การสอนคือเรื่องของใคร?

        สอน...ทำโดยครูฝ่ายเดียว

        เรียนรู้... ครูและศิษย์ต้องช่วยกัน

ที่มา : pexels

        การสอนเป็นเรื่องของครู การเรียนรู้เป็นเรื่องของนักเรียน สองประโยคนี้ดูเหมือนจะแยกจากกัน แต่ถ้ามองเห็นลึกในบางเวลากลับคือ 'สิ่งเดียวกัน'

        ในเล็กมีใหญ่ ในใหญ่มีเล็ก

        ในน้อยมีมาก ในมากมีน้อย

        ในสั้นมียาว ในยาวมีสั้น

        ในสอนมีเรียน ในเรียนมีสอน.

        ถามว่าแยกจากกันได้ไหม คงได้มั้ง! แต่ถ้าอยู่ร่วมกัน อยู่ข้างกัน น่าจะดีกว่า(จริงไหม)

        นึกตามง่าย ๆ อย่างอาวุธสำหรับทานอาหาร อย่างเช่น ช้อนกับส้อม หลายครั้งเราใช้งานสองสิ่งนี้แยกกันได้ไม่มีปัญหา

        บางเวลา...ช้อนอยู่โดดเดี่ยวก็ทำหน้าที่ได้อย่างดี

        บางเวลา...ส้อมอยู่อย่างเปลี่ยวเหงาก็ทำหน้าที่จิ้มปลักสิ่งต่าง ๆ ได้อย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย

        แต่เชื่อไหมว่า บ่อยครั้ง ช้อนและส้อมที่แยกกันอยู่เจอสถานการณ์หรือโจทย์ปัญหาที่เกินความสามารถของการทำงานเพียงลำพังจะรับได้ไหวเราในฐานะผู้ใช้ต่างมองหาและอยากให้สองสิ่งนี้กลับมาอยู่คู่กัน เพราะการที่ช้อนกลับมาอยู่คู่กับส้อมทำให้เราใช้มันอย่างเต็มที่และคุ้มค่าที่สุด

        บ่อยครั้ง ฝ่ายรับกลับกลายเป็นฝ่ายให้ และที่ต้องบ่อยที่สุดคือ ทั้งสองฝ่ายควรจะ 'รับและให้' อย่างพอดีกัน

        หากจักรวาลนี้ สร้างสิ่งที่เกิดมาคู่กันมากมาย ตั้งแต่สิงสาลาสัตว์ สิ่งของเครื่องใช้ แลไปจนถึงมนุษย์ชายหญิง ก็คงไม่มีใครปฏิเสธได้หรอกใช่ไหมว่าการสอนก็เกิดมาคู่กับการเรียนและครูก็เกิดมาคู่กับนักเรียน

        หากจะถามหาว่าอะไรสำคัญกว่ากัน ระหว่างเรียนกับสอน ระหว่างครูกับศิษย์

ที่มา : pexels

        เราทุกคนตอบได้อย่างเต็มปากว่า ไม่มีอะไรสำคัญกว่าอะไร ไม่มีใครสำคัญกว่ากัน เพราะถ้าหากขาดสิ่งหนึ่งสิ่งใดเสียแล้ว สองสิ่งที่ว่าคงขาดความสมบูรณ์ไปโดยพลัน

        ท้ายที่สุดแล้ว ไม่ว่าจะเป็นเรียนหรือสอน ไม่ว่าจะเป็นครูหรือศิษย์ เราทั้งคู่ต่างเกิดมาเพื่อเติมเต็มคุณค่าของกันและกันเสมอ และเป็นจะเป็นเช่นนั้นตลอดไป

ภาพปก : pexels