หุ่นหลอนในห้องแล็ป

            จำได้ว่าค่ำวันนั้น พวกเราทดลองด้านวิทยาศาสตร์ และเตรียมปิดห้องกลับบ้านเมื่อเห็นว่าสมควรแก่เวลา และต้องนำกุญแจห้องแล็ปไปส่งคืนเจ้าหน้าที่ ขณะที่เราเก็บของและสัมภาระให้เรียบร้อย เราต้องนำไปไว้ในตู้ซึ่งอยู่ติดกับหุ่นที่ตั้งพิงไว้ สัญชาตญาณทำให้อดที่จะหันไปมองไม่ได้ และภาพที่เห็นก็ทำเอาเราแทบช็อค หุ่นนั่นจ้องตากับเราราวกับมีชีวิต แต่ดวงตานั่นแดงโชติช่วงราวกับมีไฟสักล้านดวงอยู่ในนั้น เราถอยหลังกรูดด้วยความตกใจ จนไปชนกับโต๊ะที่เพื่อนนั่งอยู่อีกสองสามคน

            "เป็นไรวะ หน้าซีดเชียว !"

            เราพูดไม่ออก เหมือนมีบางสิ่งมาจุกอยู่ในลำคอ ได้แต่ชี้มือไปทางหุ่นนั่น ให้เพื่อนๆ ได้หันไปมองตามกัน แล้วก็แทบออกวิ่ง เพราะเวลานั้น ใช่เพียงดวงตาสีแดงเข้มจัดที่มองมาด้วยความอาฆาตมาดร้ายเท่านั้น หากหัวของหุ่นที่หลุดออกจากลำตัวและวางพิงเอาไว้ยังกลิ้งลงมาจากลำตัวตรงมาทางกลุ่มพวกเราด้วย ไม่ต้องพูดไม่ต้องปรึกษาอะไรกันแล้ว งานนี้พวกเราถึงกับออกวิ่งไม่คิดชีวิต แต่เหมือนยิ่งวิ่งเร็วเท่าไหร่ เจ้าหัวหุ่นนั่นก็ยิ่งกลิ้งตามมาเร็วเท่านั้น พร้อมเสียงหัวเราะที่กรีดดังก้องโสตประสาทไปหมด ก่อนที่เราที่วิ่งรั้งท้ายจะรู้สึกเหมือนสะดุดอะไรบางอย่าง และวิ่งต่อไปไม่ได้เพราะสิ่งนั้น ไม่ผิดเลย เมื่อก้มลงมอง เราเห็นเส้นผมยาวๆ จากหัวหุ่นที่พันรอบข้อเท้าเราเอาไว้ เฮ้ย....รอด้วย...ไม่ใช่เสียงเรานะ แต่เป็นเสียงแหบๆ ที่มาจากหุ่นนั่น ไม่นะ...หัวหุ่นบ้าไรพูดได้เนี่ย..บอกตัวเอง พร้อมกับพยายามออกวิ่งต่อ ต้องวิ่งให้ทันเพื่อนให้ได้ เป็นไงเป็นกัน เราตัดสินใจสลัดเท้าอย่างแรง จนหัวหุ่นกระเด็นไป ใช่...เรามั่นใจว่ากระเด็นไปจากเท้าเราแล้วแน่ๆ แต่เมื่อก้มลงมอง มันกลับตั้งดักหน้าเราอยู่ ดวงตาของมันบ่งบอกถึงความโกรธมากกว่าเดิมไม่รู้เท่าไหร่ รออะไรอีกล่ะ...เราบอกตัวเอง เผ่นสิ !