คืนเฝ้าไข้

           ผมเดินกลับเข้ามานอนเพราะดึกมากแล้วแต่รู้สึกแปลกๆ คือตอนที่ล้มตัวลงไปนอนผู้รู้สึกหมือนมีคนมานอนไอข้างๆ หู จนผมสะดุ้งลุกขึ้นมานั่งแล้วเหมือนเห็นลุงเตียงตรงข้ามนั่งอยู่บนเตียงแต่เห็นแค่แวบเดียวเท่านั้น ในใจคิดว่าผมคงคิดมากไปที่เห็นภาพของลุงตอนแกเสีย ผมจึงล้มตัวลงมานอนต่อ และในขณะที่ผมหลับไปได้ไม่นานนัก ก็ต้องตื่นขึ้นมาอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงเหมือนมีคนมาเรียกด้วยเสียงแหบพล่า " ไอหนู ไอหนู " ผมก็จึงงัวเงียลุกขึ้นมามองหาที่มาของเสียงว่าใครมาเรียก แต่มองไปทุกเตียงทั้งคนไข้และคนเฝ้าไข้ก็หลับกันหมด ผมจึงกลับมานอนต่อแต่ก็ต้องถึงกลับสะดุ้งเมือผมหันมองลอดใต้เตียงที่พ่อนอนไปอีกฝั่ง เห็นเป็นขาของคนทั้งสองข้างกำลังยืนอยู่อีกด้านของเตียงที่พ่อผมนอน ผมรีบลุกยืนขึ้นทันทีแต่ก็ไม่เห็นมีใคร จะปลุกพ่อก็ไม่กล้าปลุกเพราะเห็นพ่อหลับสนิท มองไปที่ห้องพยาบาลก็ไม่เห็นมีใครอยู่ ผมไม่กล้านอนต่อจึงเดินออกมาข้างนอกห้องผู้ป่วยตั้งใจจะมานอนริมระเบียงหน้าห้องแทน แต่พอเดินออกมานอกห้องผมมองกลับเข้าไปที่เตียงที่พ่อนอนเห็นเป็นเงาคนดำๆ ยืนอยู่ข้างเตียงผมตกใจมองจนตาค้างอยู่ตรงนั้นเพราะรู้ว่าต้องเป็นผีแน่ๆ จนมีพยาบาลเดินกลับเข้ามาผมรีบวิ่งไปบอกพยาบาลว่า " พี่ครับมีผี ผีหลอก " พยาบาลรีบห้ามผมว่า " หนู อย่าส่งเสียงดังเดี๋ยวคนไข้คนอื่นตกใจหมด ที่นี่โรงพยาบาลเห็นอะไรก็ทำเป็นไม่เห็นอย่าไปทัก ไม่ต้องกลัวหรอกเขาไม่มาทำอะไรใครหรอก " ถึงจะได้ยินพยาบาลพูดแบบนั้นผมก็ยังอดกลัวไม่ได้จึงยังนั่งอยู่หน้าห้องพยาบาลเพราะอย่างน้อยก็ยังมีคนอยู่เป็นเพื่อน ไม่นานก็มีเสียงพยาบาลสองคนเดินเข้ามา พอเห็นผมนั่งอยู่ก็ถามผมว่า " อ้าวหนูจะเอาอะไรหรอจ๊ะถึงมานั่งรอ " ผมก็ตอบไปด้วยความซื่อว่า " ป่าวครับไม่เอาอะไรครับ พอดีผมกลัวผีเลยมานั่งกับพี่พยาบาลคนนี้อะครับ " พยาบาลทั้งสองคนจึงพูดต่อว่า " พยาบาลที่ไหน กะนี้มีแค่พี่สองคนนะที่เข้าเวร " ได้ยินดังนั้นผมก็หันหน้ากลับไปที่พยาบาลคนแรกที่นั่งคุยกันอยู่ แต่ไม่เห็นพยาบาลคนนั้นแล้ว ทำเอาผมตกใจแทบหงายหลังตกเก้าอี้เลยทีเดียว พยาบาลทั้งสองคนเมื่อเห็นอาการผมดังนั้นจึงรีบประครองผมขึ้นมาแล้วปลอบให้ใจเย็นๆ ไม่ต้องกลัว ผมก็ถามย้ำกับพี่พยาบาลว่า " เมื่อกี้ผมนั่งคุยกับผีหรอครับ " พยาบาลสาวจึงตอบกลับมาว่า " คงเป็นวิญญาณของพยาบาลคนเก่าชื่อพี่ลิน แกประสบอุบัติเหตุเสียชีวิต เมื่อหลายเดือน ก็เคยได้ยินมาเหมือนกันว่ายังมีคนเห็นแกวนเวียนอยู่ แต่แกใจดีไม่ทำร้ายใครหรอก ไม่ต้องกลัวนะ " ผมได้ยินแบบนั้นยิ่งขนลุกไปใหญ่ แต่โชคดีว่าเช้าวันรุ่งขึ้นพ่ออาการดีขึ้น หมอจึงอนุญาตให้กลับบ้านได้ ไม่อย่างนั้นคงต้องเจออะไรแปลกๆ อีกเป็นแน่......................