ร่าง...ไร้เงา

“พ่อหนุ่ม จะรีบไปไหนจ้ะ”

หญิงชราคนหนึ่งยืนอยู่ ด้วยแสงจันทร์และแสงต่าง ๆ ที่มีทำให้เขาเห็นหน้าเธอเพียงเลือนลาง เขาเห็นหน้าของเธอเพียงครึ่งเดียว และบางช่วงเวลาที่เธอขยับหน้าเข้าหาความมืด เขาแทบไม่เห็นหน้าของเธอด้วยซ้ำ และในสภาวะเช่นนี้ เขาไม่เห็นกระทั่งเงาของเธอด้วย และการที่ไม่เห็นเหงาคนที่กำลังยืนคุยด้วยกันมันก็ทำให้เขารู้สึกกลัวมาก ๆ

“ครับ มีอะไรให้ผมช่วยครับ” เขาตอบโดยพยายามควบคุมไม่ให้เสียงสั้น

“คือ ป้าหาทางกลับบ้านไม่ได้น่ะ เลยอยากจะให้ช่วยหน่อย” ป้าบอกจุดประสงค์ตัวเอง อย่างช้า ๆ ชัด ๆ

แวบแรกที่อาทิตย์ได้ยิน เขารู้สึกว่ามันตลกดีที่พวกที่ชอบมาทำเป็นของค่ารถกลับบ้านตามป้ายรถเมล์ได้มาขอเงินคนถึงแถว ๆ นี้ด้วย

“ผมคงช่วยอะไรไม่ได้หรอกครับ ผมไม่มีเศษเงินเลย”

หญิงชราส่ายหน้าช้า ๆ “อ้อ ไม่ต้องให้เศษเงินหรอกจ้ะ ป้าไม่ขออะไรมากเลย”

อยู่ ๆ หญิงชราคนนั้นก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าอาทิตย์ จับมือเขา แล้วจู่ ๆ อาทิตย์ก็รู้สึกวูบแล้วก็ล้มตัวลงนอน

เวลาผ่านไปสักพัก อาทิตย์ตื่นขึ้น หญิงชราหายไปแล้ว อาทิตย์มองซ้ายมองขวา เอามือปัดเสื้อตัวเองที่เลอะเทอะเล็กน้อยออก จากนั้นก็มองย้อนไปยังเส้นทางที่ตัวเองเดินเข้ามา พร้อมยิ้มกริ่ม

“ขอบใจมากนะ พ่อหนุ่ม”