เรื่องสั้น "แผล"

เรื่องสั้นเที่ยวไปกับแมวแล้วตะลุยสุข

ตอนที่ 5 : แผล

ทำให้ที่มือของฉันมีน้ำสีแดง ๆ ซิก ๆ ออกมาเล็กน้อย จนฉันจำต้องร้องโอ๊ยออกมา ฉันส่งสายตามองขวางต่อน้อนนอันแสนรักใส่ หายใจฟึดฟัด น้อนส้มไม่พาลโกรธตอบที่ยื้อแย่งอาหารเช้านี้ของมันไป มันกลับทำสีหน้างงงวย หันซ้ายหันขวาเหมือนกำลังพูดไปด้วยว่า "อาหารของฉันหายไปไหน" ตัวมันดีดดิ้นในการพยายามหานกน้อยไปมาอย่างไม่ถอดใจลงง่าย ๆ แล้วก็มีจังหวะที่มันมองขึ้นมาทางฉัน โดยในอุ้งมือฉันมีนกน้อยอยู่ สายตามันหยุดที่อุ้งมือฉัน ฉันจึงรีบกำคลาย ๆ เพื่อให้นกน้อยหายใจได้ แล้วเอามือไว้ข้างหลังอย่างไว ฉันมั่นใจยิ่งกว่ามั่นใจว่าน้อนนต้องเห็นนกน้อยแน่ ๆ แต่มันกลับควานหาทางพื้นดินต่อมันดมฟุดฟิด ค่อย ๆ ก้าวจากไป แต่ก้าวได้สักพัก มันเหลียวมาทางฉันอีกรอบ พร้อมส่งดวงตาดำทะมึนแต่ใสกิ๊งดวงกลมโตอันน่าชวนหลงใหล ทุกครั้งที่เพ่งพิศมิดมอง มันชวนให้มือไม้โอนอ่อนใจระทวยทุกครั้งเลย ทำให้ฉันต้องแพ้ใจกับดวงตาขี้อ้อนขี้ออเซาะของนุ้งแมวด้วยนะ ฉันไม่เข้าใจจิตใจและความรู้สึกของตัวเองเลย ใจฉันเต้นรัวเร็วยิ่งกว่าเดินผ่านผู้ชายหน้าตาดีเสียอีก อร้ายยย~ >< ~ ฉันไม่เข้าใจตัวเองเลย เสมือนน้อนส้มส่งสัญญาณเป็นนัย ๆ ว่า "ไม่เอาแล้วก็ได้ ขอโทษที่ไปรังแกมัน เดี๋ยวน้อนหาอย่างอื่นกินก็ได้ อย่างอื่นที่ไม่ไปทำร้ายจิตใจมัน ขอบใจนะมนุษย์ที่ทันช่วยให้น้อนไม่ต้องเข่นฆ่าลมหายใจอันน้อย ๆ ที่เพิ่งจะเบิกตาดูโลกไม่กี่ชั่วโมง แล้วต้องตายจากเพราะตกเป็นอาหารของน้อนน น้อนเสียใจจริง ๆ และต้องขอบคุณมากจริง ๆ งั้นน้อนขอตัวก่อนนะ โชคดีนะมนุษย์ที่แสนดี น้อนชอบมนุษย์ผู้อยู่ตรงหน้าน้อนนะ ไปละ เมี้ยวว~" แล้วมันก็จากไปจากดวงตาที่มองอยู่