หอพักนักศึกษาเฮี้ยน

Namfony

18 พ.ย. 2019|2 min read

อ่านบทความอื่นจาก Namfony

คัดลอกลิงค์

แจ้งตรวจสอบ

โฟร์เป็นนักศึกษาปี 1 ของมหาวิทยาลัยชื่อดังเเห่งหนึ่งทางภาคตะวันออก หลังจากที่ทำเรื่องลงทะเบียนเข้าหอพักในเเล้ว โฟร์ก็ได้รูมเมทมาพักด้วยสามคนคือ เอ บี เเละซี เบอร์ห้องที่ทั้งสี่ได้นั้นคือ 1303 ซึ่งทุกคนก็คุยกันว่าได้เบอร์ห้องไม่ค่อยดีเลย เเต่ทางมหาวิทยาลัยเป็นคนเลือกให้ จึงเปลี่ยนไม่ได้ ลักษณะห้องนั้น จะเป็นห้องสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่ พอเปิดประตูเข้าไปจะเจอเตียงทั้งหมดสี่เตียง เเบ่งเป็นสองฝั่ง ฝั่งละสองเตียงหันหัวชนกัน ระหว่างสองฝั่งนั้นถูกจะกั้นด้วยตู้เสื้อผ้าไม้ขนาดใหญ่ ดังนั้นเวลาอยู่คนละฝั่งจะไม่สามารถมองเห็นกันได้ ด้านท้ายห้องเป็นห้องน้ำเเละโซนซักล้าง

Room

โฟร์นอนกับเอ ส่วนเตียงอีกฝั่งเป็นของบีเเละซี วันเเรกหลังจากทุกคนย้ายของเข้าห้องกันเสร็จเเล้วทุกคนเพลียมาก โฟร์รอให้บีกับซีอาบน้ำเสร็จก่อนเเล้วจึงไปอาบต่อ ส่วนเอนั้นนอนเล่นโทรศัพท์อยู่บนเตียง

ขณะเดินเข้าห้องน้ำ หางตาของโฟร์เห็นผู้หญิงนั่งอยู่ที่ปลายเตียงของเอในลักษณะนั่งก้มหน้า โฟร์นึกว่าเอนั่งก้มหน้าเล่นมือถือ จึงเข้าไปอาบน้ำตามปกติ จนกระทั่งอาบเสร็จ โฟร์จึงเดินมาเเต่งตัวที่หน้าตู้เสื้อผ้า หางตาของโฟร์ก็ยังเห็นผู้หญิงนั่งอยู่ท่าเดิม โฟร์คิดในใจว่า "ทำไมเอมันนั่งนิ่งจังวะ" เเต่ทันใดนั้นโฟร์กลับเห็นขาคนขยับอยู่ใต้ผ้าห่มเหมือนคนนอนอยู่ โฟร์รีบหันไปดูก็เห็นเอนอนหลับอยู่บนเตียง เเต่ไม่เห็นผู้หญิงคนนั้นเเล้ว โฟร์ทั้งอึ้งทั้งตกใจ เเต่ก็คิดในเเง่ดีว่า ตัวเองคงง่วงนอนมาก จนเบลอเเล้วอาจจะตาฝาด

หลังจากนั้นโฟร์กับเพื่อนก็เจอเรื่องเเปลกๆอยู่เรื่อยๆ เช่น โฟร์ได้ยินเสียงคนตื่นมากินน้ำตอนดึกๆบ่อยๆ วันหนึ่งจึงลองถามบีกับซี ที่นอนอยู่อีกฝั่ง เเต่เพื่อนบอกว่าไม่ได้ตื่นขึ้นมา เพื่อนก็นึกว่าเป็นโฟร์กับเอ เพราะมองไม่เห็น ได้ยินเเต่เสียง หรือบางครั้งก็จะได้ยินเสียงเท้าคน เดินมาหยุดอยู่หน้าห้อง เเต่พอส่องตาเเมวดูก็ไม่เห็นใคร

