ท่ามกลางอากาศเหน็บหนาว ยังมีคนอีกจำนวนไม่น้อยที่ต้องการความอบอุ่นการเดินทางท่องเที่ยวนั้นมีหลากหลายรูปแบบ บางคนอาจจะเน้นท่องเที่ยวแบบปลดปล่อยอารมณ์มีความสุขสนุกกันให้เต็มที่ บางคนอาจจะหลงใหลการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์เรียนรู้วิถีชีวิตในท้องถิ่นนั้นๆ บางคนอาจจะชอบท่องเที่ยวแบบคืนกำไรกลับสู่สังคม ครั้งนี้เราอยากแนะนำประสบการณ์การท่องเที่ยวแบบแบ่งปันความสุข และเรียนรู้เรื่องราวของคนในพื้นที่บ้าง เพราะหลายครั้งเลยที่เราและเพื่อนๆ นัดกันเดินทางไปเที่ยวเป็นทีม ไปกันคราวละมากๆ ขับรถกันไปหลายคันลัดเลาะตามกันไป ภาพโดย iSSANDYจึงได้มาคิดกันว่าไหนๆก็ไปเที่ยวทั้งที เราน่าจะช่วยกันรวบรวมจัดหาสิ่งของเครื่องใช้ที่จำเป็น อย่างเช่น เสื้อผ้าเครื่องนุ่งห่ม ของกินของใช้ ยารักษาโรค ไปแบ่งปันให้กับคนที่เขาขาดแคลนโอกาสเข้าถึง มันน่าจะดีไม่น้อย เพราะท่ามกลางอากาศเหน็บหนาวยังมีคนอีกจำนวนไม่น้อยที่ต้องการความอบอุ่น และไหนๆเราก็ขับรถกันไปอยู่แล้ว ขนของใส่รถกันไปด้วยไม่ได้ยุ่งยากอะไรเลย ส่วนเพื่อนคนอื่นที่ไม่ได้ร่วมทริปครั้งนั้นๆ อยากจะฝากของกินของใช้ หรือสนับสนุนปัจจัยสมทบทุนซื้อข้าวของในกิจกรรม เราก็ยินดีเป็นที่สุด ภาพโดย iSSANDY เมื่อคิดได้ดังนี้เราก็เริ่มแบ่งทีมกันทำงาน คัดเลือกจากคนที่จะเดินทางไปด้วยกันนี่แหละ ทีมนึงค้นหาสถานที่ท่องเที่ยวที่น่าไปเยือน ตระเตรียมข้อมูลการเดินทางให้พร้อม อีกทีมติดต่อหาสถานที่มอบของที่รวบรวมได้ อาจจะเป็นโรงเรียน หรือหมู่บ้านที่เราจะนำสิ่งของไปแบ่งปัน บางครั้งทริปนึงพวกเราอาจจะเลือกไว้ทั้งสองสามที่ตามทางที่ขบวนเราเดินทางผ่านก็ได้อีก แต่ก็ขึ้นอยู่กับว่าเรารวบรวมปัจจัยสิ่งของได้มากน้อยเท่าไหร่ด้วยนะ ภาพโดย iSSANDY เอาล่ะ ทริปนี้เราได้เป็นคนเลือกสถานที่เอง ก็เลยตัดสินใจตามความชอบส่วนตัวเลย เลือกเดินทางไปอำเภอท่าสองยาง จังหวัดตาก เพราะเราจะได้ไปดูแม่น้ำเมย แม่น้ำสองสีที่อยากเห็น และที่สำคัญอำเภอท่าสองยางมีชายแดนอยู่ติดกับประเทศเมียนม่าร์ ที่มีค่ายผู้ลี้ภัยผู้อพยพตั้งอยู่หลายแห่ง เราจึงตัดสินใจได้ไม่ยากที่จะเลือกท่าสองยางเป็นเป้าหมาย หลังจากได้ที่เที่ยวแล้ว ขั้นตอนต่อมาเราก็เลือกหาสถานที่ที่จะนำสิ่งของไปแบ่งปันความสุขตามความตั้งใจของเพื่อนร่วมทางทุกคน สุดท้ายจึงไปสรุปที่โรงเรียนชุมชนบ้านท่าสองยาง ที่นี่เป็นหมู่บ้านที่กลุ่มชาติพันธุ์ วัฒนธรรมประเพณี วิถีชีวิตที่หลากหลายอาศัยอยู่ร่วมกัน เราจึงยกหูโทรศัพท์ติดต่อคุณครูที่โรงเรียน เพื่อสอบถามข้อมูลเบื้องต้น ความต้องการพื้นฐาน การตัดสินใจเลือกที่ใดสักที่หนึ่ง ต้องคำนึงถึงสิ่งของที่เราจะนำไปแบ่งปันด้วย เพราะบางที่ก็มีขนาดชุมชนใหญ่เกินไปจะทำให้การแบ่งปันทำได้ไม่ทั่วถึง นึกถึงใจเขาใจเราด้วยนั่นแหละนะ ภาพโดย