เรื่องที่ผมจะเล่าต่อไปนี้ เกิดขึ้นจริงจากสถานที่จริงแถวห้วย… เป็นตึกหอพักที่เพื่อนอาศัยอยู่ วันนั้นเป็นวันเกิดเพื่อน ได้ตกลงกับเพื่อนว่าจะค้างที่หอ กว่าจะฉลองวันเกิดเสร็จนาฬิกาก็เดินไปยามวิกาลแล้ว ซึ่งตัวผมเองไม่ใช่คนที่ออกไปไหนช่วงหลังเที่ยงคืนถึงตีสี่เด็ดขาด ถ้าไม่จำเป็นจริง ๆ จึงเหตุผลค้างคืนหอเพื่อน เวลาห้าโมงเย็นของวันที่เกิดเรื่อง ผมใช้บริการรถไฟฟ้าใต้ดิน นั่งจากสถานีลาดพร้าวไปลงที่สถานีห้วยขวาง จากนั้นนั่งวินเข้าเข้าไปในซอยแถวถึงมหาลัยชื่อดัง พอก้าวขาลงได้จ่ายเงินให้พี่วินเสร็จ ผมเข้าไปซื้อของที่เซเว่น เมื่อซื้อของครบ ก็เดินไปที่หอเพื่อน (เป็นตึกที่มีนักศึกษา/คนวัยทำงานพักอยู่) ตอนที่เดินไปถึงหน้าตึก ผมรู้สึกหอพักนี้ดูน่ากลัว จำได้ว่ารู้สึกไม่ดีเอาซะเลย หรือเป็นเพราะว่ามาครั้งแรก อาจจะไม่คุ้นเคยสถานที่ พอมองดูคนแถวนั้นก็ใช้ชีวิตปกติ จะมีแต่ผมนี้แหละที่คิดไปแวบหนึ่ง ก่อนจะโทรให้เพื่อนมาลงรับหน้าตึก ผมรอไม่นานเพื่อนก็ลงมาหา ระหว่างกำลังเดินขึ้นบันได สัมผัสได้ว่ามันรู้สึกไม่ดีมาอีกแล้ว หอพักดูเงียบไปหรือเปล่า หรืออยู่ในห้องกันหมด อะไรทำให้บรรยากาศมันดูพิลึก ได้แต่สงสัยแล้วก็เดินตามเพื่อนจนถึงห้อง ตอนนั้นเวลาน่าจะใกล้หกโมงแล้ว ผมกับเพื่อน และเพื่อนของเพื่อนที่มาถึงก่อน ช่วยกันเตรียมอาหารให้เสร็จ แล้วนั่งคุยกันตามประสาเพื่อน จากก็เริ่มฉลองวันเกิดไปเรื่อย ๆ ร้องเพลงเบา ๆ กินของอร่อย อวยพรวันเกิด ให้ของขวัญเล็ก ๆ น้อย ๆ ก่อนที่งานวันเกิดจะจบลง พร้อมกับสิ่งที่คาดไม่ถึงกำลังจะมาหา... เวลาห้าทุ่ม เพื่อนอีกสองคนได้กลับไปแล้ว เหลือแค่เพื่อน กับผมที่กำลังทำความสะอาดห้องให้บรรยากาศดูดีขึ้นมาหน่อย ก่อนที่จะนอนดูหนัง ผมเองไม่ชอบดื่ม พอคุยกับเพื่อนไปสักพัก มันก็นอนหลับไปก่อน เมาแหละครับ ส่วนผมนอนเล่นมือถือและดูทีวีไปพร้อมกัน สักพักหนึ่งได้ยินเสียงเคาะประตูสองครั้ง แต่ไม่มีเสียงคนขาน ผมทำได้แค่นั่งนิ่ง ๆ เผื่อคนเคาะผิดห้องเลยเงียบไป นั่งดูทีวีไปอีกสักพัก ได้ยินเสียงเคาะประตูอีก จึงตัดสินใจเดินไปเปิดประตู แต่ก็ไม่มีใคร มองออกไปดูก็เห็นแค่ช่องทางเดินไม่มีใคร ประตูห้องอื่น ๆ ก็ปิดเงียบสนิท แล้วใครเคาะประตู ? ตอนนั้นก็แอบขนลุกเล็กน้อยละครับ แล้วก็รีบประตูห้อง แล้วกลับมานั่งที่เดิม