พระธาตุอิงฮัง พระทาดอิงฮัง (ภาษาลาว) สะหวันนะเขด รถตุเรง ๆ พาข้าพเจ้ามาถึงมุกดาหารในเวลาบ่าย 3 โมงกว่า ๆ ข้าพเจ้าตัดสินใจลงจากรถเพื่อสอบถามว่ารถระหว่างประเทศคันสุดท้ายจากสะหวันนะเขดเวลาเท่าไร คำตอบคือเวลา 18.00 น. แล้วข้าพเจ้าก็ไม่ได้กลับไปขึ้นรถเขียวคันนั้น ข้าพเจ้าจึงนั่งรอรถระหว่างประเทศมุกดาหาร-สะหวันนะเขด ซึ่งจะออกเวลา 3 โมงครึ่ง ? ครั้งนี้ไม่ใช่การเดินทางมาประเทศลาวเป็นครั้งแรกของข้าพเจ้าแต่การไปที่สะหวันนะเขดในครั้งนี้ดูเหมือนจะสร้างความตื่นเต้นและกังวลใจมากเพราะจะต้องเดินทางกลับมายังสถานีรถมุกดาหารให้ทันเวลา 18.00 นาฬิกา เมื่อมาแล้วก็ควรไปนมัสการพระธาตุอิงฮังสักครั้ง เพราะไม่รู้ว่าอีกเมื่อไหร่จะได้มาเยี่ยมเยือนแถบนี้อีก เดินทางต้องลุ้นถึงจะเรียกว่าผจญภัย สำหรับการผจญภัยครั้งนี้ไม่มีตัวแปรมากนอกจากเวลาเท่านั้น เมื่อข้าพเจ้าขึ้นรถระหว่างประเทศมุกดาหาร-สะหวันนะเขด บังเอิญได้ที่นั่งข้างกับหญิงสาวที่นั่งกินมันแกวบนรถประจำทางสีเขียวจากพระธาตุพนมมามุกดาหาร เธอเดินมานั่งข้าง ๆ ข้าพเจ้าและยิ้มอย่างไมตรี และก็เหมือนจะรู้ว่าข้าพเจ้าเป็นนักเดินทางชาวไทย คุยกันไปสักคำสองคำจึงรู้ว่าเธอเป็นชาวลาวที่จะเดินทางไปทำงานที่สกลนครระหว่างทางจึงแวะนมัสการพระธาตุพนม เมื่อตรวจดูเอกสารที่ติดตัวมาจึงรู้ว่าเอกสารสำคัญบางอย่างหายไป จึงโทรให้ญาตินำมาให้ที่ท่ารถสะหวันนะเขด ข้าพเจ้าสอบถามเส้นทางที่จะไปนมัสการพระทาดอิงฮังจากเธอ และเมื่อถึงสถานีรถสะหวันนะเขด เธอช่วยต่อรองราคารถตุ๊กตุ๊กให้ข้าพเจ้าด้วย คนขับใจดี ขับรถช้า ๆ พาข้าพเจ้าเดินทางไปตามถนนหมายเลข 13 การขับรถช้า ๆ หรือการทำอะไรช้า ๆ ท่ามกลางจิตใจที่เร่งเร้า บางครั้งก็ขัดความรู้สึกในใจบ้างแต่มันก็สร้างความสงบความนิ่ง ข้าพเจ้าถ่ายภาพได้หลายใบในสภาพเมืองที่สวยสะอาดต่างจากเมืองอื่น ๆ ที่จอแจไปด้วยผู้คน แต่เส้นทางสายนี้มีรถใหญ่วิ่งเป็นส่วนมากเพราะเป็นเส้นทางสำคัญสู่ด่านลาวบาวเพื่อเข้าสู่ประเทศเวียดนาม ถนนหมายเลข 13 ถือได้ว่าเป็นถนนสายหลักของประเทศลาวจริง ๆ เพราะมีความยาวที่สุดในลาวและตัดผ่านเมืองหลักสำคัญถึง 3 เมืองคือ หลวงพระบาง เวียงจันทน์ และจำปาสัก... ไม่นานก็ผ่านวงเวียนไดโนเสาร์ ที่เรียกเช่นนั้นก็เนื่องจากมีรูปปั้นไดโนเสาร์อยู่กลางวงเวียน และเป็นสัญลักษณ์บอกว่าบริเวณแถบเมืองสะหวันนะเขดนี้ได้ขุดค้นพบซากกระดูกไดโนเสาร์และนำไปเก็บไว้ในพิพิธภัณฑ์สะหวันนะเขดเรียบร้อยแล้วสามารถเข้าไปชมได้ ได้ข้อมูลจากพี่โชเฟอร์ใจดีเล่าให้ฟัง พระทาดอิงฮัง แดดอัสดงลับหลังองค์พระทาดทำให้ยากแก่การหามุมในการถ่ายภาพแต่เรื่องของแสงนั้นสวยมากครับ ท้องฟ้าโปร่งจัดแสงได้อย่างลงตัว พระทาดอิงฮังเป็นพระทาดคู่บ้านคู่เมืองของชาวสะหวันนะเขด มีประวัติคู่กับพระธาตุพนม