(รูปถ่ายของผู้เขียน)ผู้เขียน : โอมาร์ คัยยัมพิมพ์ครั้งที่ : 5ปีที่พิมพ์ : 2562จำนวนหน้า : 176 หน้าขนาด : 13×18.8×1 ซ.มชนิดกระดาษ : กระดาษถนอมสายตา (รูปถ่ายจากผู้เขียน) รุไบยาท ความหมายคือบทกวีชนิดหนึ่ง โอมาร์ คัยยัม กวีชาวเปอร์เซียหรืออิหร่าน บรรจงรจนาบทร้อยกรองที่โลกไม่ลืมนี้ขึ้นมา พวกเราอ่านภาษาเปอร์เซียไม่ออก จึงคงไม่เข้าใจ ไม่ซาบซึ้งกับบทกวีรุไบยาทอย่างแน่นอน ดังนั้นจึงต้องขอขอบคุณ เอ็ดเวิร์ด ฟิตเจอร์รอลด์ ผู้ซึ่งแปลรุไบยาเป็นภาษาอังกฤษ และแคน สังคีต ค้นพบเข้าเขาจึงบทปวีของโอมาร์ คัยยัม ขึ้นเป็นภาษาไทย จึงทำให้เข้าใจและซาบซึ้งในบทกวีนั้น แน่นอนว่า แคน สังคีต ใช้วิธีการแปล และประพันธ์ขึ้นเป็นภาษาไทย โดยบอกเล่าตัวตนของตนเองอย่าเห็นได้ชัดเจน รุไบยาท สะท้อนให้เห็นว่าผู้เขียนเป็นคนช่างคิด ละเอียดอ่อนเกี่ยวกับอจินไตยแห่งจักรวาล และกาลเวลา (รูปถ่ายของผู้เขียน) กลางแสงเทียน ริบหรี่ สีเหลืองสด บ้านคนจนที่บ้านนอกไม่มีไฟฟ้าใช้ พวกเขาท่องอ่านหนังสือด้วยเทียนไข เทียนหมดก็ต้องเดินออกไปถนนใหญ่ อาศัยแสงไฟ้าสาธารณะ อ่านไปแช่งชักความสูงของเสาไฟไป (รูปถ่ายของผู้เขียน) ดอกไม้บาน เดือนรุ่ง ยูงรำแพน ดอกไม้ที่บานในหัวใจของผมคือบานบุรี "ดอกบานบุรีสีเหลือง บานที่ซุ้มประตูโรงเรียนของคุณ และกลางใจผมด้วย" ผมเคยจีบสาวว่าอย่างนั้น (รูปถ่ายของผู้เขียน) รักเมฆ ดาวหร ชอบดูเดือนความอดยากยามค่ำคืน ทำใหเด็กบ้านนอกผู้ยากจนต้องดูแต่ดาวกับเดือน (รูปถ่ายจากผู้เขียน) เกิดกลางดิน กินกลางทราย นอนปลายนา ห่มผืนฟ้า อ้าแขน โอบแผ่นดินกระทบกระเทียบชีวิตอันอาภัพของตนเอง (รูปถ่ายของผู้เขียน) ครั้นหันหน้า มามอง โลกของเรา ไม่ผิดเงา ที่โลดแล่น เป็นพิธี อิทธิพลจาก "As you like it" ของ วิลเลียม เชกสเปียร์ All the world's a stage, And the man and woman merely players. จาก ละครชีวิต ของหม่อมเจ้าอากาศดำเกิง ที่ว่า "โลกนี้เหมือนโรงละคร" และจากเพลง "โลกนี้คือละคร" เนื้อร้องที่เริ่มต้นว่า "โลกนี้นี่ดููยิ่งดูยอกย้อน เปรียบเหมือนละคร ทุกบททุกตอนเร้าใจ" (รูปถ่ายของผู้เขียน) ดูโน่น ผีเสื้อ อะเคื้ออะคร้าว ผีเสื้อเป็นความหลังตัวฉกาจของผม ในสวนหลังบ้านของผมมีอยู่จำนวนมาก ตัวใหญ่ที่สุดที่เขาจับมาใส่กรอบไว้เป็นสีน้ำตาลดำ ขนาดโตประมาณ16 ตารางนิ้ว คำว่า "อะคร้าว" นำมาจาก "เอื้ออะคร้าวทินกร" ชื่อตัวละครเรื่องสั้นของ อิศรา อมันตกุล (นักเขียนที่ผมชื่นชม แต่ไม่มีโอกาสได้พบ) "ฤทธิ์มนต์ดลใจ เกิดขึ้นภายในแน่แท้จริงจัง ราวกับอกจะพัง คลุ้มคลั่งครวญ" เสียงเพลงดังแว่วหวาน จุดความฝันให้กับจินตนาการ โดยทั่วไปนักเขียนนักประพันธ์จะมีสิ่งบันดาลใจ(Inspiration) ไม่ว่าจะเป็นเพลง หนังสือ สายลม แสงดาว เมฆขาว หรือเสียงคลื่น สิ่งเหล่านี้ทำให้เกิดอารมณ์แก่ผู้เขียน เมื่อถ่ายทอดออกมาก็สามารถสร้างความรู้สึกให้กับผู้อ่านได้