ลมเพ ลมพัด

       ผมเป็นคนที่ไม่ค่อยเชื่อเรื่องลี้ลับ หรือโลกวิญญาณ แต่ถ้าจะถามว่ามีครั้งไหนที่รู้สึกว่าได้เข้าใกล้เรื่องเหลือเชื่อพรรค์นี้ละก็

หึๆๆมันก็คงจะเป็นสิ่งที่ได้เจอมากับตัวเองนี่แหละ

      เรื่องมันเริ่มเมื่อหลายปีก่อน ตอนที่บ้านผมสร้างเสร็จใหม่ๆ บ้านกลางทุ่งในฝันที่ผมออกแบบเองกับมือ มีมุมพักผ่อนที่ตั้งใจเอาไว้เป็นระเบียงรับลมเย็นๆยามค่ำคืน ได้แหงนมองท้องฟ้าดวงดาว คงโรแมนติคน่าดู ซึ่งมันก็เป็นแบบนั้นจริงๆ

      แต่ทว่าในค่ำคืนหนึ่ง ที่อากาศเย็นสบาย ผมเผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้ได้ รู้สึกตัวสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึก น่าจะประมาณตีหนึ่ง ตีสอง รู้สึกว่าอากาศรอบตัวเย็นเฉียบฉับพลัน  ผมลุกขึันนั่งด้วยอาการงัวเงีย และคอแห้ง ทันใดนั้นเองสายตาเจ้ากรรมของผมเหลือบมองไปบนมุ้งของตัวเองที่กางกันยุงไว้ คุณพระช่วย!!! “ผมเห็นขาผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่บนมุ้ง ในชุดกางเกงยีนส์รัดรูป ที่สำคัญผมเห็นแค่ท่อนล่างจากเท้าถึงเอว” พ่อแก้วแม่แก้ว!! “เธอมีแค่ครึ่งตัว”

      หลังจากวันนั้นผมก็ไม่ได้เห็นเธออีกเลย มันทำให้ผมได้ตระหนักกับคำที่คนโบราณสอนมาเสมอว่า “ไม่เชื่อ อย่าลบหลู่”