บ้านพัก...ที่ปิดตัวมานาน

บ้านพักที่ปิดตัวมานาน

P. Chaa เขียน

เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อประมาณ 3 ปีก่อน ที่โรงแรมแห่งหนึ่งในกรุงเทพมหานคร เราและครอบครัวไปงานซ้อมรับปริญญาของพี่สาว ซึ่งเป็นลูกพี่ลูกน้องของเรา

ในตอนแรกครอบครัวเราตั้งใจจะไปเช้าเย็นกลับ เนื่องจากบ้านเราอยู่ จ.นครสวรรค์ ระยะทางไม่ไกลจากกรุงเทพมาก แต่ด้วยความไม่แน่นอนของการจราจรในกรุงเทพ ทำให้รถติดยาวนานกว่า 7 ชั่วโมงตั้งแต่ขามา

เราและครอบครัวมาถึงมหาลัยพี่สาวตอนประมาณบ่าย 3 และปรึกษากันว่าจะนอนค้างที่กรุงเทพในคืนนี้ เนื่องจากพ่อไม่อยากขับรถกลับบ้านในตอนกลางคืน และพวกเราก็ไม่รู้ว่ารถจะติดนานเหมือนเมื่อเช้าหรือเปล่า

พวกเราสามคนพ่อแม่ลูกตะเวนหาโรงแรมใกล้ๆ มหาลัยพี่สาว แต่ทุกที่เต็มหมดแล้วเพราะวันนี้เป็นวันซ้อมใหญ่และพรุ่งนี้เป็นวันรับจริง

พวกเราเหนื่อยจากการเดินทางหาโรงแรมมาก จนแม่ถึงกับพูดว่า “จะโรงแรมไหน หรืออะไรก็ได้ขอแค่คืนนี้มีที่ซุกหัวนอนก็พอ”

แม่บ้านยังพูดไม่จบประโยค เจ้าของรีสอร์ทก็หันไปตะวาดว่า “เดี๋ยวนี้”

เราสามคนเลยนั่งรอที่ห้องรับรองของรีสอร์ท พร้อมกับพยายามถามพนักงานว่าทำไมบ้านหลังนั้นถึงปิดตัวมานาน แต่พนังงานไม่ยอมบอกอะไร

---

เวลาประมาณ 3 ทุ่ม พวกเราได้เข้าไปพักที่บ้านพักหลังนั้น ซึ่งมีห้องนอน 2 ห้อง ห้องน้ำ 2 ห้อง ห้องนั่งเล่น 1 ห้อง และไฟที่ระเบียงหน้าบ้าน ติดๆ ดับๆ ตลอดเวลา พนักงานบอกว่าบ้านหลังนี้ไม่ได้เปิดใช้มานานอุปกรณ์ไฟฟ้าต่างๆ เลยเสื่อมสภาพ พร้อมกับกำชับว่า “ถ้าต้องการความช่วยเหลือ ให้โทรมาแจ้งได้ทันที”

พ่อกับแม่นอนในห้องนอนใหญ่ ส่วนเราจะนอนในห้องนอนเล็ก เราเปิดม่านกับแง้มประตูกระจกตรงระเบียงเพื่อระบายกลิ่นอับ จากนั้นก็ไปอาบน้ำ

หลังจากอาบน้ำเสร็จ เราก็กลับมาที่ห้องนอน แล้วก็มองไปที่ประตูระเบียงซึ่งเป็นกระจกใสทะลุไปที่บ้านพักอีกหลังซึ่งอยู่ฝั่งตรงข้าม ที่ระเบียงบ้านหลังนั้นมีคนนั่งพักอยู่และพวกเขามองเราด้วยความสนใจ

เราเริ่มรู้สึกกลัว เลยเดินไปที่ประตูระเบียงที่เปิดแง้มไว้เพื่อจะปิดมัน แต่แล้วเด็กผู้ชายคนหนึ่งอายุประมาณ 5-6 ขวบ ในบ้านหลังตรงข้ามนั้นก็ตะโกนผ่านระเบียงออกมา “ทำไมขึ้นไปกระโดดบนเตียงอย่างนั้นล่ะ เดี๋ยวเตียงก็หักหรอก”

