ทหาร เพื่อน

                บอย กับเก่ง เป็นเพื่อนรักกันมาตั้งแต่เด็กๆ ด้วยความที่บ้านติดกัน และพ่อแม่เป็นเพื่อนกัน เกิดในปีเดียวกัน จึงทำให้ทั้งคู่เรียนอยู่ห้องเดียวกัน มีบอยที่ไหน ต้องมีเก่งที่นั้น ทั้งคู่เติบโตจนถึงขั้นเข้าสู่รั้วมหาวิทยาลัย บอยเรียนในจังหวัดตัวเมือง ส่วนเก่งได้โควต้านักกีฬา เลยทำให้เขาไปเรียน ในจังหวัดสุพรรณบุรี

                จนในวัย 21 ปีบริบูรณ์ ทั้งคู่เกณฑ์ทหาร ทั้งคู่ดันจับได้ใบแดงด้วยกันทั้งคู่จึงทำให้อยู่ในสังกัดเดียวกัน การกลับมาครั้งนี้ ทำให้ทั้งคู่ต่างดีใจที่ได้กลับมาสนิทกันอีกครั้ง ทุกๆ เช้าเก่งจะเป็นคนปลุกบอยให้ตื่นให้ทันกองเสมอ เพราะเกรงว่าเพื่อนจะโดนลงโทษ

                “ไอ้บอย ตีห้าล่ะ ตื่นได้แล้ว เดี๋ยวจ่ามาโดนเล่นนะมึง””

                บอยลุกลี้ลุกลนจากที่นอน ทั้งๆที่ยังไม่อยากตื่นแต่ก็ต้องตื่น เรียกว่าเป็นอย่างนี้ทุกวัน เก่งจะคอยซัพพอร์ต ดูแลบอยเสมอ จนวันหนึ่ง ขณะที่แม่ของเก่งป่วยหนัก เก่งจึงขอลากองทัพบกราบที่ 11 กลับไปดูแลแม่

                เก่งยิ้มที่มุมปาก

                บอยจึงเอ่ยถามขึ้นว่า “ว่าแต่มึงมาเมื่อไรเนี่ย แม่สบายดีแล้วรึ”

                เก่งจึงตอบกลับไปว่า “ขับมอเตอร์ไซด์มาเมื่อคืนนี้เอง..ส่วนแม่ก็แข็งแรงขึ้นแล้วอย่างไงกูฝากมึงดูแลแม่ด้วยนะ”

บอยตอบสวนไปว่า “เออนะ ..แม่มึงก็เหมือนแม่กูอยู่แล้ว ท่านแข็งแรงก็ดีล่ะเดี๋ยวอย่างไงกูกลับบ้านจะแวะไปเยี่ยมท่าน”

                “ว่าแต่ มันดึกมากแล้ว กูว่าเราไปนอนกันเถอะเดี๋ยวเช้าตื่นไม่ทัน นายด่ากูอีก มึงไม่อยู่รู้ไหมกูวิ่งสนามต้อง 10 รอบ เหนื่อยชิบอ่ะ”

               เก่งเลยสวนกลับไปว่า "เออน่ะ กูไม่อยู่แล้วก็หัดมีวินัยเองบ้าง"

                ทั้งคู่กลับไปที่หอพักแล้วไปนอน

                จนฟ้าสางขึ้น หัวหน้ากองได้เรียกรวมกองตั้งแต่เช้า พอจัดแถวเสร็จจ่าก็บอกว่า

                “นายเก่ง ยอดความรู้ พลทหารราบที่ 11 ได้เกิดอุบัติเหตุรถคว่ำเสียชีวิตคาที่ขณะเดินทางกับกรม ”

                บอยถึงกับอุทานอยู่ในใจ “ไอ้เก่ง..มึงตายแล้วจริงๆรึ แล้วเมื่อคืนคืออะไร” กว่าที่บอยจะตั้งสติได้ น้ำหูน้ำตาไหลจากหน้าแบบไม่อายใคร ไม่ใช่เพราะความกลัว แต่เพราะความรักความคิดถึง ที่รับรู้ได้ว่า เก่งมันคงมาลาเป็นครั้งสุดท้าย...ในใจจึงตั้งจิตอธิษฐานไม่ว่ามึงจะอยู่ภพภูมิใด เราจะเป็นเพื่อนกันต่อไปนะไอ้เก่ง และสัญญาจะดูแลแม่ของมึงเอง รักและคิดถึงเพื่อนเสมอ...