รักนั้น... เข้ามาเติมเต็มในหัวใจ

“ฟาง...เสร็จหรือยังลูก...ภพเขามารอนานแล้วนะ”

 “เสร็จแล้วค่ะ”

...ฉันตอบแม่อย่างเนือยๆ ขณะที่ยกมือไหว้ท่าน และก้าวออกจากเงาบ้าน พี่ภพรออยู่ในรถเรียบร้อยแล้ว...นี่เป็นวันเสาร์อาทิตย์แท้ๆ ฉันอยากอยู่บ้านพักผ่อน หรือว่าไปเที่ยวเล่นตามประสาวัยรุ่นบ้าง แต่นี่ฉันยังต้องไปเรียน ตั้งแต่เด็กชีวิตฉันเป็นอย่างนี้ ไม่เคยได้ทำอะไรที่อยากทำ อยู่ในกฎเกณฑ์ของพ่อแม่มาตลอด นอกจากการเรียนตามปกติแล้ว ฉันยังต้องเรียนพิเศษอีกหลายอย่าง ไม่รู้ว่าพ่อกับแม่อยากจะให้ฉันมีความสามารถพิเศษอะไรนักหนา

“เลิกเรียนแล้วฟางอยากทานอะไรจ้ะ...พี่จะพาไป”

“ไม่รู้สิค่ะ...อะไรก็ได้” ฉันตอบเหมือนเคย แบบไม่ต้องคิด

พี่ภพเป็นลูกคุณหญิงที่เป็นเพื่อนแม่ ทั้งสองแม่พยายามจะจับคู่เราดีนัก พี่ภพจึงมักจะมีหน้าที่คอยรับส่งฉันจากการไปเรียนตามที่แม่คิดว่าจำเป็น ในวันหยุด...เขาแก่กว่าฉันแค่ 3 ปีเอง แต่เหมือนแก่กว่าสักสิบปี พี่ภพเป็นคนเคร่งเครียดกับกฎระเบียบเหมือนพ่อของฉัน เขาจึงกลายเป็นคนน่าเบื่อในสายตาฉันอย่างช่วยไม่ได้

 “ว่างๆ แวะไปนะฮะ ให้ผมได้ตอบแทนน้ำใจที่คุณช่วยธุระผมในวันนี้ แต่ถ้าไม่เห็นผม ก็บอกเด็กที่ร้านนะครับว่ามาหาไพน์ แล้วเจอกันนะครับ”

 เขาโบกมือให้พร้อมรอยยิ้มอบอุ่น ก่อนจะหันหลังกลับไป ฉันไม่เคยเจอใครที่มีบุคลิกแบบนี้มาก่อน ดูช่างมั่นใจ สุภาพ มีอะไรบางอย่างในตัวเขาที่ฉันไม่เคยรู้สึกกับชายหนุ่มแปลกหน้าคนไหนมาก่อน...อะไรบางอย่างที่ทำให้ฉันอยากรู้จักเขามากกว่านี้...

ฉันตัดสินใจชวนนภาเพื่อนรักของฉันไปที่ร้านของไพน์เย็นวันศุกร์ ฉันโกหกแม่ว่าขอไปติวหนังสือและกินข้าวเย็นที่บ้านนภา ร้านอาหารของไพน์หาไม่ยาก เป็นร้านที่ตกแต่งอย่างหรู น่านั่งทีเดียว

“มาหาคุณไพน์น่ะค่ะ ไม่ทราบว่าอยู่หรือเปล่า”

ฉันถามบริกรทันทีที่ได้โต๊ะนั่ง

“สักครู่ครับ...ให้บอกว่าคุณอะไรมาหาครับ”

ฉันบอกชื่อไป...ฉันกับนภา ดูจะตื่นเต้นไม่แพ้กันที่จะได้พบเขา ไม่นานไพน์ก็ออกมาพร้อมรอยยิ้มสดใส

“ดีใจจริงๆ ครับที่ฟางมา...ผมคิดว่าคุณจะไม่มาซะแล้ว”

มื้อเย็นวันนั้น เป็นวันแสนพิเศษของฉัน... มันเป็นช่วงเวลาสั้นๆ ที่ฉันประทับใจมาก ยิ่งคุยก็ยิ่งทำให้ฉันอยากรู้จักเขามากขึ้น...ฉันจึงไม่ลังเลเลยที่จะให้เบอร์โทรติดต่อ ตอนที่เขาเอ่ยปากขอ...

“ฟาง เป็นอะไรไปครับ เหม่อเชียว” เสียงของพี่ภพทำให้ฉันสะดุ้ง

“เปล่านี่ค่ะ...”

ฉันกำลังคิดถึงไพน์ ตอนนี้เราคุยโทรศัพท์กันทุกวัน สนิทกันมากขึ้น เขาเป็นชายหนุ่มที่น่าค้นหา ทุกอย่างที่ได้พูดได้คุยกับไพน์ล้วนน่าสนใจและเปิดโลกทัศน์ของฉัน ไม่เคยมีสักเสี้ยววินาทีที่เขาจะทำให้ฉันรู้สึกเบื่อ ฉันตัดสินใจพูดกับพี่ภพตรงๆ...

“พี่ภพไม่เบื่อเหรอ ที่ต้องคอยฟังคำสั่งคุณแม่มารับส่งฟางอยู่อย่างนี้”

“ไม่หรอกครับ ไม่เบื่อและไม่ลำบาก แต่ดูท่าทางฟางจะเบื่อมากเลยนะเนี่ยะ”

“ค่ะ เบื่อมาก...”

ฉันไม่พูดอะไรกับเขาอีก เขาเองก็เงียบไป คงจะทั้งงงทั้งตกใจ...

กว่า  4  เดือนที่รู้จักไพน์มา เขาทำให้ฉันรู้สึกว่าอยากเป็นตัวของตัวเอง อยากลุกขึ้นทำอะไรตามที่ใจปรารถนา และไม่อยู่ใต้กฎเกณฑ์อะไรอีกแล้ว ฉันนึกถึงคำพูดที่ไพน์พูดกับฉัน...

“ชีวิตเป็นของคุณนะฟาง อยากทำอะไรก็ควรรีบทำ เวลาที่เรามีมันน้อยกว่าที่เราคิด...”

เพราะคำพูดประโยคนี้ ทำให้ฉันลุกขึ้นมาปฏิวัติชีวิตตัวเองใหม่...ฉันยื่นคำขาดกับครอบครัวว่าอยากมีเวลาส่วนตัวทำอะไรอย่างอื่นบ้าง ที่ไม่ใช่การเรียน ฉันจะไม่ไปไหนมาไหนกับพี่ภพอีก เพราะเขาเป็นคนน่าเบื่อ

ไพน์ทำให้ชีวิตฉันสดใสที่สุดนับตั้งแต่เกิดมา หลังจากนั้น เราตกลงปลงใจเป็นแฟนกัน ...หากไม่มีเขาเข้ามาจุดประกาย...ชีวิตฉันจะอยู่ในวังวนของความน่าเบื่อไปอีกนานแค่ไหนก็ไม่รู้...

ขอบคุณภาพประกอบจาก

:: nickwignall, i.pinimg, momtastic, greenvacationdeals