วิญญาณร้ายในบ้านเช่า

            แต่ค่ำคืนที่สองนี่สิ...มีเหตุการณ์ประหลาดแปลกๆ ที่ทำให้ผมนอนไม่หลับ เพราะทุกครั้งที่หลับตาลงหลังปิดไฟในห้อง ผมได้กลิ่นเหมือนธูปลอยวนเวียนตลบอบอวลอยู่รอบๆ ตัวผม แรกเลยก็คิดว่าคงจะอุปทานไปเองแน่ๆ แต่จนเดินไปล้างหน้า ออกมาดื่มน้ำเย็นๆ จากในตู้เย็น ดับไฟ ก็ได้กลิ่นธูปอีก ผมถอนใจเฮือกใหญ่ แข่งกับเสียงแอร์ที่ดังกระหึ่ม ต้นไม้จากนอกรั้วแกว่งไปมา ท่าทางว่าลมจะแรง ผมก็เปิดม่านกว้างออก อย่างน้อยฝนฟ้าตกยังพอรู้บ้าง แต่ขณะที่ผมพยายามข่มตาให้หลับนั่นเอง ผมได้ยินเสียงเหมือนคนเดินอยู่รอบๆ บ้าน เดินลากกิ่งไม้หรืออะไรสักอย่างดัง ครืด...ครืด....มันดังอยู่นานจนผมมั่นใจว่าผมไม่ได้หูฝาดไปแน่ๆ ผมตัดสินใจเปิดประตูบ้านออกไปพร้อมเปิดไฟหน้าบ้าน แต่ก็ไม่พบความผิดปกติใดๆ  ผมเริ่มคิดใหม่ อาจเสียงดังมาจากบ้านใกล้เรือนเคียงก็ได้ เลิกสนใจและเข้านอนน่าจะดีกว่า ผมปิดประตูห้องนอน แต่พอล้มตัวลงนอน เสียงหมานอนก็เห่าหอนกันกรูเกรียวเป็นทอดๆ ผมถอนใจ เอาผ้าห่มคลุมโปง ตั้งใจจะไม่สนใจอะไรภายนอกอีกต่อไปแล้ว แต่ขณะที่ผมกำลังเคลิ้มหลับ ในความรู้สึกครึ่งหลับครึ่งตื่น ผมรู้สึกได้ถึงความสั่นไหวของหน้าต่างห้องที่เหมือนใครกำลังออกแรงเขย่า มันแรงมากจนผมข่มตานอนต่อไปไม่ไหว อะไรกันหนักหนาวะ ! ผมสบถกับตัวเอง เปิดผ้าห่มที่คลุมหัวคลุมตัวออก แล้วมองไปที่หน้าต่าง ผมก็แทบผงะ ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ นั่นมันอะไรกัน ที่กระจกห้องนอน มีเงาของคนร่างสูงใหญ่ มือหนาใหญ่ราวใบตาล วางแนบอยู่กับกระจกนั่น ผมอ้าปากค้าง จะร้องก็ร้องไม่ออก แว่บเลยผมพยายามนึกว่าต้องเป็นคนบ้าแน่ๆ แต่จู่ๆ เงาดำทะมึนนั่นก็ยื่นหน้าผ่านกระจกห้องเข้ามา ใกล้เข้ามา จนผมกระโดดลงจากเตียง ถอยไปจนสุดผนังห้องอีกด้าน ใบหน้านั้นเป็นใบหน้าของคนแก่โบราณ มีริ้วรอยยับตามอายุขัย ดวงตาแดงราวเลือดนก ปากของแกเคี้ยวหมากจนปากแดงหรือจะเป็นสีของเลือดก็สุดรู้ ผมรู้แต่ว่าผมอยู่ที่นี่ไม่ได้อีกแล้วแม้แต่คืนเดียว ผมเผ่นแน่บไม่คิดชีวิต รู้สึกได้ถึงขนหัวที่ลุกชูชัน ทิ้งทุกอย่างไว้เบื้องหลังแล้ววิ่งไปหาพี่วินมอเตอร์ไซค์ ให้พาผมไปส่งบ้านเพื่อน และคำเดียวจริงๆ ที่ผมได้ยินก็คือ...