iSSANDYอย่างที่บอกไว้ทริปความสุขเล็กๆของเราเดินทางไปกันหลายคน รถ 5 คันนั่งกันเต็มทุกคัน ขับตามๆกันไปเหนื่อยก็พัก หิวก็กิน ไม่ได้เร่งร้อนอะไร อยากแวะไหนก็แวะ ก็เป็นทริปท่องเที่ยวนี่นะมันก็ต้องพักผ่อนทั้งกายทั้งใจให้เต็มที่สิ ขอรวบรัดตัดตอนเรื่องเล่าระหว่างทางลัดไปถึงท่าสองยางเลยแล้วกันนะ พอไปถึงโรงเรียนตามที่นัดหมายกับคุณครูไว้ สิ่งที่เราและเพื่อนๆต่างก็ตกใจหลังจากลงจากรถเป็นที่เรียบร้อยแล้ว นั่นก็คือจำนวนคนที่มากมายกว่าที่เราคาดคิดเยอะมาก คุณครูอธิบายว่าคงเพราะหมู่บ้านประกาศผ่านหอกระจายข่าวด้วย และก็มีส่วนนึงที่เป็นผู้ปกครองที่พาลูกหลานมาส่ง ไหนๆก็มาแล้วก็เลยมากันทั้งครอบครัวเลย โอ้ แล้วจะแบ่งปันกันอย่างไรให้ทั่วถึงล่ะนี่? คุณครูบอกไม่เป็นไรก็เอาเท่าที่ตั้งใจมา ชาวบ้านแถวนี้เขาก็เข้าใจได้ ภาพโดย iSSANDY โอเค คิดได้ดังนั้นก็จัดแจงจัดโต๊ะเก้าอี้ จัดที่จัดทาง ช่วยกันคนละไม้คนละมือ ขนของลงจากรถ ตระเตรียมอุปกรณ์ ฝ่ายทางโรงเรียนคุณครูก็ประกาศเรียกระดมพลนักเรียนให้มาเข้าแถวเรียงๆกัน ตอนนั้นเราก็ต่างต้องรีบเพราะแดดเริ่มร้อนแล้ว สงสารเด็กๆและผู้ปกครองที่ต้องมาตากแดดเป็นเวลานานๆ ทางโรงเรียนก็มีพิธีการต้อนรับนิดๆหน่อย ก็เริ่มแจกของแบบแถวเรียงหนึ่งกันทันที ช่วงนี้ความโกลาหลก็เริ่มเกิดขึ้นเล็กน้อยๆ แถวเริ่มไม่เป็นแถว ขบวนเริ่มไม่เป็นขบวน ก็วุ่นวายกันไปสนุกสนานกันไปทั้งเจ้าถิ่นและผู้มาเยือนภาพโดย iSSANDY หลังความโกลาหลจบลงไป ทางโรงเรียนก็มีการแสดงของเด็กๆ พวกเราก็บอกไม่ต้องหรอก คุณครูก็บอกไม่เป็นไรเด็กเขาตั้งใจทำให้เพื่อเป็นการขอบคุณ เป็นการเต้นแบบท้องถิ่นช่วงเวลาสั้นๆ ดูแล้วเพลิดเพลินน่ารักดี หลังจากนั้นเด็กๆก็ช่วยกันเดินเก็บขยะกันในบริเวณโรงเรียน ช่วงเวลาก่อนที่พวกเราและคุณครูโรงเรียนชุมชนท่าสองยางจะกล่าวคำร่ำลากัน เพราะพวกเราก็ยังต้องเดินทางต่อไปยังจุดหมายปลายทางอีกแห่งเพื่อพักผ่อน เราต่างก็ได้แลกเปลี่ยนบอกเล่าเรื่องราวระหว่างกัน บางทีการอยู่ในสังคมที่แตกต่างกัน สภาพการรับรู้ปัญหาที่แท้จริงก็แตกต่างกันออกไป เราไม่อาจทำความเข้าใจผ่านข้อมูลข่าวสารได้ทั้งหมด เท่ากับได้ยินกับหู ได้เห็นกับตาตัวเอง ต่างคนต่างก็ได้ศึกษาทบทวนกันไป นี่ต่างหากคือแหล่งเรียนรู้ คือห้องสมุดชีวิตที่มีให้เราค้นคว้า และส่งต่อกันไม่มีวันจบสิ้น ภาพโดย iSSANDYเราต่างเหลือทิ้งไว้เพียงร่องรอยแห่งความประทับใจของการแบ่งปันรถค่อยเคลื่อนตัวออกจากโรงเรียนอย่างช้าๆ เด็กๆและผู้ปกครองทั้งหลายยังไม่ได้แยกย้าย เพราะเขาจะรอส่งเรากลับก่อน ก็เลยต้องโบกไม้โบกมือทักทายกันไปตลอดทางที่ออกจากโรงเรียน ใบหน้าเปื้อนยิ้มแต่ละคนดูแล้วมีความสุขจริงๆ ส่วนพวกเราต่างก็เหลือทิ้งไว้เพียงร่องรอยแห่งความประทับใจของการแบ่งปัน เก็บเป็นความทรงจำและประสบการณ์ครั้งหนึ่งในชีวิตที่งดงามตลอดไป ภาพโดย iSSANDY