วันนี้อยากจะมาแชร์เรื่องราวที่เคยเกิดขึ้นกับตัวเราเอง ไว้ให้เป็นวิทยาทานกับเพื่อน ๆ ที่ชอบอ่านกันค่ะ เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อ 7 ปี ที่แล้ว เราได้หาซื้อที่ดินในตัวเมืองระยองและได้ถูกใจที่แปลงนึง จึงนัดกับเจ้าของที่เพื่อไปดูพื้นที่จริงกัน เมื่อถึงวันนัด เวลาประมาณบ่าย 2 โมง เราขับรถมาถึงจุดนัดหมาย ที่แถวนั้นเป็นท้องนาหลายแปลง เดินสำรวจอยู่สักพัก รู้สึกเหมือนมดกัด มองดูที่หลังเท้าตัวเองเห็นมดสีดำขนาดใหญ่ ที่เรียกกันว่า “มดตะนอย” กำลังเอาตูดจิ้มอยู่ที่ผิวหนัง เราปัดออกโดนเร็ว แล้วความรู้สึกปวดแสบปวดร้อนก็เริ่มขึ้น พี่ที่ไปด้วยรีบเอาน้ำสะอาดมาล้างให้แล้วทายาหม่อง ตอนนั้นคิดว่า เฮ้ย!!ไม่มีอะไรหรอกแค่มดกัดเอง หลังจาก 2 ชั่วโมงผ่านไป ผื่นเริ่มขึ้น เริ่มมีอาการคัน ลามขึ้นมาตั้งแต่ขา หลัง คอ และหน้า ตอนนั้นรู้แล้วว่าเราคงจะแพ้ แต่ไม่คิดว่าต้องรีบไปหาหมอแต่อย่างใด จนเวลาประมาณ 6 โมงเย็น เราเริ่มหายใจไม่อิ่ม เหมือนลิ้นเริ่มจุกที่คอ หัวใจเต้นถี่ เราตัดสินใจไปโรงพยาลเอกชนเเห่งนึงในตัวเมืองระยอง (ขับรถไปเอง) พอถึงลานจอดรถเราเริ่มแย่ลงไปอีก ลงจากรถมา พื้นเริ่มโยก เริ่มเวียนหัวคล้ายจะเป็นลม ตัวเย็น แต่เหงื่อออก เรานั่งลงย่อง ๆ กับพื้นถนน ตาเริ่มพล่ามัวมากขึ้น เมื่อรถรับ-ส่ง ของโรงบาลมาเราก็ขึ้นไปกับเค้า ลงที่แผนกฉุกเฉิน เจ้าหน้าที่สอบถามอาการ เราเเจ้งเค้าว่า “มดกัด” เจ้าหน้าที่ให้เราเดินต่อไปที่ชั้น 2 แผนกผิวหนัง ตอนนั้นกลั้นใจเดินต่อ ขึ้นบรรไดเลือนไป จนไปถึงแผนกผิวหนัง เจ้าหน้าที่ก็สอบถามเช่นเดิม จังหวะที่สอบถามอาการ เราไม่ไหวจากยืนก็ทรุดลงนั่งกับพื้น พร้อมบอกว่า “หายใจไม่ออก” สิ่งที่เกิดหลังจากนั้นคือ พยุงเราเข้าห้องที่มีเตียง พยาบาลวิ่งกันวุ่นวายเต็มห้อง เปิดเส้นเลือดเพื่อให้ยาแบบเร่งด่วน พร้อมกับแจ้งเราว่า “รอคุณหมอก่อนนะคะ” ที่ตกใจกว่าคือทั้งออกซิเจน เครื่องวัดความดัน และชีพจร ถูกใส่คาไว้ตลอดเวลา หลังจากนอนให้ยาสักพักใหญ่ คุณหมอเดินมาสีหน้าเคร่งเครียด พร้อมซักไซ้เหตุการณ์ที่เกิดขึ้น หมอก็ดุเราไป 1 ที “ คนไข้คะ คุณรู้มั้ยว่าคุณเกือบช็อคแล้ว ถ้ามาช้ากว่านี้ คุณอาจเสียชีวิตได้เลยนะ ” ตอนนั้นตาเหลือกเลยค่ะ แค่มดกัดเนี่ยนะ คุณหมอสั่งย้ายเราจากแผนกผิวหนังลงมาที่ ICU คืนนั้นเราแทบไม่ได้หลับเลย เครื่องวัดความดัน ชีพจร วัดเองทุกชั่วโมง หลังจากอยู่ครบ 6 ชม. เราก็ย้ายมาห้องเฝ้าระวัง ก็ยังเป็นโซนแผนกฉุกเฉินที่ไฟเปิดสว่างหมดเลย หมอ พยาบาลเดินไปเดินมา เรานอนอยู่ทั้งหมด 12 ชม. คุณหมออยากให้เรานอนโรงพยาบาล แต่ด้วยไม่ได้เตรียมพร้อมอะไร จึงขอคุณหมอกลับบ้าน สิ่งที่คุณหมอเตือนก่อนจะกลับบ้าน ถ้าคุณรู้แล้วว่าคุณแพ้มดตะนอย สิ่งที่ต้องทำคือหลีกเลี่ยง ไม่ใช่แค่มดตะนอยเท่านั้นนะ แต่สัตว์ที่มีพิษอย่างอื่นด้วย เช่น ผึ้ง ต่อ ตะขาบ การโดนกัดหรือต่อยครั้งต่อไป มันจะออกอาการไวกว่าเดิม เพราะร่างกายเรารู้แล้วว่าเคยแพ้ จาก 4 ชม. อาจจะลดลงเหลือแค่ 1 ชม. ที่ทำให้ช็อคได้ หรือน้อยกว่านั้น อาจแค่ไม่กี่นาที ขึ้นอยู่กับปริมาณพิษ ทุกวันนี้เราหลีกเลี่ยงทุกอย่างที่มีความเสี่ยง กลายเป็นคนที่กลัวพื้นดิน ที่รกๆ มดชนิดอื่นด้วย เป็นไงคะเพื่อน ๆ ถ้าคิดว่าเรื่องราวนี้เป็นประโยชน์ก็ช่วยแชร์กันด้วยนะคะ