หมู่บ้านผีเฮี้ยน

            พวกเรานั่งหลบฝนรวมกันอยู่ในโรงนอนที่ชาวบ้านจัดไว้ให้เป็นพี่พักสำหรับนักศึกษาที่มาเข้าค่ายในหมู่บ้านแห่งนี้ แต่ดูเหมือนวันนี้ฝนจะตกหนักกว่าทุกวันอากาศก็หนาวมาก พวกเรามากันทั้งหมดยี่สิบกว่าชีวิต ปกติแล้วชายหญิงจะนอนแยกโรงนอนกันแต่วันนี้ฝนตกหนักมากโรงนอนของพวกผู้ชายฝนสาดเปียกไปหมด จึงต้องย้ายมาอยู่รวมกันที่โรงนอนของพวกผู้หญิง ซึ่งก็มีอาจารที่ปรึกษารวมอยู่ด้วยจำนวน 2 ท่าน พวกเรามาพักที่หมู่บ้านแหน่งนี้ได้เกือบหนึ่งสัปดาห์แล้ว หมู่บ้านแห่งนี้เป็นหมู่บ้านที่มีวิถีชีวิตเรียบง่าย อยู่ห่างไกลจากตัวเมือง ชาวบ้านให้ความเป็นกันเองและคอยให้ความช่วยเหลือแก่พวกเราเป็นอย่างดี ทุกๆวัน หลังทำภาระกิจของค่ายเสร็จแล้วพวกเราก็จะแยกย้ายกันออกไปช่วยช่าวบ้านทำงานกัน ส่วนใหญ่ก็จะเป็นงานในไร่ในสวน ทำให้พวกเราสนิทกับชาวบ้านได้อย่างรวดเร็ว

         ระหว่างที่เพื่อนๆ กำลังหลับกันอยู่นั้นผมดันรู้สึกปวดท้องอย่างกระทันหันจะปลุกให้ใครไปเป็นเพื่อนก็ไม่กล้าปลุกเพราะเห็นหลับกันหมดแล้ว จึงตัดสินใจหยิบร่มแล้วหาผ้ามาคลุมหัวกันเปียกอีกชั้น และเดินเลาะริมโรงนอนฝ่าาฝนไปที่ห้องน้ำโดยมีไฟฉายกระบอกหนึ่งคอยส่องนำทาง โชคดีที่ห้องน้ำอยูู่ไม่ไกลจากโรงนอนมากนัก เมื่อถึงห้องน้ำผมจึงรีบทำธุระทันที ขณะที่ผมนั่งอยู่ในห้องน้ำนั้น ก็ได้ยินเหมือนเสียงใครคุยกันก็รู้สึกอุ่นใจเพราะคิดว่าคงมีใครพากันมาเข้าห้องน้ำเหมือนกัน เมื่อผมทำธุระเสร็จจึงรีบเปิดประตูห้องน้ำออกมา แต่กลับไม่เห็นใครเรยทำให้ผมเริ่มกลัวกับเสียงที่ได้ยินเมื่อสักครู่ แต่ก็คงเป็นเพราะเสียงฝนและฟ้าร้องที่ทำให้ผมหูแว่วไปเอง ผมจึงรีบเดินกลับไปที่เข้าโรงนอนรู้สึกว่าฝนจะเริ่มซาลงแล้วแต่อากาศก็ยังหนาวเย็นชวนให้ขนลุกอยู่ ขนะที่เดินเกือบจะถึงประตูเข้าโรงนอนก็เห็นเพื่อนสามคนเอาผ้าคลุมตัวแล้วเดินออกมาแล้วเดินไปทางศาลาอเนกประสงค์ของหมู่บ้านที่อยู่ตรงข้ามกับโรงนอนไม่ไกลนัก ผมจึงเดินตามไปเพราะคิดว่าเพื่อนคงเดินออกไปหาที่อุ่นๆ หลังจากฝนหยุดตก ผมพยายามเดินตามให้ทันแต่สามคนนั้นเดินเร็วมาก เห็นเพียงแค่ข้างหลังไกลๆ ผมก็จำได้ว่าสามคนนั้นเป็นใครกันบ้าง คือ เก้า หมู และโจ๊ก ซึ่งสามคนนี้มักจะไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด พอเดินตามสามคนนี้ไปจนถึงศาลาอเนกประสงค์ ก็เห็นสามคนนั้นเข้าไปในห้องๆ หนึ่งที่อยู่ในศาลา แล้วผมก็รีบเปิดประตูตามเข้าไปทันที แต่เมื่อผมเปิดประตูเข้าพบเพียงความมืดภายในห้องเล็กๆ เอาไฟฉายส่องดูก็ไม่เห็นมีใครอยู่เลยสักคน ทำให้ผมตกใจแล้วรีบวิ่งกลับมาที่โรงนอนอย่างหน้าตาตื่น เมื่อเปิดประตูโรงนอนเข้ามาก็พบว่าเพื่อนๆ ทุกคนรวมถึงอาจารย์ที่ปรึกษา ก็นั่งรวมกันอย่างหน้าตาตื่นเหมือนกัน ซึ่งเก้า หมู และโจ๊ก ก็นั่งรวมกันอยู่ในกลุ่มด้วย ผมจึงรีบเล่าเรื่องทั้งหมดให้ทุกคนฟัง เก้าจึงพูดออกมาว่า " เฮ้ย พวกกูก็อยู่กันในนี้ยังไม่มีใครออกไปไหนเลย มีแต่มึงที่ออกไปคนเดียว " แล้วทุกคนก็มองหน้ากัน ผมจึงถามกลับไปว่า ทำไมทุกคนถึงตื่นมานั่งรวมกันหมดเลย เก้าจึงบอกว่าก็เมื่อกี้อยู่ดีๆ นิดก็ร้องกรี๊ดขึ้นพอทุกคนตื่นมาก็ตกใจไปตามๆ กัน เพราะทุกคนเห็นภาพผู้หญิงผมยาวใส่ชุดสีขาวยืนอยู่ตรงหน้าประตูเหมือนกันหมด ทุกคนจึงลุกมานั่งรวมกันด้วยความตกใจ ต่างคนต่างยกมือสวยมนต์กันวุ่นวาย แล้วพอผมเปิดประตูเข้ามาร่างของผู้หญิงคนนั้นก็หายไป

