ใครเรียกฉัน ประสบการณ์สยองขวัญ

เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อปี 2533 ตอนนั้นเราอายุ 11 ปี เรื่องเกิดขึ้นที่บ้านของเราเอง บ้านของเราเป็นโรงเรียนเอกชนมีตั้งแต่ชั้นอนุบาลถึงชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 มีนักเรียนประมาณ 800 คน ตึกเรียนเป็นตึก 3 ชั้น ทุกตึก แบ่งเป็นตึกอนุบาล ตึกประถมศึกษา โรงอาหารและตึกเด็กนักเรียนประจำ อยู่บนเนื้อที่ 7 ไร่ ด้านหน้าเป็นลานกว้างสำหรับเคารพธงชาติ ด้านหลังเป็นสนามฟุตบอลและโรงจอดรถ รอบๆโรงเรียนในปี 2533 สมัยนั้นเป็นทุ่งนาและบ้านของชาวบ้านที่มีไม่กี่หลัง ส่วนที่พักของเราอยู่บนชั้นที่ 3 ของตึกอนุบาล ซึ่งเป็นตึกแรกถ้าเข้ามาจากด้านหน้าของประตูโรงเรียน

ภาพปี2564

บรรยากาศของโรงเรียนในวันธรรมดาก็จะวุ่นวายมีนักเรียนเยอะแยะมากมายเสียงดังไปด้วยกิจกรรมต่างๆ มากมายเรียกได้ว่าไม่มีความเงียบสงบหรอก ลองนึกถึงตอนไปโรงเรียนบรรยากาศอย่างนั้นแหละ เราก็เรียนอยู่ที่นี่ด้วยเราใช้ชีวิตอยู่ที่นี่เกือบ 24 ชั่วโมง คนอื่นเรียนเสร็จกลับบ้านแต่เราใช้คำว่าขึ้นบ้านก็อยู่ในโรงเรียนนี่แหละแต่โชคก็ยังดีตอนเย็นก็ยังมีเพื่อนเล่นซึ่งเป็น นักเรียนประจำเล่นเสร็จถึงเวลาที่นักเรียนประจำต้องเข้าตึกนอนเราก็ขึ้นบ้านนอน

ต้องบอกก่อนว่าเราอยู่ที่นี่มาตั้งแต่จำความได้ก็เลยไม่มีความกลัวซักเท่าไหร่ จนวันนั้นเรานั่งเล่นเกมส์จนดึกน่าจะประมาณ 4 ทุ่มได้มารู้สึกตัวอีกที บรรยากาศมันเริ่มเปลี่ยน เริ่มจากเสียงลมหนาวที่พัดผ่านบานเกร็ดหน้าต่างเสียงมันก็จะดัง วี๊ดๆๆๆๆๆ มาเป็นระยะๆ เสียงประตูหน้าต่างที่ปิดไม่สนิทดัง ปั้งๆๆ เสียงต้นไม้ที่โยกไหวไปมา แค่นี้ก็เล่นเกมส์เริ่มไม่สนุกแล้วเลยเปลี่ยนเป็นมาดูวิดีโอ (เด็กสมัยนี้อาจจะไม่รู้จักแล้ว) เพื่อที่จะให้หายกลัวดูไปได้สักพักใกล้จะหลับแล้วหละ อยู่ดีๆ ก็มีเสียงแมวร้องขึ้นจากประตูทางขึ้นบ้าน มันเป็นเสียงที่โหยหวนมากน่าจะเป็นการร้องหาคู่ แต่ดันมาร้องอะไรของมันวันนี้ก็ไม่รู้บวกกับบรรยากาศต่างๆ มันช่างพอดีกันเหลือเกิน จากใกล้จะหลับกลายเป็นตาสว่างขึ้นมาทันทีจะเดินไปเข้าห้องนอนก็ไม่กล้า แมวก็ยังร้องไม่หยุด ลมก็ยังพัดต่อไป เสียงทุกอย่างก็ยังคงดังต่อเนื่องไม่หยุด ความกลัวก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จินตนาการต่างๆ ก็เพิ่มขึ้นเลื่อยๆ และแล้วก็มีเสียงที่ประตูทางขึ้นบ้านดังขึ้น เสียงเหมือนมีคนมาใช้เล็บขูดที่ประตู ครืดๆ ช้าๆ  ตอนนี้นี่คิดได้อย่างเดียวเลย คิดว่าเป็นอย่างอื่นไม่ได้แล้วหละก็ยังใจดีสู้ จากนอนก็เปลี่ยนมาเป็นนั่ง ตอนนี้เริ่มคิดแล้วว่าจะทำอย่างไร

