ผมดูแลผี

         น้าจรัล  เล่าให้ฟังว่า.. สมัยที่เคยขับรถแท็กซี่พบผ่านเรื่องสยองมากับตัวเองชนิดชาตินี้ก็ลืมไม่ได้​  ช่วงนั้นแถวฝั่งธนบุรีบางกอกน้อยยังไม่ค่อยเจริญ​ รถราบ้านช่องยังน้อย​ ราวๆตีหนึ่งเข้าไปส่งผู้โดยสารในซอยเปลี่ยว​ ขากลับออกมาเหยียบคันเร่งพอควร​ วูบหนึ่งมีคนตัดหน้ารถ​ แกเบรคไม่ทันรถชนโครมคนๆนั้นอย่างจังร่างลอยละลิ่วข้ามหลังคารถตกตุ้บ!! "ชิบหา.. ล่ะชนคน" แกคิดพร้อมรีบลงไปดู​ ร่างหญิงสาวชุดแดงเข้มนอนฟุบ​แกเข้าประคองพลิกตัว​ น่าแปลกที่ไม่มีบาดแผลไม่เป็นไรมาก​ "คุณๆเป็นไรมากมั้ย​ เจ็บตรงไหนบ้าง" ".. ไม่.. ซี้ด.. อูย.. แค่เจ็บ.. ข้อเท้า.." แกคิดว่า​โห.. ชนขนาดนี้ไม่ตายก็สลบแล้ว​ "ไปหาหมอดีกว่าครับ"   ไม่ๆ​ ไม่เป็นไร​ พาฉันเข้าบ้านเถอะ.. "แกคิดว่าก็ดีไปอย่างที่ไม่เลือดตกยางออก​ หญิงสาวชี้ให้ประคองพาไปส่งที่บ้านใกล้ๆนั้น​

              บ้านไม้ทรงเก่าสองชั้นทะมึน​ รั้วรอบขอบชิด​ ภายในมีเก้าอี้ไม้สัก​ ตู้หลังใหญ่พร้อมโต๊ะเครื่องแป้งกระจก​ "แน่ใจนะว่าไม่เป็นไรมาก.. " " ไม่.. เอางี้ถ้าอยากรับผิดชอบบ้าง​ พรุ่งนี้ก็หาอาหารมาส่ง​ เพราะฉันคงออกไปไหนไม่ไหว.."  "ได้สิ​ ได้เลยครับ​ ผมจะมาดูแลคุณ.." นั่งคุยอีก2-3คำ​ แกก็ขอตัวกลับ​ขับรถเข้าบ้านเลย​ คิดว่าคืนนี้ดวงซวยไม่ขับต่อไปแล้ว​ อาบน้ำอาบท่านอนคิดอะไรเรื่อยเปื่อยกว่าจะหลับก็รุ่งสาง

              ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็วชนิดตั้งตัวไม่ติด​ แกหันหลังจ้ำอ้าวออกจากบ้านนั้น​ อดไม่ได้ที่จะหันไปดู​  เห็นจะๆชายที่เป็นผัวยืนอุ้มหัวภรรยาโบกมือให้แก​ "เหอๆ.. อย่าลืมมาเล่นอีกนะคุณ... ฮ่าๆๆ.." แกรู้สึกวูบไปทันที.. มารู้สึกตัวอีกทีที่ร้านค้าแถวๆปากซอย​   "บ้านนั้นเป็นบ้านร้างมานาน​ ผัวคิดว่าเมียนอกใจเลยฟันหัวขาด​ ส่วนตัวเอง​ แขวนคอตายตาม..."ชาวบ้านเล่าว่า​ คนต่างที่มามักเจอประจำ​  นี่ที่แกชนหญิงสาวนั่นก็ไม่ใช่คนน่ะสิ​ มิน่าชนแรงยังไม่เป็นไร​ แล้วที่ดูแลมาก็คือ​ ผี​ คิดแล้วเหงื่อแตกพลั่ก​ ใจเต้นตุ้บๆไม่หาย

             เช้ามาแกลุกใส่บาตรพร้อมอุทิศส่วนบุญกุศลให้วิญญาณทั้งคู่ให้ไปผุดไปเกิดเสียที​ น้าจรัลแกเลิกขับแท็กซี่ตั้งแต่บัดนั้นเป็นต้นมา.. 

ขอบคุณภาพปกจาก

https://www.google.com/search?q=170912txcvp