เราตกใจ เหมือนกับผู้ใหญ่ในบ้านหลังนั้น แม่ของเด็กคนนั้นรีบขอโทษเราว่า “ขอโทษค่ะ เขายังเด็ก เวลาเขาเห็นคนทำอะไรแปลกๆ เขาก็จะชอบทักไปเรื่อย ขอโทษนะคะ”

เราตกใจสิ่งที่คนพวกนั้นพูด เลยเปิดประตูแล้วเดินไปที่ระเบียง เพื่อให้เข้าใกล้บ้านหลังนั้นให้มากที่สุด แล้วถามพวกเขาว่า “ขอโทษนะคะ เมื่อกี่เห็นอะไรหรอคะ”

แม่ของเด็กคนนั้นรีบขอโทษเราอีก เขาคงคิดว่าเราจะเข้าไปหาเรื่อง แต่เด็กน้อยบอกว่า “ก็พี่ผู้ชายคนนั้นยืนกระโดดบนเตียง แล้วก็พี่คนโน้นเอาหัวกระแทกตู้เสื้อผ้าตลอด”

แล้วเด็กน้อยก็ชี้มาที่ห้องเรา ทว่าตำแหน่งที่ชี้ไม่ใช่ตัวเรา แต่มันคือเตียงนอนกับตู้เสื้อผ้า

เราขนลุกเกลียวไปทั้งตัวด้วยความหนาวสั่น คุณแม่ของน้องคนนั้นรีบขอโทษเราและพาน้องคนนั้นเข้าไปในบ้านพักของพวกเขา เราเลยรีบกลับเข้ามาในห้อง ปิดประตูระเบียง แล้ววิ่งไปหาพ่อกับแม่ที่อยู่อีกห้องทันที

เรารีบเล่าเรื่องทั้งหมดให้พ่อแม่ฟัง ทั้งสองตกใจโดยเฉพาะแม่ซึ่งกลัวเรื่องแบบนี้อยู่แล้ว แม่บอกให้เรานอนในห้องนอนใหญ่ห้องเดียวกับพ่อแม่

พวกเราสามคนสวดมนต์และแผ่ส่วนบุญส่วนกุศลให้กับเจ้ากรรมนายเวร จู่ๆ ไฟที่ระเบียงหน้าบ้านซึ่งติดๆ ดับๆ ตลอดเวลาก็สว่างไสวเหมือนมันไม่เคยเสียมาก่อน และผ้าม่านก็สะบัดไปมาทั้งๆ ที่ในห้องนอนไม่มีลมพัด

แม่เอาผ้าห่มมาปูที่พื้นข้างเตียงให้เรา ตอนแรกแม่จะให้เรานอนบนโซฟาที่อยู่ติดกับหน้าต่าง แต่โซฟาอันนั้นมันค่อนข้างเล็ก เราลองนอนแล้วไม่ถนัดเลยขอนอนที่พื้นข้างเตียงดีกว่า

ช่วงเวลาประมาณ 4 ทุ่มครึ่ง พวกเราปิดไฟเข้านอน แต่เรานอนไม่หลับ เรารู้สึกเหมือนมีคนจ้องมองเราตลอดเวลา และไฟที่ระเบียงหน้าบ้านก็กลับมาติดๆ ดับๆ เหมือนเดิมอีกครั้ง

ช่วงเวลาประมาณเที่ยงคืน เราตัดสินใจลุกขึ้นไปนอนบนโซฟาที่ติดอยู่กับหน้าต่าง หลังจากที่พยายามข่มตานอนมาตลอด 2 ชั่วโมง แต่นอนไม่หลับ

เรานอนบนโซฟาที่ค่อนข้างเล็ก นอนตะแคงหันหน้าเข้าหาห้องนอน แล้วมองแสงไฟที่ส่องผ่านหน้าต่างตกกระทบกับพื้นห้อง

แล้วเราก็ต้องตกใจอีกครั้ง เมื่อเห็นเงาคนสะท้อนอยู่บนพื้นห้อง เรารีบหันหน้าไปทางหน้าต่างตรงตำแหน่งที่ควรจะมีคนยืนอยู่ แต่ด้านนอกหน้าต่างนั้น..ว่างเปล่า

เราหันกลับมามองพื้นห้องที่จุดเดิมอีกครั้ง แสงไฟด้านนอกกระพริบไปมา และตรงนั้นยังมีเงาคนอยู่

