อื่นๆ
เสียงตอบกลับ.....จากความมืด
ฉันเป็นเด็กต่างจังหวัด ที่มีโอกาสได้เข้าไปเรียนที่กรุงเทพ เมื่อถึงช่วงเวลาปิดเทอมใหญ่
ฉันก็จะกลับมาอยู่ที่บ้าน เทอมนี้ฉันได้หยุดเป็นเวลาเกือบ 2 เดือน ร่างกายได้พักผ่อนเต็มที่
พร้อมที่จะเข้าไปเผชิญกับการใช้ใชีวิตในเมืองหลวงที่แสนวุ่นวายต่อไป
ใกล้เปิดเทอมแล้ว ฉันเตรียมตัวจัดกระเป๋า เก็บของใช้ที่จำเป็นต่างๆกลับกรุงเทพ
ครั้งนี้ฉันต้องเดินทางกลับกรุงเทพด้วยกระเป๋าใบโตหลายใบ โชคดีที่ลูกสาวครูของฉัน ที่ฉันเคารพเหมือนญาติ
ได้ขับรถกลับมาเยี่ยมครูที่บ้าน และต้องขับรถกลับกรุงเทพวันนี้ เขาจึงชวนให้ฉันกลับกรุงเทพด้วยกันพร้อมกับเขา
ฉันตกปากรับคำทันที และรีบเตรียมตัวทำทุกอย่างให้เสร็จ เพื่อเวลาที่เขาพร้อมจะเดินทาง เขาจะได้ไม่ต้องรอ
ด้วยทางที่เข้าบ้านฉันค่อนข้างลำบาก ฉันจึงเกรงใจที่จะต้องให้เขาขับรถมารับถึงที่บ้าน เมื่อฉันเก็บของเสร็จ
ฉันเอากระเป๋ามามัดท้ายรถมอเตอร์ไซค์ เพื่อที่จะทยอยเอาไปฝากเค้าไว้ก่อน เพื่อที่เค้าจะได้จัดที่จัดทางวางของในรถ
เพราะพี่เค้าบอกว่า เค้ามีของที่ต้องขนกลับค่อนข้างเยอะ
เมื่อฉันขี่มอเตอร์ไซต์ออกมากำลังจะพ้นปากซอยบ้าน ที่ทำให้สามารถมองเห็นบ้านของครูอยู่ไม่ไกล ฉันเห็นรถของพี่เค้า
กำลังขับออกจากบ้าน ต่อให้ขับตามไวแค่ไหน ฉันก็ขับตามไม่ทันอยู่ดี จะโทรหาก็ไม่ได้เพราะฉันลืมหยิบโทรศัพท์ติดมาด้วย
หรือ"เค้าจะลืมว่าฉันต้องไปด้วยหรือเปล่า" ฉันถามตัวเองในใจ ฉันยังคงขี่รถมอเตอร์ไมุ่งหน้าไปยังบ้านครูตามเดิม
เพราะคิดว่าครูและคนอื่นๆน่าจะยังอยู่ที่บ้านกัน เพื่อถามว่าพี่เค้าลืมรับฉัน หรือว่าเค้าไปทำธุระอย่างอื่นก่อน
ฉันจะได้ไม่ต้องขี่รถกลับไปกลับมา
Advertisement
Advertisement
ฉันจอดรถที่หน้าบ้านครู ที่นี่ประตูบ้านด้านนอกจะเป็นเหล็กยืด
แต่เพราะทำประตูไว้ค่อนข้างห่างจากตัวบ้าน เพื่อเว้นที่ไว้สำหรับจอดรถ
ทำให้ฉันสามารถมองผ่านเข้าไปด้านในได้เล็กน้อยเท่านั้น
ฉันเกาะรั้วประตูเหล็กมองเข้าไปด้านในแบบไม่ได้สนใจมากนัก
เนื่องด้วยตัวบ้านเป็นอาคารพานิชย์ จึงทำให้ด้านในค่อนข้างมืด
เพราะถ้าจะทำให้คนด้านในรู้ว่ามีคนมาหา ฉันก็ต้องใช้เสียงตะโกนเข้าไปถามอยู่ดี
ฉันจึงตัดสินใจตะโกนเข้าไป เหมือนทุกครั้งที่เคยทำมา
"ครูคะ....ครูอยู่มั้ยยยยยยย" แต่ก็ไม่มีเสียงใดตอบกลับมา
"หรือครูจะอยู่หลังบ้านกัน" ฉันพูดกับตัวเอง แล้วตัดสินใจตะโกนถามเข้าไปด้านในอีกครั้ง"ครูคะ ครู ครูอยู่มั้ยยยยยย"
