คำสัญญา

           พรกับรุ่งแต่งงานอยู่กินกันมาได้หลายปีและมีลูกด้วยกันหนึ่งคนอายุเพียง 1 ขวบ ด้วยความที่ทั้งสองมีฐานยากจนรุ่งจึงตัดสินใจเข้าไปทำงานที่กรุงเทพและสัญญากับพรว่าจะทำให้พรและลูกสบาย จะส่งเงินมาให้ทุกเดือน จะส่งจดหมายมาหาบ่อย ๆ
           เพียงหนึ่งปีรุ่งก็จะกลับมาอยู่บ้าน  วันรุ่งขึ้นพรกับลูกก็พากันไปส่งรุ่งขึ้นรถไปเข้ากรุงเทพฯ รุ่งเป็นคนขยันขันแข็ง เอาการเอางานและไม่เกี่ยงงาน ทำให้เป็นที่รักใคร่ของเถ้าแก่ จนได้รับความไว้วางใจให้รุ่งเป็นหัวหน้างาน ทำให้รุ่งมีเงินส่งเสียให้ลูกเมียมากขึ้น รุ่งเขียนจดหมายถึงพรทุกสัปดาห์ เล่าเรื่องราวต่าง ๆ ให้พรฟังอยู่ตลอดผ่านตัวหนังสือที่เขียนไปทางจดหมาย  

            ทางด้านพรและลูกก็เฝ้ารอคอยให้เวลาผ่านไปครบปีเพื่อที่รุ่งจะได้กลับมาอยู่พร้อมหน้ากันพ่อแม่ลูก  และแล้วเวลาที่พรกับรุ่งรอคอยก็มาถึง เพราะอีกแค่เพียงสัปดาห์เดียวก็จะครบกำหนดที่รุ่งจะกลับบ้านแล้ว พรและลูกดีใจมากและอยากให้เวลาผ่านไปเร็ว ๆ ซึ่งรุ่งเองก็รู้สึกไม่ต่างกันอยากจะกลับบ้านไปนอนกอดลูกกอดเมียเต็มที  รุ่งซื้อของฝากใส่ไว้เต็มกระเป๋าหวังจะให้พรกับลูกได้กินได้ใช้ของดี ๆ ที่ซื้อมาแถวตลาดเยาวราช 

           วันต่อมาพรรีบตื่นแต่เช้าแล้วลงมาดูว่ารุ่งอาการดีขึ้นหรือยัง แต่กลับไม่พบรุ่งจึงเข้าไปนั่งรอในบ้านเพราะคิดว่ารุ่งคงออกไปเดินเล่นแถว ๆ บ้าน พรนั่งรอจนสายก็ยังไม่เห็นรุ่งกลับมาจึงรู้สึกเป็นห่วงกำลังจะออกไปตามหา  ขณะที่กำลังจะออกจากบ้าน ก็มีรถมูลนิธิมาจอดหน้าบ้านและถามว่านี่ใช่บ้านของรุ่งหรือไม่ พรก็ตอบว่าใช่  คนขับรถจึงยื่นเอกสารให้พรอ่าน หลังจากที่อ่านแล้วพรก็ถึงกับเป็นลมหงายหลังไป เพราะรถมูลนิธิคันนี้ได้ขนศพของรุ่งกลับมาด้วยและในเอกสารก็ระบุว่ารุ่งเสียชีวิตแล้วตั้งแต่เมื่อวานจากอุบัติเหตุรถชน  พรร้องหายเสียใจเหมือนคนเสียสติ 

           จากนั้นก็มีรถกระบะมาจอดต่อท้ายรถมูลนิธิ คนที่เดินลงมาจากรถเป็นเถ้าแก่ของรุ่ง  ได้ถือกระเป๋าเป้ใบใหญ่มาให้พร และบอกพรว่านี่คือของที่รุ่งตั้งใจจะนำมาฝากพรกับลูก  หลังจากที่พรเริ่มตั้งสติได้ เถ้าแก่ของรุ่งก็เล่าเรื่องราวทั้งหมดให้พรฟังว่า รุ่งโดนรถชนตายตั้งแต่เมื่อวานเถ้าแก่เป็นคนรับศพรุ่งมาเอง

           พรจึงบอกว่า "จะเป็นไปได้ยังไงจ๊ะ ในเมื่อพี่รุ่งกลับมาตั้งแต่เมื่อคืน พรกับลูกยังเข้าไปกอดพี่รุ่งอยู่เลย "

           เถ้าแก่ได้ยินดังนั้นก็ถึงกับสะดุ้งและบอกพรไปว่า  "รุ่งมันคงห่วงพรกับลูก ตั้งแต่ทำงานมารุ่งขยันทำงานและใช้จ่ายอย่างประหยัด รุ่งพูดอยู่เสมอว่า จะเก็บเงินไว้ให้ลูกกับเมียให้ได้มากที่สุด เพราะสัญญากับเมียไว้ว่าจะทำให้เมียกับลูกสบาย "

           เถ้าแก่ผู้จบก็ให้พรเปิดกระเป๋าออกมาดู ก็มีของฝากเต็มกระเป๋าจะมีสมุดบัญชีเล่มหนึ่งไม่น่าเชื่อว่ารุ่งจะเก็บเงินได้มากขนาดนี้   ยิ่งเห็นดังนี้พรยิ่งร้องให้หนัก และสงสารรุ่งมาก เพราะรู้ว่ารุ่งไม่มีวันกลับมาอีกแล้วถึงแม้ว่ารุ่งจะทำคำสัญญาที่ให้ไว้ว่าจะทำให้พรกับลูกอยู่อย่างไม่ลำบาก และถึงแม้จะมีเงินอยู่จำนวนมาก แต่ก็ทดแทนกับการที่ต้องเสียรุ่งไปไม่ได้เลย