เรื่องสั้น "สายน้ำที่รัก"

น้ำคือชีวิต

โดยมีใจความสำคัญที่ว่า

หลักสำคัญว่าต้องมีน้ำบริโภค น้ำใช้ น้ำเพื่อการเพาะปลูก เพราว่าชีวิตอยู่ที่นั่น ถ้ามีน้ำคนอยู่ได้ ถ้าไม่มีน้ำ คนอยู่ไม่ได้ ไม่มีไฟฟ้าคนอยู่ไม่ได้ แต่ถ้ามีไฟฟ้าไม่มีน้ำคนอยู่ไม่ได้

แล้วอีกกรณีหนึ่งถ้าน้ำสกปรกสุขภาพร่างกายของคนก็จะย่ำแย่ไปด้วยแล้วพาลต้องไปรักษาตัว เห็นไหมต้องสูญเงินกับเรื่องที่ไม่ควรสูญด้วยซ้ำไปถ้าคนเราไม่มีความมักง่ายและมีวินัยพอ

เด็กนักเรียนคนที่ 3 : "เฮ้ย บ้านกูอยู่แถวนี้ แล้วบ้านกูน้ำจะสกปรกไหมพวกมึง กูไม่อยากให้น้ำเหม็นหรือน้ำแห้ง กูควรทำยังไงดี" เด็กนักเรียนคนที่ 2 : "ใจเย็น ๆ พวก มันไม่ได้เกิดขึ้นเร็วขนาดนั้น พี่แล้วพวกผมควรทำยังไง แค่ไม่ทิ้งขยะลงถังใช่ไหม"

วัยรุ่น: "ใช่ แต่มันก็แค่ส่วนเสี้ยวเดียว ถ้าเรารู้แล้วว่าไม่ควรทิ้งขยะลงแม่น้ำ เอาจริง ๆ ไม่ใช่เฉพาะแม่น้ำ แต่เป็นทุกนิเวศน์ของแหล่งน้ำเลยก็ไม่ควรทิ้ง เช่น ทะเล น้ำตก เป็นต้น ฉะนั้นเมื่อได้มีความสุขจากการเที่ยวกับธรรมชาติแล้ว เราก็ควรตอบแทนธรรมชาติกลับโดยการอย่ากลั่นแกล้งธรรมชาติให้ได้ไข้เลย แล้วเมื่อเห็นคนรอบข้างทำ ก็ควรปรามเขา และแนะวิธีที่ถูกต้อง อธิบายว่าทำไม เมื่อทำอย่างงี้คนเราก็จะทำต่อ ๆ กันไปเรื่อย ๆ " กลุ่มเด็กนักเรียนมองหน้ากันแล้วพยักหน้าให้กันและกัน จากนั้นหันไปทางวัยรุ่นผู้หวังดีคนนั้น ต่างฝ่ายต่างยิ้มให้กันและกัน พวกเขาทุกคนเอนตัวเสมองไปทางสายน้ำอันแสนสงบ สบายใจเมื่อได้มอง