วาระสุดท้ายก่อนตาย

บางคนอาจจะเชื่อบางคนก็ไม่เชื่อเรื่องแบบนี้ถ้าไม่เจอกับตัวเองคงไม่มีใครเชื่อ เราสัมผัสได้ถึงวิญญาณมาตั้งแต่เด็ก หนักเบาแตกต่างกันไปในแต่ละครั้ง ครั้งที่รุนแรงที่สุด คงตะหนีไม่พ้น ครั้งที่เราจะเล่าต่อไปนี้ วันนั้นเราเดินจากบ้านไปซื้อของที่เซเว่น กลับมาบ้านเห็นบ้านฝั่งตรงข้ามมีรถพยาบาลมาเราก็คิดว่าคงมีคนไม่สบายมั้ง ขึ้นมาเลยเล่าให้ย่าฟัง ผ่านไปตอนหัวค่ำ อาม่าก็เล่าให้ฟังว่า มีผู้ชายที่อยู่บ้านตรงข้ามเสียชีวิต เราก็ถามว่าเสียได้ยังไง แกแข็งแรงมากนะ ทำไมตาย บลาๆ ตามภาษา เสร็จแล้วเราก็ถือชามขนม เดินเข้าไปในห้องนอน จากนั้นเราก็ขยับตัวไม่ได้ ภาพตัดเป็นสีดำก่อนมองเห็น ห้องที่มีตู้เสื้อผ้าและราวแขวนเสื้อผ้าเต็มไปหมด พื้นห้องเป็นสีขาว (ห้องนอนเราพื้นสีชมพูและไม่ได้เอาตู้เสื้อผ้าไว้ข้างใน) จากนั้นเรารู้สึกว่าลิ้นจุกคอ จนหายใจไม่ออกกำลังจะขาดใจตาย เราทั้งสวดมนต์และอธิษฐานให้เจ้าที่เจ้าทางช่วยด้วย ช่วยเอาวิญญาณตนนี้ออกไปอย่าให้เข้าบ้านเรา ซักพักเราจึงหายใจออก แต่เรารู้สึกมึนและเหนื่อยมาก เราจึงรีบไปหยิบสร้อยพระมาห้อยคอ และนอนพักจนดีขึ้น เรื่องไม่จบลงแค่นั้น วันต่อมาเราต้องออกไปทำงาน พอเราก้าวขาออกจากบ้านเหมือนมีลมพุ่งตรงมาที่เราจากฝั่งตรงข้าม แต่ไม่ได้ปะทะร่างเราเหมือนเรามีเกราะที่มองไม่เห็นกันไว้ เราสัมผัสได้ชัดเจนมาก เราต้องสวมสร้อยพระติดตัวตลอดเวลาเป็นเวลา 2 สัปดาห์ จนทุกอย่างคลี่คลาย เราสัมผัสได้ว่าเขาตายกะทันหันเขามีเรื่องอยากจะสั่งเสีย แต่เนื่องจากเราไม่ใช่ร่างทรงและเราไม่เข้มแข็งพอที่จะช่วยเขาด้วยวิธีนั้น จริงๆเราลังเลมาก เราอยากช่วยแต่กลัวว่าจะรับไม่ไหว แต่เขาก็คอยตามและหาจังหวะ เราจึงด่าไปว่า ถ้ามาทำแบบเดิมอีกเราจะไม่ช่วยคนมาขอความช่วยเหลือมาทำแบบนี้มันเกินไป เราจึงไปทำบุญโลงศพให้เขาและบอกเขาว่าเราคงช่วยเขาได้เพียงเท่านี้จริงๆ อย่ามากวนเราอีกเลย จากนั้นเขาก็ไม่ตามมากวนเราอีก