โรงหนังเพื่อเด็ก

จุดประสงค์ของโรงหนัง มีไว้เพื่อฉายหนังให้คนที่ซื้อตั๋วเข้าไปดูหนังที่ตนเองชอบ

แต่บางทีอาจเอาไว้ฉายให้บางสิ่งที่ไม่ใช่มนุษย์ดูก็ได้ ...

บ้านของฉันอยู่ในเขตปริมณฑล ซึ่งรายล้อมไปด้วยห้างใหญ่หลาย ๆ ห้าง

มีห้างแห่งหนึ่งทีใกล้บ้านฉันมากที่สุด เมื่อเกือบสิบปีก่อนห้างแห่งนี้เคยซบเซามาก จนเรียกได้ว่าเกือบจะเจ๊งไปแล้ว

แต่ทางห้างก็ปรับปรุงรูปแบบห้างใหม่หมดทุก ๆ อย่าง จนห้างมีความสวยงาม มีความสะดวกสบาย

ช่วงหนึ่งห้างแห่งนี้โปรโมทด้วยการพาดาราชื่อดังมามากมาย ในแบบที่ห้างไม่เคยมีมาก่อน

และที่สำคัญคือในห้างมีโรงหนังด้วย !

เดาได้เลยว่าเจ้าของห้างคงทุ่มงบเดิมพันในการพลิกฟื้นห้างนี้มาหลายบาทมากพอสมควรเลย 

ในตอนแรกฉันดีใจมากที่พวกเราจะได้ดูหนังที่ห้างใกล้ ๆ บ้านได้เสียที ไม่ต้องเดินทางไปไกลแล้ว

ซึ่งก็เป็นไปตามนั้นจริง ๆ ครอบครัวของฉันสะดวกสบายขึ้นมาก ดูหนังกันแทบจะทุกอาทิตย์ 

ฉันกับพี่ชายนั่งฟัง และเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง เพราะพวกเราไม่เคยดูหนังการ์ตูนที่ฉายในโรงนั้นกันเลย

พวกเรามักชอบดูหนังแนวดราม่าและต่อสู้กันเสียมากกว่า จึงไม่ได้คิดอะไร

และปล่อยให้เรื่องนั้นผ่านเลยไป ฝังลงไปในความคิด จนกระทั่งลืมเรื่องราวนี้ไป 

จนกระทั่งไม่กี่ปีก่อน พี่ชายของฉันไปดูหนังซูเปอร์ฮีโร่เรื่องหนึ่งที่ค่อนข้างดัง

โดยปกติช่วงปีหลัง ๆ มานี้ พี่ชายมักจะชอบดูหนังที่ห้างที่ไกลบ้านออกไป เพราะเป็นทางผ่านจากที่ทำงานมาบ้าน

แต่ในครั้งนี้พี่ชายเลือกมาดูโรงหนังใกล้บ้านแทน เพราะเลิกงานช้ากว่าปกติ 

โรงหนังที่ห้างนี้มีรอบฉายที่ดึกตามที่พี่ชายต้องการ และเดินทางกลับบ้านสะดวกมากกว่า

พี่ชายน่าจะอินไปกับหนังมาก เพราะพี่ชายชอบดูหนังแนวซูเปอร์ฮีโร่มากเป็นทุนเดิม 

เดาได้เลยว่าถ้ากลับบ้านมา พี่ชายจะต้องอวดกับฉันแน่ ๆ ว่าหนังสนุกขนาดไหน

ถ้าเกิดไม่ได้เกิดเรื่องที่ทำให้พี่ชายเสียขวัญไปเสียก่อน ....................

พี่ชายกลับมาเล่าให้ฉันฟังในวันรุ่งขึ้นว่า ..

พี่ชายจองตั๋วเข้าไปและนั่งดูหนังตามปกติ โดยพี่ชายจองไว้เป็นเก้าอี้ฮันนีมูน เบาะหลังสุด

เพราะสามารถยกที่วางแขนออกได้ และสะดวกสบายในการนั่งมากที่สุดแล้ว

พี่ชายนั่งดูไปจนเกือบถึงกลางเรื่อง ที่เรื่องกำลังเข้มข้น พี่ชายลุ้นและอินไปกับหนัง

แต่ทันใดนั้น เหมือนมีใครสักคนมาจับข้อเท้าของพี่ชายใต้เบาะ ..............

พี่ชายสะดุ้งยืนขึ้นอย่างแรก แต่เขาคิดได้ว่ายืนไป ขาของเขาก็ยังโผล่อยู่ใต้เบาะ

เขาเลยนั่งกลับลงไปก่อน แต่ยกขาขึ้นมาไว้บนเบาะ

แต่นั่งไปสักพักความผวาก็ยังไม่หาย เขาเลยตัดสินใจย้ายที่ไปนั่งในโซนกลุ่มที่พอจะมีคนนั่งอยู่บ้าง

โดยปกติพี่ชายของฉันรักในความถูกต้องมาก ซื้อตั๋วที่นั่งตรงไหน ก็จะนั่งตรงนั้นเสมอ เพราะเป็นเรื่องสากลที่ทุกคนควรทำตาม

แต่ในครั้งนี้พี่ชายต้องยอมละทิ้งความถูกต้อง แม้จะกลัว แต่หนังก็อยากดู เลยต้องละทิ้งตั๋วแพงสุดลงมานั่งที่นั่งปกติที่พอมีคนก่อนดีกว่า 

ไม่อย่างนั้นคงหัวโกร๋นไปทั้งเรื่อง ....

หลังฟังพี่ชายเล่าจบ ฉันก็พลันนึกถึงสิ่งที่แฟนของพี่ชายเคยเล่าเมื่อหลายปีมาแล้วขึ้นมาได้

สงสัยว่าเด็ก ๆ ยังคงอยู่กันที่เดิมสินะ ................

ทุกวันนี้ฉันก็เลยไม่เคยย่างกรายเข้าไปที่โรงที่ 5 เลย

แม้รอบที่ต้องการจะมีอยู่ที่โรงหนัง แต่ฉันก็ยอมรอวันที่ว่างพอที่จะดูรอบในโรงอื่นแทนดีกว่า

หรือไม่ก็ยอมเดินทางไปดูหนังห้างที่ไกลบ้านออกไปเช่นเดิมแทนเสียดีกว่า

เพราะฉันไม่ถูกกับเด็กสักเท่าไหร่หนะ เลยไม่ค่อยอยากพบหรือทักทายกับเด็ก ๆ .....