ตึก

เเต่เหตุการณ์ที่ทำให้โฟร์ตัดสินใจย้ายหอคือช่วงเทศกาลหยุดยาว เพื่อนๆรูมเมทของโฟร์พากันกลับบ้านต่างจังหวัดกันหมด หอพักทั้งตึกเงียบสงบ เหลือนักศึกษาเพียงไม่กี่คนที่ยังอยู่ในหอพัก วันนั้นโฟร์นอนเล่นโทรศัพท์อยู่บนเตียง ช่วงเวลาตอนนั้นประมาณ 5 ทุ่ม โฟร์ได้ยินเสียงเหมือนลูกเเก้วตกเเล้วกลิ้งลงพื้นตรงบริเวณหน้าห้อง ดังอย่างนั้นประมาณ 5 นาที จนโฟร์รำคาญเลยเดินไปส่องตาเเมวที่ประตู เเต่ก็ไม่เห็นใคร โฟร์เดินกลับมาที่เตียง ตอนนั้นโฟร์เริ่มรู้สึกเเปลกๆจึงกดโทรศัพท์หาเเฟน ขณะที่โฟร์กำลังเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้เเฟนฟังอยู่นั้น ก็มีเสียงคนหลายคนคุยกันเสียงดังเสียงนั้นผ่านหน้าห้องโฟร์ไป โฟร์ดีใจนึกว่าพวกนักศึกษาที่ลากลับบ้านเริ่มกลับมากันเเล้ว จึงวิ่งไปเปิดประตูดู เเต่กลับไม่พบใคร ทั้งตึกยังคงเงียบสงบเหมือนเดิม ตอนนั้นโฟร์เริ่มกลัวเเล้ว โฟร์จึงนอนคลุมโปงเเล้วคุยโทรศัพท์กับเเฟนต่อ เเฟนของโฟร์ทักขึ้นว่า "โฟร์ไม่ควรไปเปิดประตูกลางดึก เพราะโบราณเค้าถือ" โฟร์บอกว่าเเค่อยากรู้ว่าเพื่อนกลับมากันเเล้วรึเปล่า คุยกันอยู่สักพักเเล้วโฟร์ก็วางโทรศัพท์เพื่อที่จะรีบนอน โฟร์นอนคลุมโปงเเต่เปิดไฟให้ความสว่างทั่วห้อง

เเต่เเล้ว ท่ามกลางความเงียบ โฟร์ก็ได้ยินเสียงประตูตู้เสื้อผ้าของเอค่อยๆเปิดออกดัง เเอ๊ดดดดด โฟร์ค่อยๆเลื่อนผ้าห่มออกดู เเล้วเสื้อผ้าของเอก็ตกลงมากองอยู่ที่พื้น เหมือนมีคนดึงมันลงมา

โฟร์เห็นเเบบนั้นก็ไม่รอให้เจออะไรเพิ่ม โฟร์มั่นใจว่าเจอดีเข้าเเล้ว เลยรีบวิ่งลงมาที่ป้อมยามที่ใต้ตึก เเล้วกดโทรศัพท์หาเพื่อนที่อยู่หอนอก ให้มารับโฟร์ไปนอนด้วย หลังจากวันนั้นโฟร์ก็เล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้ครอบครัวฟัง ครอบครัวของโฟร์จึงยอมให้โฟร์ย้ายออกมาอยู่หอนอก ต่อมาโฟร์จึงรู้ว่าหอพักหญิงนั้นเคยมีคนงานตกลงมาตายตอนก่อสร้าง เเละห้องข้างๆนั้นก็มีนักศึกษาเลี้ยงกุมารเอาไว้ด้วย

ขอบคุณภาพประกอบจาก

https://pixabay.com/th/images/search/ghost/?pagi=3

คัดลอกลิงค์