ขายบ้านให้ผี

         ปอนด์เป็นนายหน้าขายบ้านมือใหม่ เขายังไม่ค่อยชำนาญในการขายบ้านเท่าไรนัก  เขากำลังรู้สึกท้อแท้ต่ออาชีพของเขาเพราะตลอดสองเดือนที่ผ่านมาเขายังไม่สามารถขายบ้านได้เลยสักหลัง  เขาไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดีและไม่รู้ว่าจะปรึกษาใคร  จนเขาได้มาเจอกับบ้านหลังหนึ่งสภาพบ้านก็ดูสวยงามดี ทำเลก็ดี ที่หน้ารั้วบ้านมีป้ายประกาศขายอยู่  แต่ไม่มีเบอร์ติดต่อเจ้าของบ้านปอนด์คิดว่าถ้าหากนำไปเสนอลูกค้าจะต้องขายได้แน่ๆ  เขาพยายามชะโงกดูภายในบ้านจากนอกรั้ว เห็นเหมือนมีผู้หญิงมีอายุเดินในบ้าน  แต่เมื่อเขาพยายามตะโกนเรียก ก็ไม่มีใครมาเปิดประตู  ปอนด์จึงได้เอานามบัตรของเขาใส่ไว้ในตู้จดหมายหน้าบ้าน และเดินจากไป

      หลายวันต่อมาได้มีคนโทรเขามาที่โทรศัพท์ของปอนด์ เมื่อรับสายก็ได้ยินเป็นเสียงผู้หญิงมีอายุ โทรมาสอบถามเกี่ยวกับนายหน้าขายบ้าน 

พอตกกลางคืนผู้หญิงคนเดิมก็โทรมาหาปอนด์แล้วพูดว่า “พรุ่งนี้จะดำเนินการให้เลยไหม ดิฉันจะได้เปิดบ้านรอไว้ให้”

ปอนด์ก็ตอบว่า “พรุ่งนี้ผมจะรีบดำเนินการครับ แต่ผมไม่แน่ใจว่า คนที่เขาจะซื้อเขาจะมาทันทีรึป่าว”

หญิงคนนั้นได้ตอบว่า “ไม่ต้องห่วงถ้าเขาได้เอกสารเขาจะเดินทางมาทันที”

ปอนด์จึงถามต่อไปว่า “แล้วคุณผู้หญิงไม่สะดวกมาพบลูกค้าด้วยกันหรอครับ”

หญิงคนนั้นได้ตอบว่า “ฉันไม่สะดวกจริงๆ ฝากคุณดูแลลูกค้าให้ด้วย”

        เมื่อพูดจบหญิงคนนั้นก็วางสายไปโดยที่ปอนด์ยังไม่ได้ถามอะไรเพิ่ม  และเขาก็นอนคิดทั้งคืนว่าทำไมหญิงคนนั้นดูแปลกๆ เขาจะทำงานนี้ต่อดีไหม แต่พอนอนคิดไปคิดมาหลายรอบ เขาก็ตัดสินใจทำต่อเพราะไม่มีอะไรจะเสีย

       เช้าวันรุ่งขึ้นเขารีบไปตามที่อยู่ในแผนที่ทันที  เมื่อไปถึงที่นั่นเป็นบ้านชั้นเดียวหลังไม่ใหญ่มาก  พอเขาเคาะประตูได้ไม่นานก็มีชายสูงอายุคนหนึ่งเดินออกมาเปิดประตูให้ พร้อมกับถามว่า “มีธุระอะไรหรือพ่อหนุ่ม”    ปอนด์จึงยื่นเอกสารให้ให้ชายคนนั้นและเล่าเรื่องที่จะขายบ้านให้ฟัง  เมื่อชายสูงอายุคนนั้นได้ฟัง และเห็นเอกสารก็ให้ปอนด์พาไปที่บ้านหลังนั้นทันที  เมื่อไปถึงเป็นเห็นว่าบ้านหลังนั้นเปิดอยู่ ทั้งสองจึงพากันเข้าไปในบ้าน  ภายในบ้านดูสะอาดเรียบร้อย ข้าวของวางอย่างเป็นระเบียบ   เมื่อทั้งสองเดินสำรวจบ้านได้ไม่นานนักก็ได้ยินเสียงรถมาจอดหน้าบ้าน  ปอนด์เดินออกมาดูก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งเดินออกมาจากรถและบอกว่าเป็นลูกของเจ้าของบ้าน ปอนด์จึงบอกกับหญิงคนนั้นว่า