Photo credit : https://pxhere.com

เราขนลุกไปทั้งตัว เหตุการณ์นี้จะเกิดขึ้นได้อย่างไร ด้านนอกหน้าต่างไม่มีคนยืนอยู่ แต่แสงไฟที่ส่องกระทบพื้นดันมีเงาคน ซึ่งเรามั่นใจว่าเราไม่ได้ตาฝาดไป

เราพยายามตั้งสติลุกขึ้นนั่งและกำลังจะเดินไปที่เตียงนอนเพื่อปลุกพ่อ แต่แล้วเราก็ดันไปเห็นประตูตู้เสื้อผ้าที่สั่นไปมา พร้อมกับมีเสียงดัง “กึก กึก” เหมือนมีอะไรกระแทกมันอยู่ตลอด

ทุกครั้งที่มีเสียงดัง “กึก” ตู้เสื้อผ้าจะแง้มออกประมาณ 1 เซน และตอนนี้มันค่อยๆ กางออกมามากขึ้นตามเสียง “กึก กึก กึก” ที่ดังไม่หยุด

เรามองดูประตูตู้ที่กางออกมาเลื่อยๆ ตามจังหวะเสียง “กึก” แล้วก็แทบจะกรีดร้องออกมา เมื่อเห็นสิ่งที่เหมือนคนอยู่ในตู้เสื้อผ้าพยายามเอาหัวตัวเองกระแทกกับประตูตู้เพื่อให้มันเปิดออก

Photo credit https://board.postjung.com/908033

เราช็อคจนกรีดร้องออกมาไม่มีเสียง โชคดีที่โซฟาอยู่ไม่ไกลจากเตียงนอนของพ่อกับแม่ เราเลยพุ่งตัวเข้าไปหาพ่อ พยายามเขย่าตัวพ่อสุดแรง เนื่องจากช็อคจนไม่มีเสียงจะเรียก

พ่อตื่นมาในขณะที่เรารีบชี้ไปที่ตู้เสื้อผ้า ซึ่งเปิดกว้างจนเห็นผ้าที่แขวนอยู่ด้านใน แต่ตอนนี้ไม่มีเสียง “กึก” หรือสิ่งที่ดูคล้ายมนุษย์แล้ว

พ่อจับตัวเราที่สั่นไม่หยุดแล้วถามว่าเกิดอะไรขึ้น ก่อนจะเปิดโคมไฟที่หัวเตียงให้สว่างพอจะเห็นหน้าเราได้ แต่ไม่สว่างจนเกินไปจนแม่ตื่น

เราตั้งสติอยู่นานแล้วค่อยๆ เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้พ่อฟัง พ่อฟังจบก็รับโทรหาพนังงานรีสอร์ท แล้วบอกให้มาหาพวกเราเดี๋ยวนี้

ไม่นานนักพนักงานรีสอร์ท 2 คนก็มาที่บ้านพักของเรา พ่อเล่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นตั้งแต่ที่เราเจอเด็กข้างห้องจนถึงตอนนี้ให้พนักงานฟัง และพวกเขาไม่มีท่าทีตกใจเท่าไหร่ เหมือนว่าพวกเขารู้อยู่แล้วว่ามันอาจจะเกิดขึ้น

พนักงานบอกว่าบ้านพักหลังนี้เคยเกิดเหตุการณ์ฆาตกรรมมาก่อน แต่ไม่ขอเล่ารายละเอียดให้ฟัง เพราะกลัวจะเสียชื่อเสียงของรีสอร์ท พร้อมกับบอกว่าเราสามารถ Check out ตอนนี้ได้เลยหากต้องการ และทางรีสอร์ทจะคืนค่าที่พักให้ทั้งหมด

เรากับพ่อปรึกษากันว่าจะเอาอย่างไรดี ตอนนี้เวลาเกือบตี 2 แล้ว และแม่เรายังคงหลับอยู่ ถ้า Check out ออกตอนนี้ก็ไม่รู้จะไปพักที่ไหน เลยบอกกับพนักงานว่าพวกเราจะพักที่นี้ แต่มีข้อแม้ว่าพนักงานต้องอยู่เป็นเพื่อนด้วย เพราะอย่างน้อยถ้ามีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นอีก พวกเราก็ไม่ต้องแก้ปัญหากันเอง

เราตัดสินใจนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นกับพนักงานรีสอร์ททั้งสองคน เพราะคิดว่าคงนอนไม่หลับแล้ว ส่วนพ่อกลับเข้าไปนอนในห้องนอนกับแม่ แล้วเปิดโคมไฟหัวเตียงไว้ตลอดเวลา พร้อมกับแง้มประตูห้องนอนไว้ เพื่อที่เราและพนังงานจะได้เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นภายในห้องนอนได้

ในห้องนั่งเล่นของบ้านพัก เราพยายามหว่านล้อมให้พนักงานบอกเรื่องราวเหตุการณ์ฆาตกรรมที่เคยเกิดขึ้น แต่พนังงานยังคงบ่ายเบี่ยง พวกเขาบอกว่าจะมอบเงินค่าทำขวัญให้ แต่ขอให้เราไม่เอาเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ไปใคร เพราะกลัวรีสอร์ทจะเสียชื่อเสียง

จวบจนเวลาเกือบตี 5 เรากับพนังงานรีสอร์ททั้ง 2 ไม่ได้นอนกันเลย พวกเราพยายามหาเรื่องคุยไปต่างๆ นานา และเล่นเกมออนไลน์ฆ่าเวลาไปบ้าง

---

เวลาประมาณ 6 โมง พระอาทิตย์ฉายแสงสว่างไปทั่วทุกที่ ปัดไล่ความน่ากลัวที่เกิดขึ้นเมื่อคืนออกไป พนังงานทั้ง 2 คนเลยขอตัวกลับไป และส่งแม่บ้านมาอยู่เป็นเพื่อนเราพร้อมกับทำความสะอาดบ้านพักไปด้วย

เราเลยเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้แม่บ้านฟังและคะยั้นคะยอให้แม่บ้านเล่าเหตุการณ์ฆาตกรรมที่เคยเกิดขึ้นให้ฟังบ้าง

แม่บ้านเล่าว่าเมื่อหลายปีก่อนบ้านพักแห่งนี้เคยมีคู้รักคู้หนึ่งมาพัก พวกเขาจองรีสอร์ทไว้ 2 คืน ในคืนแรกพวกเขามีปากเสียงกัน ผู้ชายพลาดพลั้งทำลายผู้หญิงจนสลบไป ผู้ชายคิดว่าผู้หญิงเสียชีวิตแล้วจึงมัดศพไว้ในผ้าห่มแล้วนำไปซ้อนไว้ในตู้เสื้อผ้า จากนั้นก็ผูกคอตายในห้องนอนเล็ก ส่วนผู้หญิงผลชันสูตรศพบอกว่าเสียชีวิตในคืนที่สอง สาเหตุจากการพยายามเอาหัวกระแทกประตูตู้เสื้อผ้าให้เปิดออก

เวลาประมาณ 7 โมงเช้า พวกเราสามคนพ่อแม่ลูก Check out ออกจากรีสอร์ท และเดินทางกลับบ้าน โดยที่เรากับพ่อตกลงกันว่าจะไม่บอกเรื่องนี้กับแม่ เนื่องจากแม่เป็นคนที่กลัวเรื่องลี้ลับเป็นอย่างมาก

แต่แล้วจู่ๆ แม่ก็พูดกับเราขึ้นมาว่า “เมื่อคืนแม่ฝันน่ากลัวมาก แม่ฝันว่ามีผู้หญิงคนหนึ่งถูกขังไว้ในตู้เสื้อผ้า เธอพยายามหาทางหนี แต่ทำไม่ได้ เธอตายอยู่ในตู้นั้น”

เรากับพ่อมองหน้ากันโดยที่ไม่มีใครพูดอะไรออกมา เราไม่ได้บอกเรื่องที่เกิดขึ้นให้แม่รู้ แต่แม่กลับฝันถึงมัน แถมเป็นความฝันที่เกิดขึ้นจริงๆ กับคนที่เสียชีวิตในบ้านพักหลังนั้น

พ่อเลยชวนเรากับแม่แวะทำบุญที่วัดแห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นทางผ่านระหว่างเดินทางกลับบ้าน เราทำบุญ อุทิศส่วนกุศลให้วิญญาณผู้หญิงและผู้ชายในบ้านหลังนั้น หวังว่าพวกเขาจะได้ไปเกิดใหม่ในภพชาติที่ดีและไม่ต้องวนเวียนอยู่ในบ้านพักหลังนั้นอีกต่อไป

และหวังว่าบ้านพักหลังนั้น จะไม่มีใครได้เข้าไปพักอีก..ตลอดไป