อื่นๆ
พี่...กลับบ้านกันเถอะ
ฉันชื่อริน ฉันมีพี่น้องอยู่ 5 คน ฉันเป็นน้องคนกลาง ทำงานโรงงานในกรุงเทพ ช่วงเย็นของวันนี้ฉันกำลังนั่งพักหายเหนื่อย แม่โทรมาหาฉัน
"รินลูก.." เสียงแม่สะอื้นในสาย
"แม่เป็นไร มีอะไรรึป่าวแม่"
"พี่รัน ตายแล้วนะลูก"
....สิ้นสุดสาย ฉันตกใจ..ทำไม..พี่สาวคนโตของฉันตายแล้ว มันเร็วไปรึป่าว แม่บอกว่าพี่รันรถชนระหว่างทางกลับบ้าน ตายคาที่เพราะชนแรง ฉันได้ลาหยุดงานแล้วกลับบ้านไปต่างจังหวัด ฉันกับแม่ แล้วพี่น้องของฉันไปทำเรื่องจัดงานศพ แล้วนิมนต์พระ ให้ไปสวดเรียกพี่กลับบ้านในที่เกิด ช่วงรหว่างทำพิธี พระก็ให้แม่เรียกพี่รันกลับบ้าน
"รันลูก....กลับบ้านเราเนอะลูกนะ"
"พี่รัน...กลับบ้านเรากันเถอะ" ฉันเรียกพี่ของฉันกลับบ้าน คืนแรกของวันจัดงานศพ ฐานะทางบ้านเราไม่ค่อยมีเงินกันมาก เลยเอาศพพี่รันมาไว้ที่บ้าน เชิญแขกเพื่อนบ้านมาร่วมงานศพของพี่รัน พอหลังจากพระสวดอภิธรรมเสร็จ ฉันกับพี่น้องของฉันช่วยกันเก็บของ ให้แม่ของฉันขึ้นไปนอนพักผ่อนก่อน ในค่ำคืนที่แสนเงียบสงัด วังเวง ฉันนอนรวมกับพี่น้องของฉัน แต่คืนนี้...ดันเป็นคืนที่ทุกคนกลับต้องเจอเหมือนกัน
Advertisement
Advertisement
ช่วงเวลาที่หลับ ฉันได้ยินเสียงคนเดินขึ้นบัดไดบ้าน บัดไดบ้านของฉันเป็นบัดไดไม้ แล้วเคาะประตูสองครั้ง ฉันตื่นพร้อมกับพี่น้อง แล้วมองหน้ากันอย่างงงๆว่าใครมาเคาะประตูบ้าน ฉันเลยอาสาที่จะออกไปเปิดประตู แต่พอเปิดประตู...ก็ไม่มีอยู่ข้างหน้าเลย ฉันเลยปิดประตูล็อกเข้านอนกันปกติ พอรุ่งเช้ามา ก็ต้องพากันตกใจ พร้อมทุกคนที่นอนในบ้าน บริเวณตรงขามีรอยมือของใครไม่รู้เป็นรอยจับ ยกเว้นแม่ของฉันที่ไม่มีรอยจับ แม่นั่งเล่าให้ฉันฟังว่า "เมื่อคืน รันมาหาแม่...รันบอกกลับมาบ้านแล้วนะแม่ แล้วรันบอกแม่ว่าบอกลาน้องๆกันหมดแล้ว..." พอแม่เล่าให้ฟัง ฉันกับพี่น้องของฉันถึงกับต้องพากันขนลุก พอถึงวันเผาศพพี่รัน แม่ก็ทำบุญให้พี่ หลังจากนั้นมา..พี่รันก็ไม่มาอีกเลย
ขอขอบคุณภาพ : บ้านกระท่อม
Advertisement
Advertisement
ความคิดเห็น
