โรงแรมหลอน

     ฉันทำงานที่บริษัทแห่งหนึ่ง วันนี้ทางบริษัทได้มีการ จัดสัมนานอกสถานที่ ในจังหวัดชายทะเลแห่งหนึ่ง
ฉันทำงานที่นี่มาหลายปี และในครั้งนี้ฉันได้รับหน้าที่ในการถ่ายภาพเคลื่อนไหว เพื่อเก็บเป็นข้อมูลในการพัฒนา
และจัดรูปแบบในการอบรมครั้งต่อๆไป

     เราเดินทางออกจากรุงเทพในช่วงเย็นวันศุกร์ จึงทำให้เรามาถึงจุดหมายในเวลาค่ำ เนื่องจากขนาดของโรงแรมที่นี่ไม่ใหญ่มากนัก รถทัวร์คันใหญ่ที่พาพวกเราหลายสิบชีวิตเดินทางมาจากกรุงเทพ จึงต้องจอดรถบริเวณถนนเลียบชายหาด ทำให้เราต้องเดินเท้าเข้าไปภายในโรงแรม ซึ่งอยู่ห่างจากรถเพียงไม่กี่ก้าวเท่านั้น เมื่อลงจากรถใบหน้าของฉันถูกปะทะกับลมทะเลที่พัดโหมกระหน่ำ ถ้าเป็นที่กรุงเทพ ฉันคงคิดว่าอีกไม่นานน่าจะมีฝนตกแน่ๆ  แต่สำหรับที่นี่ สิ่งนี้เป็นเพียงเป็นสัญญาณที่บอกฉันว่า พวกเรามาถึงทะเลแล้วจริงๆ  แต่ทว่าเพียงก้าวแรกที่ฉันก้าวผ่านประตูทางเข้าโรงแรม ลมนั้นกลับนิ่งสนิท คล้ายว่าที่นี่ไม่ได้อยู่ริมทะเลเสียอย่างนั้น  ฉันรู้สึกแปลกใจอย่างบอกไม่ถูก พลางหันหลังไปพูดกับเพื่อนถึงความรู้ของฉัน "แปลกจัง ทำไมในนี้ไม่มีลมพัดเหมือนข้างนอกเลย" ฉันพูดแบบไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก ตามประสาคนชอบพูดไปเรื่อย เพื่อนฉันได้แต่พยักหน้ารับเห็นด้วยเท่านั้น และก็พากันแยกย้ายกันเข้าที่พัก เพื่อเตรียมตัวมาทานอาหารมื้อเย็น ที่พวกเรายังไม่ได้ทานกันมาเลย

     ฉันเปิดกล้อง เพื่อที่จะย้อนดูภาพที่ฉันได้บันทึกไว้ แต่ภาพที่ปรากฎกลับสร้างความประหลาดใจให้ฉันเป็นอย่างมาก ภาพที่บันทึกเหตุการณ์ไว้นั้น ทุกช่วงเวลาได้มีการถูกบันทึกตามปกติ แต่พอถึงช่วงที่เสียงกริ่งจะดังขึ้นนั้น ภาพที่บันทึกนั้น กลับเป็นเพียงภาพที่มืดสนิท แต่มีแสงลางๆลอดผ่านที่ด้านข้างของเลนส์เพียงเล็กน้อย แสงนั้นทำให้เห็นภาพเหมือนวัตถุสีดำที่มีรอยขีด 2 ขีด  ฉันพยายามนึกหาเหตุผล และฉุกคิดได้ว่ามันคล้ายมีคนเอาฝากล้องมาปิดที่เลนส์กล้อง ซึ่งฝาของกล้องนั้นโดยปกติจะถูกมัดด้วยเชือก และจะถูกปล่อยทิ้งให้ห้อยตามแรงดึงดูดของพื้นโลก ฉันพยายามคิดไปในทางที่ดีว่า กล้องน่าจะมีปัญหา ด้านการเก็บภาพ เพราะเสียงต่างๆภายในห้องนั้น กล้องยังสามารถบันทึกได้อยู่ แต่สิ่งที่ทำให้ฉันเริ่มไม่มั่นใจ ว่านั่นเป็นการผิดพลาดของระบบการบันทึกภาพก็เพราะรอยขีดที่ฉันเห็นในภาพบันทึกนั้น เหมือนกับรอยขีดบนฝากล้องของฉัน คำถามมากมายเกิดขึ้นในหัว "ใครเป็นคนทำ...???" แล้วทำไมฉันถึงไม่เห็น เพราะฉันก็ยืนอยู่ตรงนั้น  ฉันเก็บความค้างคาใจไว้อย่างนั้นตลอดระยะเวลาในการสัมนา เพราะไม่แน่ใจ ว่านั่นเป็นเหตุบังเอิญ หรือมีสิ่งใดทำให้มันเกิดขึ้นกันแน่ ยิ่งฉันพยายามหาคำตอบเท่าไหร่ แต่ก็ดูเหมือนว่าจะไม่มีคำตอบใดๆอธิบายในสิ่งที่เกิดขึ้นได้เลย 

     ฉันอยู่ที่โรงแรมแห่งนี้ด้วยคำถามมากมายในหัว ด้วยความที่โรงแรมนี้อยู่ติดทะเล ฉันคิดว่าการที่คนจะมาเข้าพักที่นี่ ย่อมหมายถึงต้องการมาพักเพื่อผ่อนคลาย และสนุกสนานกับการทำกิจกรรมต่างๆทางทะเล ที่นี่น่าจะมีบรรยากาศที่ครึกครื้นสนุกสนาน แต่บรรยากาศภายในโรงแรมนี้กลับไม่เป็นแบบนั้น แม้ฉันจะอยู่ที่นี่พร้อมกับพนักงานคนอื่นๆอีกหลายสิบชีวิตก็ตาม แม้บางวันพวกเราจะมีเวลาว่างจากการอบรม ทำให้มีเวลาได้ไปเล่นน้ำทะเล ฉันเล่นน้ำกับเพื่อนๆอย่างสนุกสนาน แต่พอฉันก้าวเข้ามาในเขตโรงแรมแห่งนี้ ทำไมฉันถึงรู้สึกวังเวง เงียบเหงาอย่างบอกไม่ถูก ฉันหวังว่าการจัดสัมนาในครั้งหน้า บริษัทคงจะไม่พาพวกฉันมาที่นี่อีก......

ขอบคุณภาพประกอบจาก

https://shock.mthai.com/

http://www.klonthaiclub.com/

https://www.thehouse.online/

https://www.themacho.co/

https://mnchyx.wordpress.com/