เงาของใคร

        ตั้งแต่จำความได้เรามักจะสัมผัสได้ถึงสิ่งลี้ลับตั้งแต่เด็ก  ตอนเด็กเด็กที่สัมผัสได้นั้นเราก็เกิดอาการกลัวสิ่งเรานั้นแต่เมื่อโตขึ้นเราเริ่มเกิดความเคยชินกับสิ่งที่เราได้เห็น หรือได้พบเจอ  เราไม่ใช่คนที่มีสัมผัสแรงกล้า เราไม่สามารถกำหนดได้ว่าเราอยากเห็นหรือไม่เห็นเมื่อไหร่ จะสัมผัสได้ตอนไหน มันเกิดขึ้นเอง

        ครั้งแรกที่เราเชื่อว่าเราโลกหลังความตายมีอยู่จริง มันเป็นเรื่องที่ย้อนกลับไปเกิน 20 ปีที่แล้ว  เมื่อสมัยที่เรายังเด็กอยู่ถ้าจำไม่ผิดอายุน่าจะอยู่ที่ประมาณ 10 - 12 ขวบ

        แม่เราเป็นคนชอบทำบุญมาก มัคจะพาเราไปทำบุญบ่อยๆ มีอยู่ครั้งหนึ่งเป็นครั้งแรกที่เราไปนอนค้างที่วัด น่าจะเป็นงานทอดผ้าป่าในจังหวัดแถบอีสานเราจำได้ไม่ชัดเจนมากนัก ทุกคนนอนรวมกันอยู่จังศาลาวัดอยู่ โดยจะต้องใช้ห้องน้ำรวมซึ่งมีประตูออกไปห้องน้ำจะอยู่ทางซ้ายมือเยอะเยี้ยงกับประตูด้านหลัง เมื่อทุกคนจัดงานบุญกันเรียบร้อยก็จัดสรรปันส่วนคืนที่นอนของแต่ละคน

         เรื่องเหมือนจะจบอยู่แค่นั้น ด้วยความกลัวคืนนั้นเราจึงนอนคุมโปรงอยู่ทั้งคืน และปวดปัสสาวะก็ไม่กล้าเดินไปเข้าห้องน้ำ เราหลับไปด้วยความเพลีย ตื่นมาตอนเช้าเราจึงรีบไปเข้าห้องน้ำและอาบน้ำแปรงฟัน เราเห็นคนมากมายอยู่ด้านขวาของประตู  เจ้าหน้าที่กำลังค้นหาบางสิ่งที่อยู่ในบ่อน้ำด้านขวาของประตูศาลา ตอนนั้นเราไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นพอเราเข้าห้องน้ำ อาบน้ำล้างหน้าเสร็จ เราจึงกลับมาถามแม่เราว่ามีอะไรเกิดขึ้น

          แม่เราเล่าว่าเมื่อคืนมีคนแทงกันตายแล้วเอามีดไปใส่ในบ่อน้ำด้านหลังของศาลา ซึ่งพาตำรวจไปค้นก็เจอมีดจริงๆ  แต่ การที่เขามาปรากฏกายให้เราเห็นทำให้เราไม่กล้าออกไปเข้าห้องน้ำในคืนนั้น เราไม่แน่ใจว่าวิญญาณนั้นมาเตือนเพื่อไม่ให้เราออกมาเข้าห้องน้ำตอนกลางคืนและพบเจอคนร้ายหรือเปล่า หรือเค้ามีวัตถุประสงค์อื่น หรือมันเป็นเพียงแค่เรื่องบังเอิญ

เครดิตรูปภาพ : Hummingbird