                  รุ่งเช้ามาพวกเราจึงรีบตื่นกันแต่เช้าเพื่อทำกับข้าวพากันไปใส่บาตรที่วัด หลังจากใส่บาตรเสร็จกลับมาที่โรงนอนก็เจอผู้ใหญ่บ้านมานั่งรอแล้วกล่าวทักทายว่าเป็นอย่างไรกันบ้าง พวกเราจึงเล่าเรื่องทั้งหมดให้ผู้ใหญ่บ้านฟัง ผู้ใหญ่บ้านจึงเล่าประวัติของหมู่บ้านให้ฟังว่าหมู่บ้านแห่งนี้เป็นหมู่บ้านเก่าแก่ เป็นป่าเป็นเขา ผู้คนอาศัยอยู่กันมาหลายรุ่น ก็มีภัยพิบัติต่างๆ ทำให้มีคนล้มตายบ้างสมัยปู่สมัยย่า การที่พวกเราเห็นหรือได้ยินอะไรแปลกๆ ก็คงเป็นเพราะผีป่าผีเขาแวะวียนมาทักทายพวกเรา แต่ผู้หญิงผมยาวชุดขาวที่พวกเราเห็นคงเป็นวิญญาณของผู้หญิงที่เคยมาถูกคอตายในโรงนอนแห่งนี้แต่ก็นานมากแล้วไม่คิดว่าจะยังมีวิญญาณวนเวียนอยู่  หลังจากฟังที่ผู้ใหญ่บ้านเล่าพวกเราต่างก็มองหน้ากันอย่างขนลุก  แล้วผู้ใหญ่บ้านจึงให้พวกเราย้ายกันไปนอนที่ศาลาอเนกประสงค์ พร้อมจัดให้ชาวบ้านมาเฝ้าทุกคืน หลังจากนั้นพวกเราก็ไม่เคยเจอเหตุการณ์อะไรแปลกๆ อีกเลย................