 “สวัสดีครับ ผมชื่อปอนด์นะครับ  เป็นนายหน้าที่เจ้าของบ้านจ้างไว้ คุณเป็นอะไรกับเจ้าของบ้านหรอครับ”

ลูกสาวเจ้าของบ้านมองไปที่ปอนด์ แล้วพูดว่า “ฉันชื่อรินเป็นลูกสาวเจ้าของบ้านค่ะ แม่ดิฉันจ้างคุณมาจริงๆ หรอคะ”

ปอนด์ได้ตอบไปว่า “ใช่ครับ วันนี้ผมก็พาลูกค้ามาดูตามที่คุณแม่ของคุณนัดไว้”

รินก็ตอบไปว่า “แต่คุณแม่ดิฉันเสียไปได้ปีกว่าแล้วนะค่ะ”

ปอนด์ก็ตอบว่า “เป็นไปได้ยังไงครับ เมื่ออาทิตย์ก่อนผมยังเห็นท่านเดินอยู่ในบ้านอยู่เลย และท่านก็โทรมาที่เบอร์ผมตามนามบัตรที่ผมทิ้งไว้ให้  และให้ผมมารับเอกสารเพื่อไปเสนอลูกค้า “  พร้อมกับยื่นเอกสารให้รินดู

เมื่อรินเห็นเอกสารก็แปลกใจมาก  และได้เล่าให้ปอนด์ฟังว่า  “ที่จริงแล้วบ้านหลังนี้ประกาศขายมาตั้งแต่แม่เสีย แต่ก็ขายไม่ได้เพราะไม่รู้ว่าแม่เอาเอกสารเก็บไว้ไหน  แต่ทำไมอยู่ๆ เอกสารถึงมาอยู่ที่นี่”

ปอนด์บอกว่า “ที่พูดมาทั้งหมดเป็นเรื่องจริงหรอครับ ตอนนี้ผมรู้สึกกลัวนะครับ”

พอปอนด์พูดจบลูกค้าที่จะซื้อบ้านก็เดินออกมาจะพูดว่าตกลงซื้อบ้านหลังนี้ เมื่อรินเห็นคนชายสูงอายุคนนั้นก็จำได้ทันทีว่าเป็นลุงมีเพื่อนเก่าของคุณแม่ที่ไม่ได้เจอกันนานแล้ว จึงไม่แปลกใจเลยว่า ทำไมแม่จึงอยากให้นายหน้านำเอกสารไปเสนอให้ลุงมี 

ลุงมีได้พูดกับรินว่า “ลุงกับแม่ของหนูได้สัญญากันไว้ว่า ถ้าแม่หนูเป็นอะไรไปลุงจะซื้อบ้านหลังนี้ไว้ วันนี้ลุงมาทำตามสัญญา รินขายบ้านให้ลุงเถอะนะ”

รินได้ตอบว่า “ได้สิคะ ลุง เพราะตั้งแต่แม่เสียรินก็พยายามจะขายบ้านแต่ก็ขายไม่ได้ คงเป็นเพราะแม่ไม่อยากให้ขายได้คนอื่น”

        เมื่อคุยกันจบลุงมีและรินก็ตกลงทำสัญญาซื้อขายกัน ส่วนปอนด์ก็ได้รับค่านายหน้า แบบขนลุกไม่หาย เพราะเขาไม่คิดว่าลูกค้าคนแรกของเขาจะเป็นผี  และหลังจากนั้นมาเขาก็ขายบ้านได้เรื่อยๆ จนทำให้เขาประสบความสำเร็จในอาชีพนายหน้าและมีฐานขึ้นมาอย่างรวดเร็ว