ทุกคนเคยสงสัยกันมั้ยคะว่าทำไมหนังไทยหรือละครหลังข่าว ไม่ว่าจะเป็นช่อง 3 ช่อง 7 ช่อง 5 หรือช่องไหน ทำไมต้องทำแต่หนังข่มขืน แล้ว หนังข่มขืน มันเกิดขึ้นได้ยังไง โดยในสารคดีของช่องทาง Netflix เรื่อง Sex explained ในอีพีแรกเลยนะคะ ว่าการข่มขืน เริ่มมาตั้งแต่สมัยกรุงโรมรุ่นแรก ลักพาตัวหญิงสาวชาวซาบีนมาและข่มขืน จนเกิดเป็นที่รู้จักและที่ชื่นชอบของคนยุคเรอเนซองกันมากแล้วทำไมคนเรา เวลาดูหนังหรือเสพสื่อศิลปะแนวข่มขืน ถึงรู้สึกฟินได้ ทั้งๆที่ไม่ใช่เรื่องที่ควรจะรู้สึกอะไรแบบนี้ได้เลย อาจจะเป็นเพราะว่า ธรรมชาติ ของมนุษย์คือ... ความรุนแรงค่ะและศิลปะแสดงออกถึงความรุนแรงบางอย่างในจิตใจของมนุษย์ที่ไม่สามารถแสดงออกมาได้ในชีวิตจริงความเป็นผู้ต้องการเหนือกว่า ความเป็นผู้ต้องการมีอำนาจมากกว่า การต้องการกดขี่ ข่มเหง รังแก ทำร้ายจิตใจ และถูกทำให้เจ็บปวด ไม่ว่าจะทางร่างกายหรือจิตใจ แต่ไม่สามารถแสดงออกมาได้ในชีวิตจริง เพราะอัตลักษณ์ทางสังคมที่วางกรอบให้เราต้องเป็นคนแบบนี้ เราเป็นเป็นเด็กที่นบน้อมของผู้ใหญ่ เป็นผู้ใหญ่ที่พึ่งพาได้ของเด็ก เป็นลูกที่ดีของพ่อแม่ เป็นลูกศิษย์ที่เชื่อฟังของอาจารย์ หรือมีแนวคิดว่า จงทำดี ไว้อยู่...ความรุนแรงในส่วนของการกระหายอำนาจ และความต้องการเป็นที่ยอมรับจึงยังไม่เคยแสดงออกมาสักที และเราก็คิดว่ามันเป็นแค่สื่อ สิ่งพิมพ์ หรือรสนิยมที่เราชื่นชอบหรือเสพ ไม่มีผลต่อชีวิตจริง แต่การดูหนังข่มขืนมีผลต่อชีวิตจริงคนๆหนึ่งมากแค่ไหน ไปดูกันค่ะโดยในแต่ละปีจะมีเด็กผู้หญิงในช่วงอายุ 18-25 ปี ซึ่งบางทีก็เป็นผู้หญิงคนชรา และมักจะเป็นผู้ชายอายุ 20-24 ปี ถูกข่มขืน โดยคนใกล้ชิดที่ดูแล หรือคนในครอบครัว และแต่ละปีก็มีอัตราที่เพิ่มสูงมากถึง 21 กว่า% ทีเดียวเกิดอะไรขึ้นกับจิตใจของเหยื่อและผู้ถูกกระทำ การข่มขืนคือความรุนแรงอย่างหนึ่งค่ะ ไม่ว่าเขาเหล่านั้น จะแสดงออกมาด้วยการไม่แสดงออก แสดงออกว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น หรือไม่เจ็บปวดอะไร เขาจะต้องไปเจอนักบำบัดจิต กินยา และต้องได้รับการดูแลอย่างใกล้ชิดไม่ว่าจะเป็นผู้ชายหรือผู้หญิงค่ะ เพราะการข่มขืน คือความรุนแรงอย่างหนึ่ง เคยมีผู้เขียนชาวฮ่องกงหรือชาวจีนคนหนึ่ง อายุ 26 ปี เธอแต่งงาน มีสามีแล้ว ป่วยเป็นโรคซึมเศร้า เธอเคยโดนข่มขืนมาก่อนในชีวิต เลยเขียนหนังสือเล่าถึงนิยายของผู้หญิงคนหนึ่งที่เคยถูกข่มขืนมาก่อน และหลังจากหนังสือเล่มนั้น โดนตีพิมพ์ นักเขียนชาวจีนคนนั้นก็ตัดสินใจจบชีวิตตัวเองด้วยการฆ่าตัวตายในวัย 26 ปีค่ะ และมีหลายคนที่ติดเชื้อ HIV หรือเอดส์จากการถูกข่มขืนและยังมีหลายๆเหตุการณ์ที่ทำให้เหยื่อที่เคยผ่านเหตุการณ์นี้ไม่กล้าเปิดปากออกมาเล่าประสบการณ์ของการถูกทำร้าย และทารุณกรรมทางเพศ เพราะว่าอาย เพราะว่ากลัวว่ามีคนที่ไม่รู้มาชี้หน้าด่าพวกเธอว่า... พวกเธอแต่งตัวไม่มิดชิดล่ะสิ เดินคนเดียวในที่เปลี่ยวล่ะสิ หรือตอนที่ถูกข่มขืน เธอก็เป็นฝ่ายยินยอมล่ะสิถึงไม่ยอมปฏิเสธ ทั้งๆที่การไม่ขยับ ไม่ส่งเสียง และไม่กล้าแม้แต่จะปฏิเสธ อาจเป็นกลไกอย่างหนึ่งของร่างกายที่หวาดกลัวจนมักจะนิ่งหรือแข็งค้างจนขยับตัวไม่ได้ คล้ายๆเวลาที่เราเจอเสือ มาอยู่ต่อหน้าเราแบบนั้นค่ะ เพราะไม่คิดว่ามันจะเกิดมาก่อนแทนที่เราจะสอนผู้ชายให้ให้เกียรติผู้หญิงก่อนไม่ว่าผู้หญิงจะแต่งตัวยังไง หรือนำเสนอสื่อดีๆสู่สังคมที่ไม่มีเนื้อหาด้านความรุนแรงอย่าง หรือการกดขี่ทางเพศที่ไม่มีใครควรเอาเป็นแบบอย่าง เราควรหันมาตระหนักถึงความรุนแรงของหนัง สื่อ สิ่งพิมพ์แนวข่มขืนได้แล้วว่า มันไม่ใช่สิ่งที่ฟิน มันคือการส่งต่อความรุนแรงผ่านทางความคิด และฝังเป็นความเข้าใจแบบผิดๆว่า การข่มขืนคือเรื่องธรรมดา ทั้งๆที่มันไม่ธรรมดาเครดิตภาพ หน้าปก จากเว็บ https://www.canva.com/ และรูปภาพประกอบจากเว็บ https://pixabay.com/th/ เครดิต ภาพประกอบที่1 โดย Anemone123 / ภาพประกอบที่2 โดย HASTYWORDS / ภาพประกอบที่3 โดย geralt