ส่วนเพื่อนก็นอนไม่รู้เรื่องอะไรเลย ว่าผมกำลังเจออะไรอยู่ แล้วผมเตรียมตัวนอน เหนื่อยมากแล้ว ห้องนอนของเพื่อนเตียงจะติดกับระเบียงซึ่งผมนอนฝั่งนั้น แล้วไม่ได้ปิดหน้าต่างตอนนอน มีแค่ผ้าม่านที่ปิดเหมือนผมเห็นอะไรเงาดำ ลอยไปลอยมา หากมองจากหน้าต่างห้องเพื่อน จะเห็นระเบียงห้องตรงข้ามของอีกตึกที่ติดกัน เหลือแค่ช่องว่างระหว่างตึกประมาณหนึ่งห้องได้ ผมขยี้ตาให้หายสงสัย กับขยี้ตาอีกรอบก็ไม่อะไรเกิดขึ้น เงาดำหายไปไหน มีแค่เสียงลมพัดผ่านมาตรงระเบียง ผมพยายามปลุกเพื่อน เพื่อนก็ไม่ตื่น เลยคิดในใจว่ามีอะไรไม่ชอบมาพากลแน่ ๆ เอาจริงตอนนั้น ผมก็สวดให้ตัวเองหายกลัว ก่อนที่จะปิดไฟละล้มตัวลงนอนแล้ว ไม่สนอะไรแล้ว ด้วยความที่เหนื่อยเลยหลับง่ายใจไม่แข็งอย่าลอง!!! 13 วิธีเห็นผีตามความเชื่อโบราณ โดย TrueID Horoscope ช่วงประมาณตีหนึ่งกว่า ๆ ผมสะดุ้งตื่นเพราะได้ยินเสียงลมตรงระเบียง ลืมตาหันไปมองตึกตรงข้าม เห็นเงากำลังยืนอยู่ระเบียงตึกตรงข้าม อยู่ ๆ ผมก็เริ่มตัวสั่น พยายามขยับร่างกายมันก็ขยับไม่ได้ เงาดำที่เห็นกับตา มองไปคล้ายผีผู้ชายกำลังยืนหันหลังอยู่หน้าระเบียงของตึกฝั่งตรงข้าม จะพลิกตัวยังทำไม่ได้ ทำได้แค่หลับตาลงให้พอหายใจออก แล้วลืมตาดูอีกครั้งเผื่อตาฝาดไปเอง แต่ไม่ใช่มองดูยังไง ก็เงาผีผู้ชายแน่ ๆ พอจ้องตามองนาน ๆ เงาดำเริ่มเคลื่อนไหว เหมือนจะกำลังหันหน้ามาทางผม อยู่ ๆ ก็เริ่มหายใจไม่ออก กลัวก็กลัว แต่ก็คิดว่าผมสร้างภาพขึ้นมาเอง แต่ผมไม่ได้ดื่มน้ำเมาสักหน่อย เหงื่อของผมก็เริ่มไหลจากหน้าผากไหลหยดลงใบหน้า บอกกับอาการจะปวดฉี่ ขาแขนอ่อนแรงไปหมด ทำได้แค่หลับตางอหัวเข่าขึ้นมา แล้วกอดหน้าอกปลอบตัวเอง เกิดมาไม่เคยเจออะไรแบบชัดเจนแบบนี้ ตอนนั้นตัวของผมสั่นไม่หยุด พยายามอ้าปากตะโกนก็ไม่มีเสียงออกมา ยังมองดูเงาดำเรื่อย ๆ ผมนี่แทบจะกลั้นฉี่ไม่ไหว ถ้าเกิดเงาดำหันหน้ามาได้หัวใจวายแน่ ผมใช้แรงจากมือที่เหลือดึงผ้าห่มจากข้างตัวเพื่อปกป้องตัวเองจากมิตินี้ แต่เวลาดึงผ้า เงาดำเหมือนจะหันหน้ามาหา ทำได้แค่ดึงผ้าห่มช้า ๆ สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้ว กลั้นใจสุดแรงแล้วดึงผ้าห่มมาปิดหน้าทันที จากนั้นก็แล้วก็ได้ยินเสียงเคาะประตูอีกครั้ง ขนลุกไปทั่วร่างกาย เหงื่อไหลลงแผ่นหลังยิ่งกว่าอาบน้ำ ลมหายใจเข้าออกติด ๆ ขัด ๆ หรือห้องตรงข้ามจากตึกนั้น เคยเกิดเรื่องอย่างว่า ? ผมทำอะไรไม่ถูก ทำได้แค่เอาผ้าปิดตาไว้พร้อมกับเสียงลมหายหอบ ๆ คิดว่าทุกอย่างจะดีขึ้น ต่อสู้กับความหวาดกลัวไปสักพักใหญ่ กว่าเรียกสติคืนรีบลุกขึ้นไปเปิดไฟ ให้หลอดไฟตรงระเบียงสว่าง พอแสงสว่างเจิดจ้า ทุกอย่างตรงหน้ากับเงียบสนิทเหมือนไม่มีอะไร แต่ผมก็ยังหายใจไม่เต็มปอดอยู่ดี แล้วลมมาจากไหนก็ไม่รู้ พัดผ่านเข้ามาตรงระเบียงไม่หยุดสักที เอาละ ผมต้องปิดผ้าม่านให้ได้ก่อนอันดับแรก ถ้าปิดได้ทุกอย่างก็จบ ผมคิดไว้แบบนั้น เมื่อตัดสินใจอย่างหนักแน่น เคลื่อนไหวร่างกายด้วยความเร็วแสง ขาสองขาประสานงากัน เหยียบเกียร์หมา วาร์ปตรงไปที่ผ้าม่านใช้มือขวาดึงผ้าม่านสุดแรงที่มีจนปิดผ้าม่านสำเร็จ แล้วเปิดไฟในห้องตาม แต่ผมก็หลอนภาพผีเงาดำยืนหน้าระเบียงตึกตรงข้ามไม่จางหาย แม้ว่าปิดผ้าม่านสำเสร็จ เสียงหัวใจเต้นตึก ๆ เริ่มเต้นลงช้า ๆ กลับมาโหมดสู่ปกติ เหงื่อที่มือข้อพับแขนขา ยังคงเปียกชื้นอยู่ พอตั้งสติได้อีกครั้งลุกขึ้นมาเปิดไฟห้องต่อให้สว่างกว่าเดิม นี่ผมอยู่กับเพื่อนใช่ไหม ช่วงเวลาดิ่งไปกับความกลัว เหมือนตัวเองกำลังเผชิญหน้ากับผีเงาดำอยู่คนเดียว แล้วเพื่อนที่นอนอยู่ข้าง ๆ ราวกลับว่าไม่มีใครนอนอยู่บนเตียง… ผมไม่อยากจะเชื่อเงาที่เห็นตรงหน้าจะเป็นผี ผมไม่ได้เมา ผมจำได้หมดทุกอย่าง ที่เล่ามาทั้งหมดมันเกิดวินาทีต่อวินาทีจริง ๆ ความกลัวของผมอยู่ระดับกลัวง่าย เป็นประสบการณ์หลอนที่ไม่เคยลืมมาจนถึงทุกวันนี้ ปัจจุบันเพื่อนก็ย้ายออกไปแล้ว เพราะว่าเพื่อนผมเจอเหมือนกัน หากย้อนเวลากลับไปได้ ผมน่าจะมีสติกว่านี้ แล้วใช้โทรศัพท์อัดวิดีโอไว้ น่าจะเป็นหลักฐานชิ้นดี ผมเคยเห็นผีมากกว่าห้าครั้ง ยังไม่คุ้นเคยสักที หวังว่าประสบการณ์เห็นผีของผม จะทำให้คนที่ชอบเรื่องผี อ่านแล้วพอได้ลุ้นพอหอมปากหอมคอ เหตุการณ์นี้มันน่ากลัวสำหรับผมมาก ๆ พิมพ์ใกล้จะจบยังขนลุกไม่หาย เหมือนย้อนไปสถานที่เดิม และขอบคุณทุกคนที่เสียสละเวลาอ่านมาถึงตรงนี้ ผีเงาดำผมไม่ขอเจออีกแล้ว บรึ๋ยยย O_0 “หน้าปก : ELG21 / Canva ภาพประกอบ : (1) Free-Photos, (2) Pexels, (3) Anemone123 (4) Magwood_photography / Pixabay เปิดประสบการณ์ความบันเทิงที่หลากหลายสุดปัง บน App TrueID โหลดเลย ฟรี !