บุรุษปริศนาบนรถเมล์

   คนที่เคยเดินทางด้วยรถเมล์ในกรุงเทพฯ ตอนดึกๆ คงจะพอนึกภาพออกใช่มั้ยครับว่าบรรยากาศบนรถยามวิกาลเป็นอย่างไร

       รถเมล์ที่เคยมีคนยัดแน่นส่งเสียงจอแจมาตลอดทั้งวัน ถึงเวลานั้นจะโล่งแล้ว ยิ่งถ้าเป็นรถกะดึกสักตี 2-3 ถึงตอนนั้นจะเหลือแต่เสียงเครื่องยนต์ให้ได้ยิน เหลียวมองไปข้างหลัง ข้างซ้าย ข้างขวา น้อยครั้งที่เจอจะใคร มนุษย์ที่อยู่ใกล้ที่สุดคือคนขับกับกระเป๋าที่อยู่ห่างออกไปถึงหน้ารถ

       เป็นความวิเวกวังเวงใจกลางมหานคร แม้มองออกไปนอกหน้าต่างรถ กรุงเทพฯ ที่เคยคึกคัก ยามค่ำคืนก็ตกอยู่ในความมืดและเงียบงัน โดยเฉพาะรถเมล์ที่แล่นผ่านย่านชานเมืองออกมาหน่อย

       ทุกทีที่ผมอยู่ในสถานการณ์อย่างนั้น จะคิดถึงประสบการณ์ของรุ่นพี่ที่มหาวิทยาลัยขึ้นมาทันที

       พี่นพเป็นเด็กต่างจังหวัด เพิ่งจะเข้ากรุงเทพฯ ก็ตอนมาเรียนมหาวิทยาลัย แต่แกปรับตัวได้เร็ว เข้ามาแป๊บเดียวก็นั่งรถเมล์คล่อง อาศัยรถเมล์เป็นพาหนะหลักเพื่อประหยัดค่าใช้จ่าย โดยเฉพาะเวลาที่แกไปทำงานพิเศษเป็นนักดนตรีที่ร้านอาหารแล้วต้องเลิกดึก แม้ต้องรอรถกะดึกเป็นชั่วโมงเพื่อกลับหอ แต่ก็ดีกว่าต้องควักเงินหลายร้อยเพื่อนั่งแท็กซี่

       "แกร็กกกกก"

       รถแล่นไปสักพัก ก็มีเสียงดังขึ้นจากหลังรถ สภาพรถเมล์ค่อนข้างเก่า พี่นพเลยไม่ได้สนใจ คิดว่าเป็นเสียงเครื่องยนต์ แต่ก็นึกประหลาดใจอยู่บ้าง เพราะเสียงฟังดูคล้ายๆเวลาแกใส่รองเท้า ร.ด. แล้วแกว่งเอาเหล็กข้างรองเท้าไปกระแทกเสาเหล็ก

       "แกร็กกกกกก"

       เสียงดังขึ้นอีก จนแกนึกรำคาญ ก็พอดีกลับที่รถเมล์ถึงป้ายหน้าหอแก

       พี่นพเดินลงจากรถ ก่อนจะก้าวเท้าเข้าหอ ไม่รู้อะไรดลใจให้เหลียวมองขึ้นไปบนรถเมล์

       ที่ท้ายรถ เบาะเดียวกับที่หญิงสาวเคยนั่งอยู่ มีชายวัยกลางคน ใส่เครื่องแบบทหาร นั่งจ้องมองมายังพี่นพตาเขม็ง

       พี่นพยืนยันมั่นใจมาก ว่าแกนั่งติดกับประตู ไม่มีมนุษย์คนไหนเดินผ่านแกไปที่ท้ายรถได้โดยที่แกไม่เห็นแน่นอน

       พี่นพจึงเชื่อว่า ทหารปริศนาคนนั้นไม่ใช่มนุษย์