุ่มเทของพ่อ และสิ่งที่ตัวเขาเองต้องผ่านพ้นเพื่อให้สามารถใช้ชีวิตอยู่ในสังคมได้อย่างปกติ (หรืออย่างน้อยก็พยายามให้เหมือนที่สุด) ได้อย่างลงตัวรูปภาพจาก https://irs.www.warnerbros.com อันที่จริงต้องขอสารภาพเลยว่า ย้อนไปเมื่อราวสี่ปีก่อน ตอนที่หนังเรื่องนี้เพิ่งออกฉายไม่นาน ผู้เขียนแทบไม่ได้ตื่นเต้นหรือสนใจนัก แต่พอได้ดูหนังก็กลับรู้สึกว่ามาดนิ่ง ๆ ของ เบน อัฟเฟล็ค ดูจะเข้ากันได้ดีกับตัวละคร คริสเตียน วูล์ฟ บวกกับเรื่องราวที่สนุกกว่าที่คิด พอมารู้ตัวอีกที The Accountant ก็กลายเป็นหนังที่ตัวเองเลือกหยิบมาดูซ้ำค่อนข้างบ่อย อาจจะบ่อยที่สุดเรื่องหนึ่งเวลาเซ็ง ๆ นึกอะไรไม่ออก และแม้นี่จะไม่ถึงขั้นเป็นหนังชั้นเลิศระดับชิงออสการ์ แต่ทุกครั้งที่ได้ดูก็ทำให้สนุกเพลิดเพลินได้เสมอ และกลายเป็นหนึ่งในหนังเรื่องโปรดของเราโดยไม่รู้ตัว ขอขอบคุณภาพประกอบบทความจาก https://www.warnerbros.com