สีเหลืองคือจุดที่อยู่ สีเขียวคือจุดหมาย

สิ่งที่คิดออกในตอนนั้นคือเราต้องวิ่งไปที่ประตูดาดฟ้าอีกด้านหนึ่ง เพื่อที่จะไปตึกนักเรียนประจำ เพราะที่นั่นมีคนอยู่  แต่ทางที่จะไปตึกนั้นมันต้องวิ่งผ่านดาดฟ้าความยาวประมาณ10 เมตร ก่อนจะถึงอาคารเรียนและจากอาคารเรียนความยาวประมาณ 30 เมตร ก่อนจะถึงตึกนอนนักเรียนประจำ แต่ที่มันน่ากลัวคือ ความยาว 30 เมตร ของอาคารเรียนมันต้องผ่านห้องเรียน 4 ห้อง และระหว่างห้องเรียนจะมีพระพุธรูปองค์ใหญ่เท่าคนจริงตั้งอยู่ และห้องสุดท้ายก่อนจะถึงตึกนอนนักเรียนประจำนั้นคือ ห้องดนตรีไทย ซึ่งมันมีเรื่องเล่ามากมายของอุปกรณ์ดนตรีไทย และหุ่นชุดไทยที่อยู่ในห้องนั้น ที่สำคัญที่สุดก็คือ ไฟทุกดวงปิดหมด นั่นคือสิ่งที่คิด และแล้วสิ่งที่เราไม่ได้คิดไว้ก็เกิดขึ้น มีเสียงเบาๆ เรียกชื่อเราช้าๆ ครั้งแรกก็ยังไม่แน่ใจ พอตามมาอีก 2 ครั้งเราไม่คิดอะไรแล้วหละวิ่ง วิ่งแบบไม่คิดอะไรแล้ว วิ่งแบบไม่มีอะไรมาหยุดได้ สิ่งที่ได้ยินตรงนี้มันน่ากลัวกว่าสิ่งทีจะเจอข้างหน้า มารู้สึกตัวอีกทีเราวิ่งมาถึงตึกนอนของนักเรียนประจำแล้วเคาะประตูจนเพื่อนนักเรียนประจำมาเปิด พอเจอครูเวรเท่านั้นแหละร้องไห้โฮเลย คืนนั้นเราก็นอนที่ตึกนักเรียนประจำนั่นหละ

ประตูที่มีเสียงขูดที่ประตูและเสียงเรียก(ภาพจากด้านนอก)

ดาดฟ้าที่ต่อกับอาคารเรียน

ทางที่จะไปตึกนอนนักเรียนประจำ

ห้องดนตรี

ตึกนอนนักเรียนประจำ

หลังจากนั้นที่บ้านก็จะให้คนมานอนเป็นเพื่อนเรา หรือไม่เราก็ไปนอนที่ตึกนักเรียนประจำ แต่หลังจากเหตุการณ์วันนั้นเราก็ไม่เจออีกเลย  พอเราอยู่ ม.2 เราก็จะอยู่บ้านนี้คนเดียว พอโตขึ้นความกลัวมันไม่มีแล้วเดินเล่นรอบโรงเรียนคนเดียวได้แบบสบายๆ บางทีก็คิดอยาก เจอเหมือนกันว่าวันนั้นมันคือเสียงอะไร เราอยู่ที่นี่จนเรียนจบ ม.6 เราก็ย้ายไปอยู่บ้านอีกหลังหนึ่ง ซึ่งบรรยากาศก็น่ากลัวไม่แพ้ที่นี่เลยแล้วเราจะมาเล่าให้ฟังอีกว่ามีเหตุการณ์อะไรเกิด ขึ้นกับบ้านอีกหลังของเรา

ภาพโดยนักเขียน

เปิดประสบการณ์ความบันเทิงที่หลากหลายสุดปัง บน App TrueID โหลดเลย ฟรี !