ผู้คุ้มครองที่มองไม่เห็น

             เราก็ทำตามมาตลอดโดยไม่ได้คิดอะไร เราต้องนั่งรถสองแถวกลับบ้านทุกวัน วันนั้นเผอิญเราได้นั่งรถเป็นคนสุดท้ายของรถ รถสองแถวมีการเสริมที่นั่งออกมาโดยเปิดท้ายรถและทำที่นั่งขึ้นมาใหม่ ซึ่งจะมีที่กันเป็นราวจับอยู่ บางคันทำดีก็จะมั่นคงไม่ต้องเกร็งตัวมาก บางคันโยกเยกต้องจับดีดีและเกร็งตัวให้ดีเพราะช่องว่างระหว่างเบาะรถกับที่ราวกั้นค่อนข้างห่าง ซึ่งต้องนั่งอย่างระวังเพื่อไม่ให้หล่นลงไป บางวันเราก็นั่งตรงนี้แต่เราก็ระมัดระวังเป็นพิเศษ เพราะรถคันนี้เบาะห่างอีกทั้งที่นั่งยังไม่มั่นคงก็ไม่เคยเป็นอะไร จนกระทั่งวันหนึ่งเราเผลอไม่ได้จับราวจับ ซึ่ง ตอนนั้นรถติดอยู่ในโรงเรียน จังหวะรถออกตัวเหมือนกระชากทำให้ตัวเราลอดระหว่างช่องว่างและร่วงลงไประหว่างช่องว่างลงสู่พื้นถนน ทุกคนที่นั่งอยู่บนรถร้องโวยวายเพื่อให้คนขับหยุดรถ

            จังหวะที่ร่างของเรากำลังจะกระแทกพื้นเราสัมผัสได้ว่าร่างกายเราเหมือนมีคนอุ้มแล้ววางลงไปกับพื้นเบาๆมันเป็นความรู้สึกที่เหมือน สโลโมชั่น มันรู้สึกว่าช่วงเวลานั้นนานกว่าปกติ มันเหมือนมีมือคนมารองรับและค่อยๆวางลงบนพื้น เราไม่เป็นอะไรเลยเราลุกขึ้นแล้ววิ่งขึ้นไปบนรถสองแถวทุกคนถามว่าเจ็บไหมเป็นยังไงบ้างแต่เราไม่รู้สึกเจ็บเลย ไม่เจ็บเลยจริงๆซึ่งถ้าคนตกจากความสูงขนาดนั้นก้นต้องกระแทกแรงมากและต้องเจ็บมากแน่ๆ แต่เรากลับไม่เจ็บเลยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เราเชื่อว่าสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่อยู่ในโรงเรียนช่วยรับเราไว้ไม่งั้นเราคงเจ็บตัวแน่ๆ