เสียงสวดจากข้างห้อง

        ในวันหยุดช่วงสงกรานต์ที่ผ่านมาหัวหน้าเรา ได้พาครอบครัวไปเที่ยวที่จังหวัดระยองโดยสมาชิกมีทั้งหมด 6 คน ประกอบไปด้วยหัวหน้าของเรา สามี คุณพ่อ คุณแม่และลูกชายอีก 2 คน ด้วยความที่เป็นเทศกาลหัวหน้าของเราจึงเลือกที่จะจองโรงแรมไว้ก่อนโดยเลือกโรงแรมที่ดูมีมาตรฐาน มีสระว่ายน้ำ ติดกับทะเล จนกระทั่งมาเจอโรงแรมนี้แกถูกใจมาก อีกทั้งราคายังถูกอย่างน่าทึ่ง แกไม่รอช้าที่จะจองในทันที โดยที่ยังไม่ทันได้อ่านรีวิวด้วยซ้ำ จนกระทั่งวันที่ออกเดินทางสามีของหัวหน้าทำหน้าที่เป็นคนขับรถ ทันทีที่ไปถึงโรงแรมทุกคนรู้สึกประทับใจเพราะตัวโรงแรมตั้งอยู่ในทำเลที่ดี ตัวอาคารตั้งอยู่ริมทะเลเดินเพียงไม่กี่ก้าวก็สามารถลงไปเล่นน้ำทะเลได้ แต่เด็กๆไม่สันทัดเล่นทะเลเท่าไหร่จึงเลือกที่จะเล่นสระว่ายน้ำที่โรงแรมมีให้แทน ทุกคนเดินดูบรรยากาศรอบๆโรงแรมเพื่อรอเวลาเช็คอินตอน 14:00 น

รับประทานข้าวเย็นที่ร้านของลูกน้องเก่าที่ลาออกจากงานมาเปิดธุรกิจส่วนตัว เมื่อไปถึงทุกคนก็กินข้าวกันด้วยความเอร็ดอร่อย ก่อนเจ้าของร้านคนสนิทจะเข้ามาทักทายพูดคุยกันได้สักพัก

เจ้าของร้านนึกเอะใจจึงสอบถามว่า "พี่พักที่ไหน" เมื่อได้ยินชื่อโรงแรมเจ้าของร้านอาหารชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะบอกว่า

"โอ้โหที่นี่เขาว่าเจอดีกันเป็นประจำถ้าไม่ไหวยังไงมานอนกับหนูได้นะ"

เมื่อได้ยินเช่นนั้นทุกคนบนโต๊ะอาหารหน้าเสีย คุณแม่เลยพูดขึ้นว่า "ไม่น่ามีอะไรหรอกมั้งตัวอาคารยังดูใหม่อยู่เลย"

"อ๋อแสดงว่าได้พักอาคารไหมถ้าอย่างนั้นก็วางใจได้หน่อย"เจ้าของร้านตอบกลับด้วยความโล่งใจ

เมื่อรับประทานอาหารเสร็จทุกคนก็เดินทางกลับโรงแรมในเวลา 22:00 น กว่าๆแต่เมื่อมา ถึงบรรยากาศก็เงียบแปลกๆ พนักงานต้อนรับกลับบ้านกันหมดเหลือเพียงแต่เคาน์เตอร์ที่ว่างเปล่า เมื่อสอบถามกับยามได้ความว่าโรงแรมนี้รับเช็คอินถึง 22:00 น. เท่านั้น วันนี้แขกก็เงียบแล้วพนักงานส่วนตอนรับก็เลยพากันกลับไปหมด ทุกคนแยกย้ายกันเข้าห้องใครห้องมันพร้อมความสบายใจที่ว่าได้พักตึกใหม่ ใช้เวลาไม่นานทุกคนก็นอนหลับด้วยความเพลีย จนกระทั่งเวลาประมาณ ตีหนึ่ง หัวหน้าของเราสะดุ้งตื่นมากลางดึกเพราะรู้สึกว่าอากาศร้อนจัดทั้งๆที่แอร์ก็ยังทำงานเป็นปกติ แกจึงลุกไปเข้าห้องน้ำเอาน้ำลูบตัวคิดว่าตนคงเป็นไข้ แต่ระหว่างที่แกเดินไปมาในห้องแกกลับรู้สึกแปลกๆเหมือนกับว่ามีคนจ้องมองตลอดเวลา แกจึงรีบเร่งฝีเท้ากลับมานอนที่เตียงแต่เมื่อกลับมานอนแกกลับนอนไม่หลับเพราะรู้สึกเหมือนว่าห้องข้างๆมีการเคลื่อนไหวอยู่ตลอดมีการพูดคุยหยอกล้อสลับกับเสียงสวดที่แกก็ฟังไม่ออกว่าเป็นภาษาอะไร ในใจแกคิดว่าพ่อแม่คงนอนไม่หลับจึงเปิดทีวีเป็นเพื่อน ส่วนตัวแกก็นอนกระสับกระส่ายอยู่อย่างนั้นจนเช้า รุ่งเช้าทุกคนมารวมตัวกันที่ห้องอาหารของโรงแรมด้วยหน้าตาอิดโรย หัวหน้าเรารีบไถ่ถามพ่อกับแม่ว่านอนไม่หลับหรือเห็นเปิดทีวีทิ้งไว้ทั้งคืน ได้ยินเช่นนั้นพ่อกับแม่หน้าซีด เพราะตัวพวกท่านเองก็ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายและเสียงสวดพึมพำจากห้องของหัวหน้าเราเช่นกัน เมื่อทานข้าวเสร็จหัวหน้าเราตัดสินใจไปถามกับพนักงานว่าเมื่อคืนชั้น 5 มีใครพักบ้าง คำตอบที่ได้ยิ่งทำเอาน่าขนลุกเมื่อพนักงานบอกว่าทั้งตึกมีพักแค่ 3 ห้องเท่านั้น คือห้องของครอบครัวหัวหน้าเรา 2 ห้องที่ชั้น 5 และอีกห้องมีผู้สูงอายุที่ขึ้นลงลิฟท์ไม่ไหวจึงขอพักอยู่ชั้น 1 ฟังเช่นนั้นหัวหน้าเราฟันธงทันทีว่าพวกตนคงเจอดีแล้วแหละ

เมื่อเช็คเอาท์เรียบร้อยสามีของหัวหน้าจึงตัดสินใจเล่าว่าตอนที่แกขึ้นไปนอนพักคนเดียว แกได้ยินเสียงคนเคาะห้องแกจึงไปส่องดูที่ตาแมวแต่ก็ไม่เห็นใครเลยสักคน แกจึงกลับไปนอนตามเดิมแต่ก็มีคนมาเคาะอีกครั้งคราวนี้แกเลยส่องดูที่ช่องด้านล่างประตูปรากฏว่าเห็นเท้าซีดๆไม่ได้ใส่รองเท้า แกเลยส่องดูที่ตาแมวอีกครั้งปรากฏว่าไม่พบใครแกจึงรีบลงมา หลังจากกลับถึงบ้านหัวหน้าเราจึงเข้าไปอ่านรีวิวพบว่ามีคนเจอเหมือนกันไม่น้อยเลย

ขอบคุณรูปภาพจาก :https://board.postjung.com/