[เวที] และ [เส้นทาง] นักเขียน ถ้านักมวยไม่มีเวที แล้วจะไต่เต้าไปเป็นแชมป์โลกได้อย่างไร จะซ้อมไปเรื่อย ๆ ชกลมจนลมระบมไปหมดแล้ว แต่นักมวยก็ยังไม่ได้ขึ้นเวที ไม่ใช่ฝีมือไม่ดี แต่เพราะไม่มีเวทีให้ขึ้นพูดอย่างนี้คงเห็นภาพชัด เมื่อพาดพิง[นักเขียนกับเวที][เวทีนักเขียน] คือนิตยสารที่เปิดรับผลงานประเภทต่าง ๆ เช่น บทกวี เรื่องสั้น นวนิยาย บทความ สารคดี หรืออื่น ๆ ที่เป็นการเขียนขึ้นใหม่ นักเขียนจะเขียนแล้วส่งไปยังนิตยสารรายสัปดาห์ รายปักษ์ รายเดือน หรือรายอื่น ๆเวทีเหล่านี้สำคัญตรงที่ถ้าผลงานผ่านพิจารณาตีพิมพ์ก็ถือเป็นการสะสมผลงาน เพราะไม่มีใครเป็นนักเขียนอย่างเต็มภาคภูมิได้ด้วยผลงานชิ้นเดียวจบ ทุกคนจึงต้องหาทางสะสมผลงานไปเรื่อย ๆ เรียกง่าย ๆ ว่านี่คือ [เส้นทางนักเขียน]สะสมแล้วเอาไปไหน การสะสมผลงานหรืออีกนัยหนึ่งก็คือการสะสมชื่อเสียง ไม่ได้หมายถึงชื่อดัง แต่หมายถึงเป็นที่รู้จัก เลยไปจนถึงเป็นที่วางใจของสำนักพิมพ์ และเมื่อมีผลงานเป็นเล่มกับสำนักพิมพ์ โดยความหมายก็คือก้าวไปอีกขั้นของการเป็นนักเขียนแต่สิ่งที่สำคัญที่สุดของขั้นตอนสะสมผลงาน และการมีผลงานพิมพ์เป็นเล่มกับสำนักพิมพ์ อยู่ที่เราจะไม่ได้คิดเองเออเองว่าผลงานพอใช้ได้ แต่บรรณาธิการนิตยสารจะเป็นคนบอกเราด้วยการผ่านพิจารณาตีพิมพ์ หรือถ้าเป็นบรรณาธิการสำนักพิมพ์ การพิจารณาพิมพ์เป็นเล่มก็คือการแสดงความพอใจแทนคำพูดแล้ว และนี่คือหมุดหมายสำคัญหมุดหมายหนึ่งของนักเขียนยังมีอีกหนึ่งเวทีคือ[การประกวดงานเขียน] ที่ทำให้ได้สะสมผลงานและชื่อเสียง ที่มีผลไม่มากก็น้อยต่อการรับรู้และการตัดสินใจเลือกอ่านของคนอ่าน แม้จะไม่ใช่สูตรสำเร็จว่างานชนะเลิศการประกวดรายการใด ๆ จะดีเยี่ยมที่สุดในปฐพี แต่อย่างน้อยก็ถือว่าดีที่สุดในเวทีประกวดนั้น ๆ เฉพาะ ณ ขณะนั้น การประกวดจึงเป็นอีกหมุดหมายของนักเขียนแต่แล้ว...ก็ถึงวันที่นิตยสารหายไปจากแผงหนังสือ เวทีนิตยสารพังทลายลงอย่างน่าตกใจ ไม่ต้องคิดว่าเพราะอะไร แค่ต้องคิดว่าแล้วต่อไปจะเขียนส่งไปตีพิมพ์ที่ไหน และนี่ก็ส่งผลต่อการพิจารณาพิมพ์เป็นเล่มของสำนักพิมพ์ไปโดยปริยายแต่มีเวทีออนไลน์ให้ได้เขียนต่อ อันนี้เป็นทั้งดีจริงและดีไม่ค่อยจริง ที่ว่าดีจริงคือมีเวทีออนไลน์มากมายจริง ที่ว่าไม่ค่อยจริงคือเวทีออนไลน์มักไม่ผ่านขั้นตอนบรรณาธิการ เพื่อป้องกันการที่นักเขียนจะคิดเองเออเองว่าผลงานดีเยี่ยม แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังถือว่าเป็นเรื่องที่ดีที่มีเวทีออนไลน์ให้ได้เผยแพร่ผลงาน แล้วรอให้บรรณาธิการสักคนผ่านมาเห็นเวทีที่หายไปอาจไม่ใช่ปัญหาใหญ่ของนักเขียนเก่า ที่สะสมผลงานมาพอสมควรจนพอจะเป็นที่รู้จักบ้างแล้ว แต่นี่ไม่ได้หมายถึงการประสบความสำเร็จในการเป็นนักเขียน เพราะถ้าจะว่ากันจริง ๆ ก็อาจพูดได้ว่า [เส้นทางนักเขียนไม่มีความสำเร็จที่เป็นที่สิ้นสุด] แต่มันเป็นเหมือนเส้นทางยาวไกลไม่รู้จบ แต่ละช่วงความสำเร็จเป็นแค่การเดินถึงหมุดหมายหมุดหนึ่งเท่านั้นแต่สำหรับนักเขียนใหม่ที่ต้องการเวทีแต่ไม่มีเวทีนิตยสารให้สะสมผลงานจะต้องทำอย่างไรในเส้นทางนักเขียน คำตอบคือต้อง [สร้างเส้นทางใหม่] ของตัวเอง ด้วยทุกช่องทางที่มีอยู่ทั้งใน [โลกออนไลน์และออฟไลน์]โดยเฉพาะเวทีในโลกออนไลน์ที่มี [ระบบบรรณาธิการ] อย่าง True iDขอบคุณรูปจาก Pixabayรูปปก / รูป 1 / รูป 2 / รูป 3 / รูป 4บทความอื่นของ f i l e b y N o r