"อ้าววววว.....ว่ายังไง ว่ายังไง" เสียงตอบกลับมาจากด้านใน ฉันดีใจได้เพียงครู่ ก็ฉุกคิดได้ว่า นี่ไม่ใช่เสียงครูของฉัน
น้ำเสียงนุ่ม ทุ้ม เรียบๆ ฉันว่าฉันคุ้นเสียงนี้ แต่ก็นึกไม่ออกว่าเสียงใคร
ฉันตะโกนเข้าไปอีกครั้ง เพื่อให้แน่ใจว่า นั่นเป็นเสียงใครกันแน่ "ครู....ครูหรอคะ"
แต่ครั้งนี้กลับไม่มีเสียงใดตอบกลับมา ภายในบ้านเงียบสงบ คล้ายกลับว่าเมื่อตะกี๊นี้ไม่มีใครตอบฉันกลับมาด้วยซ้ำ
ฉันโยกตัวขยับซ้ายขวา เพื่อหามุมที่จะสามารถมองเข้าไปด้านในให้ลึกที่สุด ฉันมองเห็นเพียงหลอดไฟดวงเล็กๆเปิดอยู่
ซึ่งแรงกำลังของแสงไฟก็อ่อนเกินไปที่จะทำให้ภายในบ้านนั้นสว่าง ฉันยืนจ้องมองเข้าไปในความมืดนั้น
จนความมืดและความเงียบภายในบ้านนั้น ทำให้ฉันเริ่มรู้สึกกลัว มันเงียบเกินไป ไม่มีสิ่งใดที่แสดงให้เห็นได้เลยว่า
ภายในนั้นมีคนอยู่ "ครูไม่น่าจะอยู่มืดๆแบบนี้" ฉันพูดกับตัวเอง พลางถอยตัวออกมาจากประตูรั้วนั้น
พยายามคิดหาคำตอบที่คาใจ ว่าเสียงผู้ชายนุ่มทุ้มนั้น เป็นเสียงของใครกัน เพราะฉันมั่นใจ ฉันไม่ได้หูฝาดแน่
Advertisement
Advertisement
ฉันตัดสินใจขี่รถกลับบ้าน เพื่อที่จะได้ใช้โทรศัพท์ติดต่อกับลูกสาวครูได้
"พี่โบล์กลับกรุงเทพแล้วหรอคะ ???"
"ป่าวจ้า ออกมาทำธุระกัน ครูก็มากับพี่ เดี๋ยวพี่กลับไปที่บ้าน ไม่ได้ลืมหนูนะ"
"อ้าว ครูก็ไปหรอคะ แล้วใครอยู่ที่บ้านคะ"
"ไม่มีนะ ออกมาด้วยกันหมดบ้านเลย" ฉันถามแค่นี้ แล้ววางสายไป กับคำถามมากมายในหัว
ฉันกลับมาที่บ้านครูอีกครั้ง พร้อมเล่าถึงเสียงที่ได้ยิน ให้ครูและลูกๆของครูฟัง
ลูกชายคนเล็กของครู ย้อนถามถึงประโยค ที่ฉันได้ยินคนตอบจากในบ้านกับฉันอีกครั้ง
"เค้าตอบออกมาว่ายังไงนะพี่ ตอนที่พี่เรียกหาคนในบ้าน"
เค้าบอกว่า "อ้าววว.....ว่ายังไง ว่ายังไง"
"ใช่เลยพี่ประโยคนี้....ใช่เลย" น้องตอบฉันด้วยท่าทางที่ตื่นเต้น
"เสียงใครหรอ..????" เพราะฉันคุ้น แต่ก็ยังนึกไม่ออกอยู่ดี
"เสียงตา ตาชอบพูดแบบนี้ เวลามีคนมาหา ตาจะพูดแบบนี้เลย"
ฉันยืนนิ่ง คิดในใจ"ใช่... เสียงที่ฉันว่าฉันคุ้นนั้น เป็นเสียงครูทัด(ตาของน้อง)จริงๆ" แต่ครูทัดเสียมาหลายปีแล้ว!!!!!
หากถามว่าเรื่องของวิญญาณและสิ่งเร้นลับ มีจริงหรือไม่นั้น คนที่ไม่เคยเจอก็จะตอบว่าไม่มี
ส่วนคนที่เคยเจอก็จะตอบว่ามีจริง เป็นเรื่องที่แล้วแต่ใครจะได้ประสบกับตัวเอง แล้วคุณล่ะ.....คุณคิดว่าวิญญาณและสิ่งเร้นลับมีจริงมั้ย???
Advertisement
Advertisement
ความคิดเห็น
