เรื่องสั้นกลับบ้าน ตอนที่ 2 (รู้ตัว)ล้อรถไฟเริ่มหมุนเคลื่อนตัวไปข้างหน้า ใจผมเริ่มเอนไปข้างหลังเหมือนจะทะลุออกจากข้างใน ใจผมเริ่มอยู่ไม่นิ่ง กระสับกระส่ายไปมา ผมก็น่าจะเอะใจสงสัยตั้งนานแล้วนะว่า ทำไมหัวรถจักรถึงยังไม่เปลี่ยนตำแหน่งจากเที่ยวขึ้นเป็นเที่ยวล่อง ผมก็แค่คิดว่ามันคงค้างคืนที่ยะลาเลยยังไม่ได้เปลี่ยน เดี๋ยวพอจะเดินทางเขาก็คงเปลี่ยนไปอยู่อีกฝั่งที่เป็นตำแหน่งสู่ปลายทางสุไหงโก-ลก แต่สิ่งที่ผมคิดกลับผิดมหันร้ายแรง! ผมขึ้นผิดขบวนนี่มันเป็นขบวนที่มุ่งหน้าไปยังนครศรีธรรมราช โธ่ ๆๆ ชีวิตหนอชีวิตช่างน่าโศกเศร้ารันทดเหลือเกิน ผมก็ได้แต่เยาะหยันตัวเองที่ทำไมถึงงี่เง่าแสนเขลาได้ถึงเพียงนี้แต่ผมไม่หยุดเพียงเท่านี้ เพราะยังไงมันก็เดินไปข้างหน้าแล้วต้องเดินไปให้สุดสิ ไหน ๆ ก็ขึ้นแล้ว ผมปาดเศษขนมสีดำ ๆ ของบิสกิตบัตเตอร์จากแก้มพร้อมกับดื่มน้ำอึ้กใหญ่ แล้วตะโกนใส่ผู้คนอ้ากกกกก! ทำไมพวกคุณไม่บอกผมว่านี่มันขบวนจากเที่ยวล่องสู่เที่ยวขึ้น มันกลับกันกับบ้านของผมนะ เข้าใจมั้ย! (คนอ่านคิดว่าผมตะโกนโหวกเหวกพูดกับผู้คนเเบบนั้นมั้ย คำตอบคงอยู่ในใจคนอ่าน ใช่เลย คุณคิดถูก ผมไม่ได้ทำกิริยาเช่นนั้นคิดรึว่าผมจะกล้า ขนาดจะไปบอกให้กัปตันรถไฟ ให้รถไฟหยุดผมจะลงยังไม่กล้าเลย เกรงใจสุดขีดเลยล่ะ เฮ้อออสิ้นหวัง แต่จู่ ๆ ความคิดชั่ววูบก็โลดแล่นเข้ามาดังความเร็วแสงที่พุ่งมาอย่างรวดเร็วบอกว่านายก็ลงสถานีต่อไปสิ ที่จะถึงเนี่ย ผมก็ตอบเออใช่ทำไมไม่ลงสถานีต่อไปแล้วลง จากนั้นก็รอรถไฟเที่ยวใหม่จากขึ้นสู่ล่องก็จบเรื่องคิดไรให้วุ่นวายมากมาย เมื่อถึงสถานีต่อไปนั่นคือสถานีตาเซะ ปรากฏว่าผมก็มองป้ายที่เขียนว่าตาเซะอย่างเลื่อนลอยหายไปจากสายตาและมองไม่เห็นมันอีกเลย ขณะนั้นใจผมแทบหล่นลงสู่ตาตุ่ม! ขอบคุณรูปภาพประกอบรูปปก / รูปที่หนึ่ง / รูปที่สอง / รูปที่สาม