วิญญาณในบ้านร้าง

บุรินทร์ เป็นชายหนุ่มร่างท้วมวัย 40 กว่าๆ ที่กลายเป็นคนว่างงานหลังจากบริษัทเลิกจ้างเขาเพราะปัญหาภายในบริษัท หลังจากตกงาน เขาก็ไม่มีอะไรให้ทำมากไปกว่าการนั่งๆ นอนๆ อยู่ในบ้าน และใช้เงินที่ได้มาจากการเลิกจ้างอย่างประหยัดที่สุดเท่าที่จะประหยัดได้ เขาไม่ค่อยอาบน้ำ และสวมเสื้อยืดสีขาวขาดๆ กางเกงสีดำเกาๆ บางทีก็ออกมานั่งหน้าบ้าน ชมนกชมไม้ไปเรื่อย และดูเหมือนชีวิตของเขาจะไม่มีอะไรให้ตื่นเต้นเลย ถ้าบ้านข้างๆ ของเขาไม่ได้เป็นบ้านร้าง

ไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเจ้าของบ้านหลังนี้ มันร้างมาหลายปีแล้ว ตั้งแต่ที่บุรินทร์จำความได้บ้านหลังนี้ก็ได้กลายเป็นบ้านร้างไปแล้ว แน่นอน สภาพของบ้านที่วัชพืชขึ้นปกคลุมจนท่วมทั่วบ้านที่พุพังทรุดโทรม ต้นไม้ที่เคยเกาะระเบียงและเป็นสีเขียว จู่ๆ ก็ตายแล้วค่อยๆ แตกแห้งกลายเป็นสีน้ำตาลอ่อนๆ  มีหยากไย่ขึ้นตามหน้าต่าง ภายในมองเข้าไปเห็นแต่ซากของอดีตในรูปของเครื่องใช้ไม้สอยที่เกลื่อนไร้ระเบียบอยู่ภายใน แต่ทั้งหมดที่ว่ามาไม่มีอะไรทำให้บุรินทร์กลัว เท่ากับเสียงปริศนายามค่ำคืน

ในวันหนึ่ง ตอนนั้นเป็นเวลากลางวัน เขามองลงมาจากชั้นสอง เห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งเดินมาที่หน้าบ้านร้าง เปิดประตูบ้าน แล้วก็หายเข้าไปข้างใน ตอนแรกบุรินทร์คิดว่าตัวเองตาฝาด แต่แล้วเขาก็เห็นเด็กอีกคน คราวนี้เป็นเด็กผู้ชายอีกคน เดินมาที่หน้าบ้านร้างแล้วก็เปิดประตู จากนั้นก็หายเข้าไปอีกเหมือนกัน เวลาผ่านไป เด็กทั้งสองที่เดินหายเข้าไปไม่กลับออกมา บุรินทร์เริ่มครุ่นคิด หรือมันจะเป็นเพราะเจ้าปีศาจนั้น เจ้าปีศาจที่เขาไม่รู้ว่ามันคือตัวอะไร มันอาจจะใช้มนต์ดำหรืออะไรสักอย่างดึงดูดให้เหล่าเด็กๆ มาที่บ้านหลังนี้ แล้วหลอกให้เข้าไปข้างใน จากนั้นก็กินพวกเขา! ในความคิดของบุรินทร์ มันเป็นไปได้ ความชั่วร้ายที่มีอำนาจประหลาดนั้นมีอยู่จริงบนโลก

ระหว่างที่บุรินทร์กำลังคิดอยู่ว่าจะทำยังไงต่อ เด็กคนที่สามกำลังเดินเข้ามาที่หน้าบ้านร้าง บุรินทร์เห็นเข้าพอดี

“อย่าเข้าไปน้อง” เขาร้องเรียกเด็กชาย เด็กชายหยุดนิ่ง แล้วหันไปมองเขา บุรินทร์รีบลงจากบ้านไปหาเด็ก เขาเดินเข้าไปที่ตัวเด็กที่กำลังหันหลังให้เขา ระหว่างที่กำลังจะเดินถึงตัวเด็ก เด็กหันหน้ามา แต่เด็กคนนั้นไม่มีใบหน้า!

บุรินทร์ตกใจ เขาหยุด เด็กคนนั้นหายไปแล้ว บุรินทร์ขนลุกไปทั้งร่าง หลังจากที่เขาตกตะลึงอึ้งนิ่งอยู่ครู่ใหญ่ เขาก็พยายามขยับตัว แต่เขาขยับไม่ได้ เหมือนมีอะไรดลใจให้เขาเดินเข้าไปที่บ้านหลังนั้น

ใกล้เข้าไปๆ แล้วเขาก็เปิดประตูบ้าน

ภายในบ้านไม่มีอะไร มีแต่ความมืด จนกระทั่งมีเสียงของหญิงชราที่แหบพร่าคนหนึ่งดังขึ้นมาว่า

“เข้ามาสิ”