บ้างว่าเป็นพระธาตุแฝดคู่กัน ดังนั้นเมื่อนมัสการพระธาตุพนมก็ควรหาโอกาสมานมัสการพระทาดอิงฮัง ขากลับแวะถ่ายภาพกับหลักกิโลเมตร พี่คนขับใจดีอาสาลั่นชัตเตอร์ให้ ช่วงนี้ข้าพเจ้าซูบไปเพราะจากการนอนบนรถและอากาศที่เปลี่ยนกะทันหันและอาหารการกินที่ต้องเลือกอาหารที่ปรุงสุกใหม่ระหว่างการเดินทาง จึงรับแต่เฝอ กับเฝอ หมายเหตุ ต้นฮัง คือต้นสาละ ในภาษาไทย แดดอ่อนในเวลาใกล้ค่ำข้าพเจ้ากลับมารอรถข้ามประเทศกลับมามุกดาหาร ข้าพเจ้าขึ้นรถจากมุกดาหารมุ่งหน้าสู่อุบลราชธานีในเวลา 19.00 น. คงถึงอุบลฯ ราว 21.00 น. ระหว่างทางคุณหนึ่งเพื่อนที่เลิงนกทา ยโสธร โทรศัพท์ชวนให้แวะค้างที่บ้านแล้วค่อยเดินทางต่อในวันรุ่งขึ้น ข้าพเจ้าต้องปฏิเสธไมตรี เพราะต้องตรวจเช็คเวลาเดินทางข้ามไปปากเซให้แน่นอน และได้ติดต่อคุณพี่ณัฐกานต์ไว้แล้ว ว่าจะขอพักซุกหัวนอนที่ใต้ถุนบ้าน นอนเฝ้าเล้าเป็ด (มีฟาร์มเลี้ยงเป็ด) ถ้าเจ้าของเผลอจะจับเป็ดมาลาบ คราวนี้แหละข้าพเจ้าจะได้ลองลาบเป็ดอุบลฯ แท้ ๆ รถมาถึงสถานีขนส่งจังหวัดอุบลฯในเวลา 21.30 น. ล่าช้าไปครึ่งชั่วโมง คุณพี่ณัฐฯ มารับแล้วพาไปรองท้องด้วยข้าวต้มโต้รุ่ง หิวมากครับ พอถึงเล้าเป็ด ปรากฏว่าเป็ดขายไปหมดแล้ว ต้องรอรอบใหม่ เลยอดลักเป็ดไปทำลาบเลย อาบน้ำเสร็จตรวจเช็คแบตเตอร์รี่กล้อง และชาร์จไฟ แอบใช้ไฟฟ้าที่บ้านพี่ณัฐฯ ด้วยความเพลียและต้องตื่นแต่เช้าให้ทันรถเที่ยว 8.00 น. ทำให้ต้องรีบหลับ แสงแดดทะลุหน้าต่างในยามเช้าทำให้ต้องรีบตื่นลืมตาทั้งที่ยังเพลีย แต่ด้วยการเดินทางที่กระชั้นทำให้มิอาจข่มตาหลับได้ หลังจากได้น้ำอุ่น ๆ ที่บ้านคุณพี่ณัฐฯ ทำให้หายมึนขี้ฟันของเช้าวันใหม่ คุณพี่ณัฐฯ ชงกาแฟโสม กาแฟไรนี่? ข้าพเจ้าสงสัยในใจ แต่อดถามไม่ได้ จึงได้คำตอบว่า โสมนี่จะช่วยเผาผลาญน้ำตาลที่ผสมในกาแฟ เป็นข้าพเจ้า ถ้ายุ่งยากก็ไม่ต้องใส่น้ำตาล...! ชิมดูกาแฟก็อร่อยดีมีบิสกิตเคี้ยว 3-4 ชิ้น พอรองท้อง คุณพี่ณัฐฯ เป็นลูกครึ่งเวียดและลาว มาตั้งฐานที่มั่นที่เมืองอุบลฯ ตั้งแต่รุ่นคุณปู่ ออกจากบ้านคุณพี่ณัฐฯ ไปตามถนนเทศบาล แวะรับมื้อเช้าแบบชาวเวียด มีก๋วยจั๊บญวน กับปอเปี๊ยะญวน หากถามข้าพเจ้าว่ารสชาติเป็นอย่างไรหรือลักษณะของอาหารเป็นอย่างไร อิ่มครับ เพราะข้าพเจ้าไม่ได้สนใจรูปร่างหน้าตาของอาหารเท่าไรนักเพราะต้องเติมพลังก่อน รู้แต่ว่าอร่อยและอิ่มท้องแล้วเดินทางต่อ คุณพี่ณัฐฯ มาส่งข้าพเจ้าที่ขนส่งอุบลฯ หลังจากตีตั๋วเป็นที่เรียบร้อยแล้ว สนทนาเรื่องเส้นทางไปปราสาทวัดพู เพราะคุณพี่ณัฐ เคยขับรถพาครอบครัวเดินทางไปก่อนหน้านี้แล้ว ใกล้เวลารถออกก็ร่ำลากัน ข้าพเจ้ายกมือไหว้ขอบคุณในไมตรีที่ได้รับจากคุณพี่ณัฐกานต์อย่างไม่รู้ว่าจะได้ตอบแทนหรือมารับไมตรีอีกเมื่อไหร่ ขอบคุณที่ติดตามแล้วพบกันที่จำปาสัก