คืนเฝ้าแม่....

     แม่ของฉันประสบอุบัติติดเหตุจากรถมอเตอร์ไซต์ในละแวกบ้าน และถูกส่งตัวมารักษาที่โรงพยาบาลประจำอำเภอ วันนั้นแม่ยังคงต้องนอนรักษาที่โรงพยาบาล ฉันในวัย 8 ขวบ จึงถูกพามาส่งที่โรงพยาบาลในตอนเย็น และนอนค้างเป็นเพื่อนแม่ เพราะขาของแม่นั้นยังเดินได้ลำบาก คืนแรกของการเฝ้าแม่ ด้วยความที่ฉันเป็นเด็กจึงรู้สึกเบื่อกับการที่ต้องอยู่แต่ในห้องสี่เหลี่ยมแบบนี้กับแม่เพียง 2 คน เพราะห้องนี้เป็นห้องพิเศษ สำหรับคนไข้นอนแค่เตียงเดียวเท่านั้น ฉันนอนบนโซฟาที่ติดกับหน้าต่างบานเกร็ด ที่ติดกับทางเดินของด้านในตึก ซึ่งเยื้องกับห้องที่แม่อยู่นั้น เป็นห้องพักของพยาบาล

     ตอนนี้เวลาเท่าไหร่ไม่รู้ รู้แต่เพียงว่าเกินเวลาที่ให้ญาติได้เข้าเยี่ยมผู้ป่วยมาพักใหญ่ เพราะพยาบาลจะไล่ให้ญาติของห้องต่างๆกลับบ้าน จากเสียงที่ครึกครื้นจากการสนทนา จึงเข้าสู่ความเงียบ ที่มีเพียงผู้ป่วยและญาติที่เฝ้าไข้ไม่กี่คน ที่พากันหลับทั้งคนไข้และญาติ เนื่องจากต่างก็เหนื่อยกันมาทั้งวัน
ในขณะที่แม่หลับไปแล้ว อาจเพราะแปลกที่ ฉันเลยหลับไม่ลงสักที มือของฉันยังคงจับที่โซ่ปลายผ้าม่าน นับไปเรื่อยๆ เพียงหวังให้เพลินจนง่วงหลับไป

      เช้าวันต่อมา พ่อมารับฉันเพื่อที่จะไปโรงเรียน ฉันเล่าให้พ่อฟังถึงชายที่ฉันเห็นเมื่อคืน "ที่นี่ตึกหญิง ไม่มีคนป่วยผู้ชายหรอกลูกเค้าแยกตึกกัน" พ่อบอกฉันอย่างนั้น เย็นวันนั้นฉันกลับมาเฝ้าแม่เหมือนเดิม ฉันเดินไปถามพยาบาลที่อยู่เยื้องๆกับแม่ฉัน น้าคะ ผู้ชายดำๆ เค้าเป็นอะไร ทำไมมีแผลเท่านี้ตั้ง 3 แผล "คนไหนคะ ในนี้ไม่มีผู้ป่วยชายนะ"..... "หนูเห็นเค้าใส่ชุดคนไข้สีฟ้า ตอนประมาณเที่ยงคืน หนูนอนไม่หลับ คิดว่าพ่อมา หนูเลยแอบเปิดมาดู แต่ว่าไม่ใช่พ่อหนู" ....."ดึกขนาดนั้น ประตูล็อกหมดแล้วค่ะ ไม่มีคนไข้ชายเข้ามาได้หรอก" ฉันยังยืนยันว่าฉันเห็นชายคนนั้นจริงๆ 
แต่ก็ไม่มีใครเชื่อฉันเลย  เรื่องบางอย่าง อาจอธิบายทางวิทยาศาสตร์ไม่ได้ แต่ฉันก็ยังยืนยัน ว่าสิ่งที่ฉันพูดไป ฉันไม่ได้โกหก.....

ขอบคุณภาพประกอบจาก

https://braincharm.com/

https://www.tnews.co.th/